جراحی روتاتور کاف شانه با هدف کاهش درد و بازگرداندن عملکرد شانه انجام می‌شود. اگر جراحت بسیار شدید باشد یا درمان غیرجراحی قدرت و حرکت شانه را به اندازه کافی بهبود نداده باشد، از جراحی برای پارگی روتاتور کاف استفاده می‌شود.
جراحی روتاتور کاف شانه اغلب شامل اتصال مجدد تاندون به سر استخوان بازو را ممکن می‌سازد. با این حال، پارگی جزئی، احتمالا به یک روش اصلاح به نام دبریدمان نیاز داشته باشد. پارگی کامل با دوختن تاندون به محل اصلی خود در استخوان بازو ترمیم می‌شود. پیشرفت در تکنیک‌های جراحی برای ترمیم روتاتور کاف شامل روش‌های کمتر تهاجمی است. در حالی که هر یک از روش‌های موجود مزایا و معایب خاص خود را دارد، اما هدف همه آنها بهبود تاندون است. نوع ترمیم انجام شده به عوامل مختلفی از جمله اندازه پارگی، آناتومی و کیفیت بافت تاندون و استخوان بستگی دارد.
تاندون‌های روتاتور کاف نقش مهمی در مفصل شانه ایفا می‌کنند. آنها به شانه اجازه چرخش می‌دهند و به تثبیت شانه کمک می‌کنند. پارگی روتاتور کاف اغلب پس از ساییدگی و التهاب ناشی از تاندونیت ایجاد می‌شود.
متخصص ارتوپدی معاینه فیزیکی انجام می‌دهد و تصویربرداری تشخیصی را برای مشاهده اندازه، محل و شدت پارگی روتاتور کاف تجویز می‌کند. اگر پارگی کامل تشخیص داده شود یا اگر پارگی جزئی بدتر شود و به درمان غیرجراحی پاسخ ندهد، ممکن است کاندیدای ترمیم جراحی باشید.
در افراد جوان‌تر، پارگی روتاتور کاف ممکن است هنگام شرکت در ورزش اتفاق بیفتد. در افراد مسن، میتواند نتیجه دررفتگی شانه یا التهاب تاندون باشد. تروما در هر سنی میتواند منجر به پارگی شود.
جراحی روتاتور کاف اغلب شامل اتصال مجدد تاندون به سر استخوان بازو است. با این حال، پارگی جزئی احتمالا فقط به یک روش اصلاح نیاز داشته باشد. جراحی توسط جراحان ارتوپد انجام می‌شود که هدف آنها تسکین درد و بازگرداندن قدرت شانه است. سه نوع جراحی برای آسیب‌های روتاتور کاف در دسترس هستند، از جمله:
در این روش، جراحان یک دوربین کوچک (آرتروسکوپ) و ابزار را از طریق برش‌های کوچک وارد می‌کنند تا تاندون پاره شده را دوباره به استخوان بچسبانند و این امکان را می‌دهد روتاتور کاف را با کمترین ضربه به عضلات و بافت‌های اطراف ترمیم کنند. ترمیم آرتروسکوپی اغلب برای بیماران مبتلا به پارگی‌های کوچک تا متوسط (حدود ۳ سانتی متر یا کمتر) استفاده می‌شود. این یک روش سرپایی و کم تهاجمی‌ترین روش در بین سه گزینه ترمیم روتاتور کاف است. برخلاف جراحی باز، جراحی آرتروسکوپی شامل برش‌های کوچکی است که طول هر یک حدود یک سانتی‌متر است. مزایای ترمیم پارگی روتاتور کاف با روش آرتروسکوپی عبارتند از:
در برخی شرایط، جراحی باز ممکن است گزینه بهتری باشد. در این نوع جراحی‌ها، جراح از طریق یک برش بزرگتر کار می‌کند تا تاندون آسیب دیده را دوباره به استخوان بچسباند.
از هر دو روش آرتروسکوپی و جراحی باز استفاده می‌شود. آرتروسکوپی برای ارزیابی آسیب، از بین بردن خارهای استخوانی و برداشتن غضروف شل استفاده می‌شود. سپس یک برش ۱ تا ۵ اینچی ایجاد می‌شود تا به جراح دسترسی مستقیم بصری برای ترمیم پارگی داده شود.
روش ترکیب آرتروسکوپی و جراحی باز نسبت به ترمیم باز کمتر تهاجمی است. در حالی که جراحی ترمیم باز نیاز به جدا کردن عضله شانه (دلتوئید) دارد، ترمیم ترکیبی نیازی به این ندارند. تکنیک ترکیبی آرتروسکوپی و جراحی باز ممکن است برای افرادی که بیش از یک تاندون روتاتور کاف پاره شده باشد، توصیه شود.
ترمیم پارگی‌های بزرگ یا حجیم به خوبی ترمیم پارگی‌های کوچک‌تر نیست، تاخیر در جراحی در بیمارانی که به آن نیاز دارند میتواند منجر به پیشرفت پارگی جزئی به پارگی کامل، انتشار یک پارگی کوچک به بزرگتر و نفوذ چربی شود. تاندون و عضله آسیب دیده و آتروفی و ضعف عضلانی ایجاد شود.
