اگر مىخواهى امر به معروف و نهى از منکر کنى و خلق خدا را ارشاد کنى، با قلب پر از محبّت و دل با عاطفه با بندگان خداوند ملاقات کن و خیر آنها را از صمیم قلب طالب شو و چون قلب خود را رحمانى و رحیمى یافتى، به امر و نهى و ارشاد قیام [کن] تا دلهاى سخت را برق عاطفه قلبت نرم کند و آهن قلوبْ به موعظت آمیخته با آتش محبتت لیّن گردد.
اگر حسّ رحمت و شفقت و حق نوعیّت[انسان‌دوستی] و اخوتْ، انسان را به ارشاد جاهلان و بیدار کردن غافلان وادار کند، کیفیّت بیان و ارشاد که از ترشّحات قلبِ رحیمانه است طورى شود که قهراً تأثیر بسزا در موادّ لایقه [افراد مستعد] کند و حتی قلوب صلبه سخت را نیز از آن استکبار و استنکار فرو نشاند.|بیشتر|
