جمله نابی در کتاب ولایت فقیه امام خمینی وجود دارد درباره قانون. این جمله بر عقیده کلامی و فلسفی «حسن و قبح عقلی» تکیه دارد. به نظر من دانستن نظریه«حسن و قبح عقلی» از دانستن اصول دین واجب‌تر است.
در اسلام یک چیز حکم می‌کند و آن قانون است. زمان پیغمبر هم قانون حکم می‌کرد، پیغمبر مجری بود. زمان امیرالمؤمنین هم قانون حکم می‌کرد، امیرالمومنین مجری بود. همه جا باید این طور باشد که قانون حکم کند؛ یعنی حاکم یکی است، خدا، قانون، قانون الهی، دیگران مجری او.
شهید بهشتی بحث خوبی درباره «حسن و قبح عقلی» دارد که خوشبختانه در کتاب «بایدها و نبایدها در قرآن» قابل دسترسی و مطالعه است.
قرآن اين طور مى گويد: «ان اللّه يأمر بالعدل والاحسان، و ينهى عن الفحشاء والمنكر». يعنى وقتى مى خواهد امر و نهى خدا را به ما معرفى كند مى گويد خدا آن است كه به عدل و احسان فرمان مى دهد و از فحشاء و منكر منع مى كند. يعنى شما قبلاً بايد از عدل و احسان يك برداشتى داشته باشيد؛ از فحشاء و منكر هم يك برداشتى داشته باشيد؛ آن وقت مى گويد بِدان كه آن كه مى گويد عدل و احسان، او خداست.
ما قبل از آگاهى از امر و نهى خدا، باید از عدل و احسان و معروف، منكر و بغى شناخت داشته باشيم.
