با سیری اجمالی در تاریخ ادبیات ایران به این نتیجه میرسیم که نویسندگان و گویندگان ایران پس از آنکه استعداد شاعری و نویسندگی در وجودشان شکوفا میشد یا راهی دربار شاهان میگردیدند و استعداد سرشار خود را در مداحی و ستایشگری آنان تباه میساختند و یا اینکه پشت پایه همه چیز زنده هر چند که به جرأت میتوان » سرخویش میگرفتند و گوشه عزلت در پیش « گفت که این عزلت نوعی مبارزهی منفی با ظلم و استبداد و جهاد اکبر انسان با نفس خود بود ولی این مبارزهی منفی، نفعی به حال تودهی مردم که مورد غارت و چپاول واقع میگردیدند، نداشت. بنده از بدو آشنایی با ادب فارسی، همیشه در پی این بودم تا ببینم که آیا در کنار این خوان یغما که همواره مورد چپاول ستمگران قرار میگرفت، گویندهای پیدا شده که حرفی از مردم بر زبان رانده، بیپروا در مقابل ظالمان بایستد یا خیر البته که جواب منفی است.
و اگر جسته ی گریخته نویسندگانی ابراز نارضایتی کردهاند، نمیتوان از آنها به عنوان مبارز یاد کرد و آنها را طرفدار مردم قلمداد نموده. از طرف دیگر در سیر تاریخ ادبیات فارسی در پایه های مختلف تحصیلی همین که به نویسندگان معاصر میرسند ادبیات را تمام شده میانگارند و آنطور که باید و شاید آثار این دوره را مورد نقد و بررسی قرار نمیدهند. سنت شکنی در غربی بودن نیست در ابداع است بسیاری از دانشمندان و متفکران ایرانی در هزار سال پیش هم سنت شکن بودهاند اما آن نوآوریهای اروپایی که باید سنتهای دست و پاگیر ایرانی را میشکست به خودی خود نمیتواند سبب شود که اروپا برای شرقیان به صورت بت درآید.
کتاب "نوگرایی در اندیشه نویسندگان معاصر" به قلم دکتر لیلا احمدی نصر در 141 صفحه به شمارگان 1000 نسخه و به قیمت 40 هزار تومان از سوی نشر زرین اندیشمند روانه بازار نشر شده است.
