در این مدت که من در اینجا دست به قلم نشده ام تا تصویری از فضای سیاسی جهان ارائه دهم :) اتفاقات متعددی رخ داده است. جنگ در غزه برای نابودی فلسطین به مو رسید ولی پاره نشد. اسراییل دیوانه وار به همسایگان خود حمله کرد. جنوب لبنان را شخم زد و بعد به سراغ سوریه رفت و با حمایت امریکا و یک کشور دیگر ☺ ارتش سوریه را به طور کامل نابود کرد. اول نیروهای ارتش را فرسوده کردند و فراری دادند بعد هم زیرساختهای دفاعی کشور سوریه را بمباران کردند. بعد از سوریه به سراغ یمن رفتند. بعد هم به بهانه تحرکات آوارگان فلسطینی در اردن و مصر به مرزهای آنها هم تجاوز خواهد کرد.
اگر ما جمهوری آذربایجان را شیرفهم نکنیم (همانطور که سال گذشته اقلیم کردستان عراق را شیرفهم کردیم) اسراییل بدش نمی آید برای ما هم درگیری مرزی یا آشوب اجتماعی درست کند. اسراییل برای شهادت سیدحسن نصرالله که حاج قاسم ثانی بود دل را به دریا زد. بنابراین اگر ترامپ اجازه دهد نتانیاهو ممکن است در توهم حمله به ایران تصمیماتی بگیرد.
در کشور ما هم در قبال حرکات اسراییل اقداماتی انجام شده و خواهد شد. در بحبوحه جنگ غزه به فرماندهی شهید یحیی سنوار، رییس جمهور ایران در حادثه سقوط بالگرد مرحوم شد و دولت جدید با شعار وفاق بر سر کار آمد و برای اولین بار در کشور استاندارانی از اقوام عرب و کرد و بلوچ و اهل سنت منصوب کرد. مجلس هم با دولت در نهایت همکاری قرار دارد و البته تعدادی بلندگوی کم اعتبار را هم برای انتقاد به دولت روشن گذاشته اند چون که نهادهای اجرایی معمولا نیاز به تلنگر هم دارند.
در میان مواضع گوناگون پیرامون شرایط منطقه و جهان، یک نکته برای من جالب بود: سخنی که ظریف آبان 1402 درباره فلسطین گفت، آیت الله خامنه ای هم آذر 1403 درباره سوریه گفتند! جواد ظریف در نشست «مسأله فلسطین از دیدگاه حقوق بین الملل» گفته بود:
راه‌حل همانطور که قانون اساسی ما گفته این است که ایران از مستضعفین دفاع کند، اما قرار نیست ما جای مستضعفین بجنگیم.
مقام معظم رهبری در سخنرانی مهم خود بعد از سقوط دولت بشار اسد و اینکه چرا ایران در این مقطع دخالت نظامی انجام نداد گفتند:
معنی ندارد که ما ارتشمان را برداریم ببریم و به جای ارتش آن کشور، ارتش ما بجنگد؛ این نه منطقی است، نه افکار عمومی آن را قبول میکنند که ارتشی از اینجا بلند شود برود و به جای ارتش آنها بجنگد؛ نه، جنگ به عهده‌ی ارتش خود آن کشور است.
