۱-در ابتدا لطفا خودتان را معرفی کنید
۱. علیکم سلام من روح الله عقیقی هستم ، ورودی سال ۹۷ رشته نساجی دانشگاه امیرکبیر ، دوسال دبیر انجمن اسلامی امیرکبیر بودم.
روال مسئولیتم اینطور بود که اول هم تو بسیج کمی فعالیت میکردم هم انجمن ، اواخر سال ۹۷ کار تو انجمن برام خیلی جدی تر شد و شدم عضو واحد سیاسی بعدش مسئول مالی ، سال بعدهم دبیر تشکیلات مجموعه شدم و بعدشم دبیر مجموعه. که دو سال هم دبیر بودم. بعد از دبیری انجمن هم به مدت یکسال عصو شورای مرکزی تحکیم شدم. الانم در حال حاضر ۲ ماهی میشه که مسئولیتم در شورای مرکزی تحکیم تموم شده و ادوارم.
۲-قبل از حضور در جنبش‌های دانشجویی، فعالیت‌های تشکیلاتی داشته‌اید؟
۲. قطعا همه ماها فعالیت هایی داریم ولی نه اونقدر متمرکز و اینشکلی ، ولی به طور کلی بگم بله . من هم تو مسجد محل فعالیت فرهنگی میکردم هم چون دبیرستانمون خیلی مذهبی بود و کارهای فرهنگی میکرد اونجا هم تو بسیج بودم و مسئولیت داشتم و خلاصه سعی میکردیم کار کنیم ، البته هیچ کدوم قابل قیاس با کار تو دانشگاه نبود.
۳-چه فرقی بین فعالیت‌های دانشجویی و غیردانشجویی است؟
۳. تو بخش قبلم همونطور که گفتم واقعا قابل قیاس نیست! البته باید ببینیم کدوم فعالیت رو میگیم. اگر منطورتون فعالیت های قبل دانشگاهست که اصلا مدل کار زمین تا آسمان فرق میکنه و فرقای زیادی داره که تا حدی شو میگماگرم منظورتون انتخاب کار فرهنگی بعد کنکور هست در دانشگاه یا خارج دانشگاه اینم ی سری نکته هست که عرض میکنم.اول از همه بعنوان مقدمه باید به جایی که اومدیم بیشتر دقت کنیم ، فارغ ازینکه درسته یا غلطه و فارغ از هیچ گونه ارزشگذاری بین حالت ها و اشتباه بودن و ناعادلانه بودن سیستم آموزشی کشور راستش رو بخواید کار دانشجویی در دانشگاه های مختلف فرق میکنه و مهمه که تو کدوم دانشگاه میخوای فعالیت دانشجویی انجام بدی. امیرکبیر شریف تهران علم و صنعت، صنعتی اصفهان ،فردوسی مشهد و... و یکسری دانشگاه ها هستن که اصولا در کار دانشجویی الگوی بقیه جاها هستن و کمی کار توشون متفاوت تره حالا از این بین امیرکبیر خیلی خاص تره که به طور اجمالی چندتا از ویژگی های خاصش رو میگم: ۱. پیشرو بودن امیرکبیر از نظر سیاسی ۲. تجمیع گروه های رادیکال و اصلاح طلب و ضد انقلاب در امیرکبیر حتی مارکسیست ها ۳. مبداء بعضی تحولات دانشگاهی چه خوب و چه بد مثل همین جنبش ززآ ۴. خواستگاه بسیاری از مسئولین مهم کشور از وزیر گرفته تا روئسای سازمان های مختلف۵. قدرت داشتن تشکل های دانشجویی و بها دادن مسئولین به تشکل ها و داشتن قدرت سیاسی در حد تغییر معاونت های دانشگاه۶. وجود بدنه ادواری قوی در تشکل های انقلابی و غیرانقلابی ۷. بازتاب رسانه ای گسترده و جریان ساز کنش ها به‌نسبت بقیه دانشگاه ها
