ازم پرسیدآناپلو شما چرا اینقدر میری سفر؟مگه چقدر نیاز به سفر داری؟بهش گفتم میدونی؟من تو زندگیم سخت کار میکنم...حامی ندارم...هرروز از خواب بیدار میشم یک خبر جدید میشنوم...گاهی حالم خوب نیست..انرژیم میفته...میخوام ادامه بدم اما نمیتونم...گاهی حوصله ندارم..گاهی آدما رومخم میرن...گاهی تبدیل میشم به یه اژدها و میخوام همه ی اطرافیانی که رومخم هستنو جر واجر کنم ..یا با صورت برم تو صورت کارفرمایی که رفتار حرفه ای بلد نیستو درکیم از هنرم نداره...یا...حرفمو قطع کردو گفت وایسا وایسا...خب اینارو که منم هرروز خدا تجربه میکنم...چه ربطی به سوالم داشت؟؟؟گفتم:عزیز من درسته نکته همینجاس!من زیاد نمیرم سفر!شما کم میری! در حقیقت اون اطرافیان منن که نیاز دارن من انقدر برم سفر! نه فقط خودم...سفر باعث میشه وقتی رو با خودم بگذرونم...متوجه نقاط ضعف و قوت خودم بشم اعتماد به نفسمو بالا میبره و منو راجع به کاستی هام در فکر فرو میبره...سفر من رو فروتن و رضایتمند میکنه...منو امیدوار میکنه به انرژی مثبتی که بهم میده...سفر یک نوع تراپیه(هرچند من پیش تراپیست شخصیمم میرم همیشه) و سفر انرژی های من رو متعادل میکنه...بهش گفتم تو چیکار میکنی که بقیرو یوقت آزار ندی و خودتم کمی به آرامش برسی؟ گفت فیلم میبینم!گفتم خب ممکنه یکی وسط فیلم بیاد سراغت یچی بپرونه قاطی کنی که...گفت خب تو چی میگی؟گفتم وقتی میری سفر انگار خودت تو فیلمی!توفیلم خودت!
متن بالا تنها جنبه ی فان داشت و بیشتر شبیه یک نظر شخصی و واقعیت تو زندگی خیلی از ماها بود تا نظر فنی من...اما کمی بهش فکر کنید...آیا شماهم اون احساسات رو تجربه میکنید؟...خب راهکار هر کسی متفاوته.. اما راهکار من برای تعدیل انرژی های خودم تاجایی که بتونم سفر رفتنه...اما چه نوع سفری؟اینو تو پستای بعدی میگم...حالا بریم بررسی کنیم که چه کسانی نیاز دارن ما سفر بریم...غیر اطرافیانمون که اگه نریم سفر از ما روی خوشی نمیبینن:/
غیر از اینکه شما با سفر رفتن انرژی هاتو متعادل میکنی و جون خودتو اطرافیانتو قبل از رسیدنت به نقطه جوش نجات میدی...جون خیلی های دیگرو هم با این سفر رفتن نجات میدی! البته اگر اصولی سفر کنی و مثل مسافرایی که راجع بهشون تو پست قبلی نوشتم نباشی! حالا به این بشقاب ها در تصویر نگاه کن غیر از خرما بقیه همگی محصولات خود مردم روستای گچی سو بالا هست...پنیر محلی کره محلی تخم مرغ محلی نان محلی عسل محلی (خدایی کره اصلش مزه بهشت میداد) یکی از اصول گردشگری پایدار اینه که شما به اقتصاد مردم بومی کمک کنی...و وقتی میری سفر از تهران با خودت ده کیلو خوراکی بار نکنی ببری! اگه یه روستای اینچنینی میری...خیلی خوبه خیرتم به مردم روستا برسه!... مردم روستای گچی سو مردم زحمت کشی هستن اما اونها 90 درصد درامدشون از گردشگرانیه که در ماه های اسفند فروردین اردیبهشت و خرداد به دیدن اونجا میرن و در ماههای دیگه تقریبا رفتن به اونجا فایده ای نداره! پارسال هم که خشکسالی اومد و دچار بحران شدن...(اما این باز دلیل نمیشه خدای ناکرده دور از جون شما خواننده گرامی بعضیا با بیشعوری بگن ما اگه نریم شمال اینا از گشنگی میمیرن!)چون مردم زحمتکشی هستن برای کار به شهرهای دیگه مهاجرت میکنن اما هرچی این مهاجرت بیشتر اتفاق بیفته ما اصالت رو در اون منطقه از دست میدیم مثل روستای سوئه چاله که متاسفانه مردم خودش به علت هجوم بیش از حد گردشگران نا آگاه و نبود امکاناتی مثل گاز و برق کلبه هاشونو به تهرانیا فروختن و از اونجا رفتن! و شما دیگه با سفر به اونجا نمیتونی مردم اصیل خود اون نقطرو ببینی و با آداب و رسوم اونها آشنا بشی!پس نتیجه میگیریم...
با سفر رفتن اول به خودمون کمک میکنیم تا روحیه بهتر،دید بازتر و خوی آرام تری داشته باشیم..
پس با حال بهتر و خوی آرام تر بهتر با اطرافیانمون کنار میایم! و از آرامش و امنیت آنها هم محافظت کردیم.
سپس به اقتصاد مردم محلی و زنده نگهداشتن یک فرهنگ در نقطه ی بومی خودش کمک میکنیم
سومی در اینا مستتره...در حقیقت شما با سفر اصولی و درست به گردش چرخ گردشگری ایران کمک میکنید.. پس میشه:کمک به حفظ میراث فرهنگی هر نقطه...
اما چهارمشو که اصلا نگفتم چیه؟
هروقت میرین سفر عکسها وفیلم های بسیاری میگیرین و اونهارو در فضاهای مختلف در اشتراک میگذارید و کمک میکنید مردم جهان با اون نقطه آشنا شن...و اینجوری به گردش گردشگر در کشورمون و گاها ارز آوری هم کمک زیادی میکنید!(البته امیدوارم دولت با کنترل ورود تعداد گردشگر به هرنقطه جلوی پدیده ی اورتوریسم که اینروزها خیلی میبینیم رو بگیره)
تبریک میگم : شما یک قهرمان هستید!چون با سفرهای اصولیتان چرخ اقتصاد یک مملکت را میچرخانید!
خب قهرمانان عزیز مرسی که تا اینجا همراهم بودین امیدوارم از این مطلب خوشتون اومده باشه و با نوشتن نظراتتون منو همراهی کنید.
دوستون دارم.خوش سفر باشید.آناپلو
