چند روز پیش با دوستی صحبت می‌کردم، در خصوص نوشته‌ها، چیزایی که می‌نویسم. به خودم اومدم دیدم به لطف اینستاگرام نزدیک 2 ساله که هیچ جا جز اون‌جا ننوشتم و این نشونه‌ی خوبی نبود.
گاهی سعی می‌کردم روی کاغذ بنویسم، گاهی هم نوت گوشی، جدیدا هم نوشته‌هایی بود که هیچجا جز توی مغزم نمی‌تونستم جاشون بدم، می‌ترسیدم از از اینکه به احتمال کمی کسی بشنوه یا بخونه و این ترسناک بود.
امشب اما تصمیم گرفتم بیشتر بنویسم، هرچند یکی از مهم‌ترین مشکلاتم با نوشتن مخاطبمه که چه کسی هست و چه قضاوتی می‌کنه. اما می‌خوام آزادتر و رهاتر بنویسم به چند دلیل:
- تمرین اینکه بیشتر خودم باشم و بفهمم خودم چی می‌خوام.
- پیدا کردن آدم‌ها و دوستای جدید، چون خیلی وقتا ظاهرمون با فکرمون یکی نیست و باعث می‌شه شانس هم‌صحبتی و دوستی با یک سری رو از دست بدیم.
- مرتب کردن ذهنم و تمرینی برای اینکه احوالم یادم بمونه.
می‌دونم که سخته، اما امیدوارم مستدام باشه.
دوست دارم فیدبک بگیرم، دوست دارم با آدم‌های جدید دوست شم و زندگی‌م پویا باشه.
امسالی که گذشت این رو زیاد تجربه کردم، پویا بودم، آدم‌های جدید رو به زندگی راه دادم و راضیم از این اتفاق. امیدوارم امسال بهتر از این هم باشه :)