این بعنوان مقدمه ، اما حالا بحث اول ، اگر اهل کار فرهنگی در قبل از دانشگاه بودیم که خب لزوم کار فرهنگی رو پس میدونیم . اگر برای زمان دییرستان خودمون مرحله‌ی رشدی قائلیم باید برای دانشگاهمون هم قائل باشیم و در تمام مراحل زندگی . اما نکته اصلی اونجاست که رشدی که ما در زمینه دانشجویی میکنیم جنسش متفاوته و در واقع داریم آناده میشیم برای تاثیر های کلان در جامعه اسلامی و رسیدن به تمدن اسلامی .بحث دوم هم اینه که ما بعد کنکور بین اینکه برویم مسجد یا بیایم تشکیلات باید کدومو انتخاب کنیم؟ که خب باید حقیقت رو بگم جواب واحدی وجود نداره و خیلی به جا بستگی داره و تکلیف شخص ، که کجا میتونه تاثیر گذار تر باشه اما این رو میشه قطعی گفت که تو دانشگاه هایی که بالاتر عرض کردم میزان تاثیر گذاری کار فرهنگی و ایضا ضرورت کار فرهنگی تومان کار سیاسی بییار بالاست و من تو این مدت تجربه ام کمتر جایی یا تشکیلاتی خارج از دانشگاه مثل مسجد رو دیدم که واقعا به این اندازه تاثیر داشته باشه. بنظرم خوبه که هر کسی تحلیلی از پایگاهی که هست برا خودش داشته باشه مثلا از کارفرهنگی کن های اون مسجد چندتا ورودی امیرکبیر وجود داشته؟ اگر واقعا این اقلیته ( که در ۹۰ درصد اوقات خیلی افراد کمی قبول میشن) این اقلیت دانشگاه رو انتخاب کنن و بقیه مسجد رو میشه توازن خوبی برقرار کرد ولی اصل چیزی که همیشه باید در ذهن داشته باشیم اینه که کسی که در دوران دبیرستان تحربه کار تشکیلاتی داشته تو دانشگاه مسیر رشدش بهتر اتفاق میفته و کوتاه تره! و نکته ی آخر هم اینکه هیچ وقت نباید فکر کنیم حالا که شخصی در دوران دبیرستانش بفرض روی مبانیش کار شده در دانشگاه دیگه کار تمومه! به هیچ وجه ! لذا باید ادامه پروسه رشد فرد در دانشگاه طی بشه و کسی که دیگه خودش رو نبرا میدونه از ماجرا اقلا در پروسه رشد دوستانش و هم شاگردی هاش کمک کنه.
۴-هدف و رسالت نهایی که جنبش‌های دانشجویی باید به آن برسند را چه می‌دانید؟
۴. یادمه وقتی میخواستم اولین مسئولیت جدیمو تو انجمن بگیرم رفتم پیش یکی از رفیقام که ادوار جنبش دانشجویی بود خیلی باهم صحبت کردیم و از خاطراتش گفت ، راستش بعد صحبت با اون حس خوبی پیدا نکردم! گفتم اینهمه مسیر ته ته هدف و رسالت این تشکیلات میشه این؟ میگفت شاید الان اینو بگی ولی هرچی بیشتر رشد کنی بیشتر به حرف من میرسی!
هر چند که من با حس خوبی از جلسه بیرون نیومدم ولی هر روز که تو تشکیلات پیش میرفتم حرف اون رو روز رو بیشتر بهش میرسیدم!اون حرف این بود که غایت کار دانشجویی تربیت همین روح الله عقیقیه که داره میره مشورت بگیره برا مسیولیت جدیدش! نامه‌ی به وزیر و کار سیاسی و کار فرهنگی و اردو و هزار تا جیز دیگه همش وسیله است. عرض الان بنده هم همینه ، غایت کار دانشجویی اینه که شمایی که داری این متن مصاحبه رو میخونی به یک جای بدرد بخور برسی. ته کار دانشجویی همین علی اقای شفیعی دبیر سیاسی انجمنه که پسفردا با یک تجربه خوب از کنشگری موثر در فضای سیاسی کشور بتونه تو انقلاب یک گوشه کار رو بگیره..اصل رسالت جنبش دانشجویی ، تربیت نیروی انسانی متعهد و متخصصه. هر چند که تربیت نیروی انسانی خوب از مسیری میگذره که تمام کارها و کنش هایی که بچه های دانشجو انجام میدن وسیله ایست برای رسیدن به این رسالت هرچند وسیله ای واجب و وسیله ای که بودنش برای کشور حیاتیه.