اکثر بیماران در ابتدا تحت یک آزمایش فیزیوتراپی قرار می‌گیرند تا ببینند آیا می‌توان از جراحی اجتناب کرد، اما برای کسانی که پاسخ نمی‌دهند، شروع جراحی را پیشنهاد می‌دهند.
پس از جراحی روتاتور کاف، بیماران به استراحت نیاز دارند تا محل جراحی آنها بهبود یابد. بهبودی کامل بیماران پس از جراحی روتاتور کاف و بازگشت به فعالیت عادی ممکن است هفته‌ها تا ماه‌ها طول بکشد. شش تا هشت هفته ریکاوری بعد از جراحی روتاتور کاف طول می‌کشد تا بهبود یابید. زمان بهبودی کامل بسته به اندازه پارگی متفاوت است.
برای یک پارگی کوچک، زمان بهبودی کامل حدود چهار ماه، برای پارگی بزرگ، شش ماه است. برای پارگی‌های شدید و بزرگ، بهبودی کامل میتواند بین ۶ تا ۱۲ ماه طول بکشد. بیماران اغلب پس از حدود ۱۲ هفته پس از جراحی می‌توانند به بیشتر فعالیت‌ها بازگردند، اما شرکت در ورزش‌های پرفشار و شدید ممکن است برای چهار تا شش ماه محدود شود. هدف دستیابی به دامنه کامل حرکت و قدرت کامل است.
جراح فیزیوتراپی شانه را برای کمک به کاهش درد و تقویت شانه تجویز می‌کند. همچنین تمریناتی به شما داده می‌شود که در خانه انجام دهید. هدف کمک به کاهش درد، بازگرداندن قدرت شانه و کمک به بازگشت به فعالیت‌های مورد علاقه‌تان در سریع‌ترین زمان ممکن است.
محافظت از ترمیم برای شش تا هشت هفته اول برای بهبود استخوان ضروری است. از آنجایی که بیماران ممکن است به سرعت احساس خوبی داشته باشند، بسیار مهم است که در طول دوره بهبودی از مفصل محافظت کنند. یک هفته پس از جراحی روتاتور کاف، فیزیوتراپی شروع می‌شود. برنامه فیزیوتراپی معمولا سه تا چهار ماه طول می‌کشد. تمرینات تقویتی پس از دوره بهبودی ۶ تا ۱۰ هفته‌ای شروع می‌شود.
جراحان شانه یک برنامه توانبخشی بسیار خاص و دقیق را پس از جراحی تجویز می‌کنند که باید به شدت رعایت شود. برنامه فیزیوتراپی و توانبخشی شانه ممکن است شامل:
توانبخشی بعد از جراحی روتاتور کاف شانه برای بازگرداندن دامنه حرکتی و قدرت عضلات شانه بسیار حیاتی است. استفاده از تجهیزات رباتیک مانند دیگو (Diego) میتواند به طور قابل توجهی این فرآیند را بهبود بخشد. دیگو یک سیستم رباتیک پیشرفته است که به طور خاص برای کمک به توانبخشی اندام‌های فوقانی طراحی شده است. این دستگاه با بهره‌گیری از سیستم‌های حسگر دقیق و برنامه‌های تمرینی شخصی‌سازی‌شده، به بیماران کمک می‌کند تا حرکات طبیعی شانه را بازیابی کنند و فشار وارده بر مفصل‌های آسیب‌دیده را کاهش دهند.
تجهیزات رباتیک دیگو با ارائه پشتیبانی دینامیک و کنترل شده، به بیماران اجازه می‌دهد که در مراحل اولیه توانبخشی با حرکات ایمن و موثر کار کنند. این دستگاه با فراهم کردن تمرین‌های مختلف و قابل تنظیم بر اساس نیازهای بیمار، میتواند فرآیند بهبودی را تسریع کند و خطر بازگشت آسیب را کاهش دهد. استفاده از فناوری‌های رباتیک مانند دیگو همچنین میتواند انگیزه بیماران را افزایش داده و آنها را به مشارکت فعال‌تر در برنامه‌های توانبخشی تشویق کند.
جراحی روتاتور کاف برای پارگی‌های کوچک بیش از ۹۵ درصد موفقیت دارد. برای دو پارگی تاندون، میزان موفقیت هنوز بیشتر از ۷۰ درصد است. پارگی‌های درمان نشده بزرگتر می‌شوند، بنابراین بهتر است پارگی‌ها را در حالی که کوچک هستند ترمیم کنید.
به طور معمول، بیماران می‌توانند پس از دو تا چهار هفته به رانندگی بازگردند.
پارگی روتاتور کاف و آرتریت شانه شرایط متفاوتی هستند. آرتریت زمانی است که غضروف مفصل خراب می‌شود. ابتلا به آرتریت در مفاصل تحمل کننده وزن، مانند زانوها و باسن، بیشتر از شانه ها است. بسیاری از ما احتمالا افراد بیشتری را می‌شناسیم که تعویض زانو انجام داده‌اند تا تعویض شانه. پارگی روتاتور کاف شایع‌تر از آرتریت شانه است، زیرا بیشترین فشار در شانه بر روی تاندون به دلیل فعالیت‌های عادی و روزمره بلند کردن بدن است، نه روی غضروف و مفصل.
