بیماری نیوکاسل در بین طیور یکی از اصلی ترین موارد میباشد ، این بیماری در پرندگان مختلف وجود دارد ، این بیماری برای اولین بار در سال 1926 گزارش شده است. در واقع انگلستان را میتوانیم مبدا این بیماری بدانیم زیرا اولین بار در این کشور گزارش شده است اما طولی نکشید که در تمامی کشورها این بیماری گزارش شد.
بیناری نیوکاسل میتواند از طریق تنفس و همچنین از طریق آلت تناسلی به مرغ های دیگر انتقال یابد. اما در این میان تمامی آن مرغداری ها یا سالن های پرورش طیوری که تمامی نکات بهداشتی را رعایت کرده اند هیچکدام مبتلا به این بیماری نشده اند و این یعنی شما هم میتوانید با رعایت نکات بهداشتی از این بیماری پیشگیری کنید.
در این بیماری پرنده به خس خس کردن می افتد ، اسهال شدید میگیرد و تمامی تن پرنده به لرزش می افتد.
در برخی از موارد جنین رشد کرده و زمانی که سر از تخم بیرون می آورد دچار این بیماری شده است.
نشانه های این بیماری عبارتند از :
مرتبا سرفه می کنند.
برای نفس گیری مدام دهانشان را باز می کنند.
کاملا بی اشتها می شوند.
تحرک بدنی آنها کمتر می شود و در گوشه ای کز می کنند.
مرتبا آب می خورند.
عضلات شان شروع به لرزیدن می کند.
جهت سر کاملا به عقب بر می گردد.
فلج می شوند.
مدام دور خود می چرخند یا روی زمین غلت می زنند.
بال و پرشان آویزان می شود.
پاهایشان بر روی زمین کشیده می شود.
ممکن است سر شان متورم شود.
مدفوعشان سبز رنگ، آبکی و بسیار بد بو می شود.
آبریزش چشم و بینی شدت می یابد.
تعداد تخم های مرغ های تخمگذار، کم و یا کاملا قطع می شود و هر تخمی که آنها تولید کرده اند حامل ویروس است.
پوست تخم های تولید شده سفت نمی شود.
و در نهایت مرگ
راه های پیشگیری از این بیماری نیوکاسل نیز به صورت زیر میباشد :
اولین و مهمترین مسئله این است که؛ هر پرورش دهنده ای باید برنامه واکسیناسیون مرغ ها را از همان دوران جوجگی و در هر سنی که قرار داشته باشند به مرحله اجرا در آورند.
پرندگان بیمار را از سایر پرنده ها جدا کرده و تا مداوا شدن کامل آنها را در جای دیگری به مدت چند ماه قرنطینه کند.
تخم های مادرهای مبتلا را منهدم کند.
لاشه پرندگان بیمار را بسوزاند.
فضولات آنها را در چاله ای عمیق با آهک دفن کند.
ورود کارگران بدون چکمه ولباس های مخصوص به محدوده قرنطینه ممنوع است.
گذشتن کارگران از حوض های محلول های ضد عفونی کننده، واجب است.