۵-در جامعه امروز اثر جنبش دانشجویی چه اندازه‌ای است؟ تا چه حدی میتواند اثرگذار باشد؟
۵. همانطور که عرض شد بنظرم اصل اثر گذاری جنبش دانشجویی نه نامه‌ی خفنه ، نه سخنرانی خفن ، نه بیانیه ای که کشورو تکون بده ، نه اردوی ۱۰۰۰ نفری! اصل اثر جنبش دانشجویی تربیت یک آدم بدرد بخوره برای انقلاب خمینی ! البته که تربیت این آدم در دوران دانشجوییش مسیری رو طی میکنه که این مسیر از ایستگاه هایی میگذره که این ایستگاه ها میتونه زدن یک نامه‌ی خفن به فلان رییس قوه یا وزیر باشه ، میتونه دادن بیانیه پرسروصدا باشه ، میتونه بردن اردوی ۱۰۰۰ نفری باشه ، میتونه مناظره با معاندا و ضد انقلابا کف دانشگاه باشه و هزاران مورد دیگه .میدونم که جواب سوال شما رو اونطوری که میخواستی ندادم و اون تاثیری که تو ذهنت بود با چیزی که من گفتم تفاوت زیادی داشت ، اما بخاطر اینکه مفهوم تاثیر شما رو کمی پوشش بودم چنتا مثال میارم.همونطور که گفتم اصل تاثیر تربیت نیرو هست و تربیت نیرو مستلزم اثر گذاری هایی است کوتاه مدت و آنی! همانند یک مخدر برای تشکیلات و جامعه . اگر منظور عوام دانشجو ها از تاثیر اینه کمی در مورد این توضیح میدم .یادمه زمانی که دبیر امیرکبیر بودم بچه های فرهنگی در کمیسیون فرهنگی تحکیم که جمعیه از مسئول فرهنگی های دیگر انجمن ها ، با مسئول وقت اتحادیه قرار شده بود نامه ای بزنند به شورای عالی انقلاب فرهنگی . فارغ از محتوای نامه یادمه بعدها وقتی با آقای اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد جلسه داشتیم ایشون گفتن نامه دفتر تحکیم تونست نظر جلسه رو عوض کنه! و مسیری پیشنهاد داد که همه تصدیق کرده یودن! یا مثلا همین پارسال که تحکیم تریبون داشت جلوی رئیس جمهور ، نماینده تحکیم جلوی رئیس جمهور فقط یک جمله درباره رئیس دانشگاه آقای قدسی پور گفت و انتقاد کرد فقط یک جمله! من یادمه تا یکی دو هفته نقل محافل دانشگاه و کارمندا و اساتید صحبت بچه های انجمن اسلامی بود و جایگاه آقای قدسی پور تو وزارت علوم به تزلزل شدیدی افتاده بود و مسئولین دانشگاه میرفتن وزارت خونه و جاهای مختلف برای ارائه توضیحات! اینهمه تاثیر فقط با گفتن یک جمله! حتی کارهای کوچک چنبش دانشجویی هم که همه فکر میکنند هیچ تاثیری نداره تاثیر داره!زمان دبیری بنده ، زمانی که تازه ریحانه پارسا کشف حجاب کرده بود فیلیمو تبلیغشو با ریحانه پارسا رفته بود بالا، بچه های واحد فرهنگی یک ایده ای دادن که بیایم یک بردی بزنیم و نقد کنیم ماجرا رو ، من زیاد اهمیت خاصی ندادم راستش بقیه هم زیاد اهمیتی ندادن ، ولی پیشنهاد دهنده خیلی مصر بود، خلاصه برد رو مثلا ساعت ۲ بعدازظهرزدیم و تمام شد. فردا ساعت ۸ صبح من از خواب با یک تلفن پاشدم ، جواب که دادم دیدم از روابط عمومی فیلیمو تماس گرفتن! وقتی صحبت کردن دیدم هم عذرخواهی کردن بابت انتشار چنین تبلیغی هم اینکه گفتن در اسرع وقت پاک میکنن ... خب اینهم فقط تاثیر یک برد چاپی کاغذی ساده توی محوطه دانشگاه! اگر سالهای دانشجویی رو نگاه کنیم پره از این تاثیر های کوچک و بزرگ که اصلا جا نمی‌شوند که بخواهم اصلا عرض کنم.اما عمده تاثیر همونطور که گفتم تربیت یک نیروی انقلابی متعهد و متخصصه.
۶-حرف پایانی...
۶. حرف پایانی ؛ اینکه من در این تقریبا ۲۵ سالی که از خدا عمر گرفتم هیچ وقت به این اندازه ای که در انجمن اسلامی امیرکبیر و تحکیم بودم از زندگیم لذت نبردم! حتی اوج دوران دبیرستان و اردو ها و ... واقعا دوران دانشجویی لذت بخشه . این چیزی نیست که الان که مثلا ادوار شدم بهش رسیده باشم ها! خیر من وقتی تو صحن دانشگاه سال دوم حتی راه میرفتم از ته ته قلبم خدارو شکر میکردم که دارم کارایی رو انجام میدم که بهتر از این رو پیدا نخواهم کرد! وقتی راه میرفتم به خودم نهیب میزدم که پسفردا حسرت این روز ها رو نخورم و الان تا جایی که میتونم وقت بگذارم و استفاده کنم.
علی شفیعی اقدم
