شکستگی استرسی ترک‌های کوچکی هستند که ممکن است در استخوان ظاهر شوند. این عارضه به دلیل اعمال مکرر نیرو در یک ناحیه از بدن خصوصا پاها رخ می‌دهد. همچنین این عارضه ممکن است به دلیل پوکی استخوان رخ دهد، زیرا این بیماری استخوان‌ها را ضعیف و مستعد شکستگی می‌کند.
شکستگی استرسی یک ترک کوچک در استخوان یا کبودی شدید در استخوان است. اکثر شکستگیهای استرسی ناشی از استفاده بیش از حد و فعالیت‌های تکراری است. آنها در دوندگان و ورزشکاران بسیار رایج هستند. این عارضه معمولا زمانی اتفاق می‌افتد که افراد فعالیت خود را تغییر می‌دهند. امتحان کردن یک ورزش جدید، افزایش ناگهانی شدت تمرینات یا تغییر سطح تمرین، برخی از این موارد هستند.
اگر پوکی استخوان یا سایر بیماری‌ها، استخوان‌ها را ضعیف کرده باشد، فعالیت‌های روزمره نیز می‌تواند منجر به شکستگی استرسی شود. در صورت رخ دادن این نوع شکستگی برای مدتی از تمام فعالیت‌های ضربه‌ای شدید خودداری کنید و اجازه دهید شکستگی بهبود یابد. اگر خیلی زود به فعالیت‌های خود بازگردید، روند بهبودی به تعویق خواهد افتاد. علاوه بر این شما با این کار خود را در معرض خطر شکستگی کامل قرار می‌دهید.
شکستگی استرسی اغلب در متاتارس‌های دوم و سوم پا ( استخوان‌های کف پا) رخ می‌دهند که نازک‌تر و اغلب بلند‌تر از متاتارس مجاور هستند. این ناحیه بیشتر مستعد شکستگی است زیرا هنگام راه رفتن یا دویدن به آن فشار می‌آورید.
شکستگی استرسی در استخوان پاشنه نیز شایع است. نازک نی (استخوان خارجی ساق پا و مچ پا)، تالوس (استخوان کوچک در مفصل مچ پا) و ناویکولار (استخوانی در بالای قسمت میانی پا) نیز بیشتر از سایر استخوان‌ها مستعد شکستگی استرسی هستند.
بسیاری از شکستگیهای استرسی آسیب‌های ناشی از استفاده بیش از حد هستند و در طول فعالیت زمانی اتفاق می‌افتند که نیروهای مکرر منجر به آسیب میکروسکوپی به استخوان می‌شوند. نیروی تکراری که باعث شکستگی استرسی می‌شود آنقدر زیاد نیست که باعث شکستگی حاد شود.
علائم شکستگی استرسی عبارتند از:
علت اصلی شکستگی استرسی تغییر در فعالیت بدنی مانند افزایش ناگهانی شدت ورزش است. اکثرا به دلیل استفاده بیش از حد از یک عضله خاص رخ می‌دهد. استخوان‌ها و ماهیچه‌هایی که در یک حرکت خاص استفاده می‌شوند زمان لازم برای ریکاوری را ندارند که در نتیجه منجر به شکستگیهای ریز میکروسکوپی می‌شوند. عوامل دیگری که ممکن است منجر به این عارضه شوند عبارتند از:
هم عوامل درونی و هم عوامل بیرونی می‌توانند منجر به ایجاد شکستگی شوند. برخی از عوامل خطر شکستگی استرسی رایج عبارتند از:
پزشک برای تشخیص با اعمال فشار ملایم به طور مستقیم به استخوان آسیب‌دیده به دنبال نواحی حساس خواهد بود. کلید تشخیص شکستگی استرسی معمولا گزارش درد بیمار در پاسخ به این فشار است. درد ناشی از شکستگی استرسی در کل پا عمومیت ندارد، اما معمولا به ناحیه روی استخوان آسیب دیده محدود می‌شود.
پزشک ممکن است برای کمک به تایید تشخیص، عکس برداری با اشعه ایکس را تجویز کند. از آنجایی که شکستگی استرسی به صورت یک ترک کوچک شروع می‌شود، دیدن آن در اولین عکس اشعه ایکس اغلب دشوار است. بنابراین ممکن است شکستگی تا چند هفته بعد که شروع به بهبودی کند، قابل مشاهده نباشد. پس از چند هفته، نوعی استخوان در حال بهبودی به نام کالوس ممکن است در اطراف محل شکستگی ظاهر شود. در بسیاری از موارد، این نقطه‌ای است که در آن خط شکستگی قابل مشاهده می‌شود.
اگر فکر می‌کنید دچار شکستگی استرسی شده‌اید، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. زیرا نادیده گرفتن درد می‌تواند عواقب جدی به دنبال داشته باشد. تا زمانی‌که بتوانید به پزشک خود مراجعه کنید، پروتکل RICE را دنبال کنید. RICE مخفف استراحت، استفاده از یخ، فشرده‌سازی و بالا نگه داشتن عضو آسیب دیده است.
داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می‌توانند به تسکین درد و کاهش تورم کمک کنند. اصلاح فعالیت‌ها، فیزیوتراپی، استفاده از بریس، مصرف مکمل کلسیم و ویتامین D و تغییرات تغذیه‌ای نیز می‌توانند به بهبود سریع‌تر کمک کنند.
مداخله جراحی به ندرت نیاز است و به محل و شدت شکستگی بستگی دارد. با این حال، متخصصان معمولا فقط مداخلات جراحی را برای شکستگیهای شدید توصیه می‌کنند که در آن افراد به همه گزینه‌های درمانی غیر جراحی دیگر پاسخ نمی‌دهند.
