من در بیمارستانی به نام حافظ در شهر شیراز به دنیا امده ام. این مهم نیست. من در خانواده ای به دنیا آمده ام که پدرم پزشک بودن آن هم در تخصص اطفال را به عنوان حرفه خود انتخاب کرده است. تازه من در خانواده ای به دنیا امده ام که پدربزرگ مادری ام هم معلم بوده و پدر بزرگ مادرم هم اولین طبیب شهر بوده است.
اینها که چیزی نیست. از همه اینها مهمتر اینکه من قدم موقع تولد 51 بوده یعنی جزو دخترهای قد بلند بوده ام. تازه این را هم باید بگویم که موقع تولد چشمانم آنقدر درشت بوده اند که هرکسی به مادرم می رسیده می گفته وای چشمانش را.
ولی واقعا همه اینها چقدر اهمیت دارند؟
البته من در خانواده ای هم متولد شده ام که در این خانواده نتوانستم یاد بگیرم چطور مدیریت مالی داشته باشم. در این خانواده یاد گرفتم که همه چیز را نباید گفت برای مثال رفتن به سفرهای خارجی را. چرا که ممکن است بقیه دلشان بخواهد و نتوانند و دلشان بسوزد.
واقعا چقدر همه اینها اهمیت دارند. اهمیت دارند اما اهمیتشان انقدر نیست که من را درگیر خود کنند. مادر و پدر و خواهر و برادر ما قبل از اینکه این نسبت‌ها را با ما داشته باشند انسان هستند پس من هم مثل آن‌ها یک انسان هستم و وجودم فارغ ازهمه صفتها و تجربیات شخصی و نسلی ام از همه اینها مهمتر است.
چیزی که از آن با عنوان عزت نفس یاد می کنیم. منِ آناهیتا دلم می خواهد من را تایید کنند و خودم نیز خودم را تایید کنم. فارغ از اینکه ادامه اسمم چه صفتی می آید. آناهیتای پرانرژی، آناهیتای درسخوان، آناهیتای زیبا، مهربان و هزاران صفتی که یکسری را خودم به خودم داده ام و یکسری را دیگران در من تشخیص داده اند.
شاید انتظار داشتید در پایان مقاله به شما بگویم بله هیچ کدام از این ها اهمیتی در ایجاد عزت نفس ما ندارند اما این طور نیست. دقیقا برعکس خانواده تاثیر بسیار عمیقی بر عزت نفس و خود ارزشمندی ما دارد، اما نکته ای که وجود دارد این است که ما قرار نیست تا ابد قربانی باقی بمانیم. نه قربانی اتفاقاتی که شاید خوشایندمان نبوده و بر عکس درگیر پز دادن به افتخاراتی شویم که گذشتگان و اطرافیان ما برایمان ایجاد کرده اند.
