دوست و هم‌دانشگاهی گرامی‌ام جناب میثم امیری بشلی درباره وفاداری به نوشته‌ها حرف درستی زده است:
این قلم از سال ۸۵ می‌نویسد. همه آن نوشته‌ها چنان که دم دستم باشد، در این خانه مجازی آمده است. همه‌شان را نگه داشتم؛ نام و ننگ‌شان درهم است و برایم مهم. از آن نوشته‌ها، که شاید از میلیون کلمه افزون شده باشد، بسیاری را درست نمی‌دانم و از خواندن‌شان خنده‌ام می‌گیرد. ولی هرگز حذف‌شان نمی‌کنم. حذف نوشته‌ها به فریبکاری می‌رسد. درست و غلط بودنِ نوشته‌های پیشین به اندازه حفظ‌شان مهم نیست. چرا که نوشتن وفاداری است و حذفْ بی‌وفایی. برگرفته شده از tilem.blog.ir
حالا که تشت رسوایی اغتشاشات از بام افتاد، حقش بود آن عده که معترض واقعی بودند ولی گول هشتگ‌سازی توییتر و دستکاری الگوریتم‌های اینستاگرام را خوردند بیایند از مردم بابت چهل روز همسویی با خشونت و تخریب و براندازی عذرخواهی کنند. پاک کردن پست‌های انقلابی! بدون عذرخواهی از ملت دست نیست.
در یک ماه اخیر من هر روز نگران همسرم بودم که در مسیر محل کار به جرم چادری بودن بلایی سرش نیاید! و او نگران من. این نگرانی در اکثر خانواده‌ها وجود داشت. آنهایی که در روزهای اخیر بصورت رگباری تولید محتوای براندازانه می‌کردند و افراد کم‌سواد و کم‌سن را به خیابانهای محل آشوب کشیدند حالا... بگویند که دشمن با دستکاری رسانه‌ای و پمپاژ خبری ما را از منتقد نظام به برانداز تبدیل کرد. اشتباه کردن ایرادی ندارد اما وقتی به اشتباه خود پی بردیم اگر به جبران گذشته نپردازیم معلوم می‌شود که اصلاح‌طلبی ما فریبکاری بیش نیست.
در جنگ رسانه‌ای طبیعی است که دولت‌های متخاصم به هم تهمت بزنند اما برخی این تهمت‌ها را حتی از خود دشمن بیشتر باور می‌کنند. البته افرادی هم هستند که هر چه در برابر رسانه دشمن زودباورند همانقدر در مقابل رسانه ملی دیرباورند و بدیهیات را هم اگر رسانه ملی منتشر شود انکار می‌کنند. (باید فکری به حال خود کنند)
