یکی از اشتباهات رایج ما این است که گمان می‌کنیم برای نجات از اعتیاد به اینترنت و گوشی باید فقط اوقات فراغت خود را به آن اختصاص دهیم. در حالی که تعریف گوشی به‌عنوان ابزار پر کردن اوقات فراغت می‌تواند خطرناک باشد. چون بعد از مدتی متوجه می‌شوید که کل روز شما به اوقات فراغت تبدیل شده است یا بهتر بگویم همه تلاش شما در طول روز این می‌شود که همه جوره از بغل کارهای خود کم کنید تا هر چه بیشتر در اینترنت باشید و لذت ببرید! این همان چیزی است که ازش فرار می کردید؛ اعتیاد
بنابراین باید اینترنت را هم به عنوان یک واقعیت در زندگی پذیرفت و پس از بررسی میزان نیاز خود به حضور در گوشی و اینترنت یک زمان لازم را به آن اختصاص داد مثلا 6 ساعت در شبانه روز یا 4 ساعت یا 3 ساعت و...(در این زمینه خساست نکنید که مثلا بگویید دو ساعت در روز کافی است؛ چون اگر زیادی خودتان را محدود کنید تصمیمتان دوام نخواهد آورد)
این شش ساعت را می‌توانید دو ساعت صبح دو ساعت عصر و دو ساعت شب مشغول باشید. البته لازمه اش این است که به جز این شش ساعت برای سایر ساعات روزتان هم برنامه مشخصی داشته باشید. مانند ورزش، پیاده روی، انجام کارهای خانه، مطالعه و تمرین، سر زدن به بستگان یا تماس با آنها، تماشای برنامه موردنظر خود در تلویزیون و... در آخر بدانید که به هیچ وجه گوشی وسیله مطمئنی برای پر کردن اوقات فراغت نیست.
شاید بپرسید پیشنهاد من برای ساعت‌هایی که در اینترنت و گوشی هستیم چیست؟ من مطلبی نوشتم به اسم «به دنبال مهارت‌های جنبی» که خودم خیلی تحت تاثیرش هستم. شما هم می‌توانید از گوشی و اینترنت برای به دست‌آوردن مهارت‌های مورد نظرتون استفاده کنید. راه به دست آوردن هر مهارتی هم تلاش مستمر هست.
