در دوران پیامبر اسلام فتنه گراني بودند كه گاه آشوب هايي شبيه دوران حضرت امير برپا مي كردند اما هيچ گاه اين آشوب ها به يك مشكل گسترده و ريشه دار اجتماعي تبديل نميشد و مثل اتفاقي كه در حكومت حضرت امير افتاد، دستاويزي براي فروپاشي نظام اسلامي قرار نميگرفت. خب طبيعي است كه اگر براي شما هم سوال شود چه چيزي باعث اين تفاوت شده؛ مگر امام علي عليه السلام امام معصوم نبودند پس ايراد كار كجا است؟
بی تردید نقص از امام نبوده است؛ چرا که حضرت رهبری معصوم از گناه و اشتباه بودند. به نظر ميرسد كه لازم است علت فتنه‌خیز شدن جامعه علوی که بروز و گسترش شک و شبهه و انحراف، دستمایه آن بوده را در«درون جامعه» آن زمان جستجو کرد. در اينجا خالي از لطف نيست اگریادی کنیم از رستم پسر زال که برای نجات کیکاووس، از هفت خان عبورکرد؛ چرا که برای نجات جان خویش با یار علی بودن منطقی است اگر چنین هفت خانی باشد و مقصود ما جايي در ميان این نبرد ها نهان باشد.
يقينا هيچكس راحت به آنجا نمی رسد كه وقتي چشم از جهان مي بندد علي عليه السلام، سرش را روي پا بنهد و همان طور كه اشك ميريزد رايش شعر بسرايد كه «اي مرگ، چه قدر تحمل جدايي و دوري دوستان؟ تو كه براي دوستان، دوستي باقي نگذاشتي...»! اين پايان مسيري استكه با سبقت در اسلام آغاز شد و در كشاكش راه از پيچ و خم هجرت؛ شكنجه و زندان سال هاي اول بعثت و جنگ هاي نخست صدر اسلام عبوركرد اما اين همه ي راه نيست؛ هنوز هم مي شود از اين عزيز تر شد...!
عضويت در انصار؛ برخورداري از فضايل علمي و عملي؛ نزديكي و ارتباطبا پيامبر و عضويت در ميان كارگزاران رسول خدا از آن هفت خان باقيمانده است اما همه ي اين حرف ها براي وقتي اعتبار دارد كه قلم تلختاريخ زبان به كيستي قاتل علي عليه السلام نگشوده بود. وقتي كه چنيناتفاقي افتاده يعني يك جاي كار ميلنگد؛ شايد همه ي اين حرف ها لازمباشند ولي كافي نيستند. دنيايي كه علي عليه السلام در وصفش مي گويددارعملي كه هيچكس از آن به سلامت نمی ماند مگر متقيان و پرهيزكاران؛ براي اينكه به عاقبت بخيري ختم شود و دم آخر شهادتين از يادمان نرود تاخود آن دم دو دیده تيزبين مي طلبد كه حق را روي هوا بزنند و ادمي كه دردست به كار شدن براي دنبال كردن آن معطل نكند.
آدمي مثل يك نفر كه پدر و مادرش از جمله اولین مسلمانان بودند. كسيكه برادرش عبدالله، پدرش یاسر و مادرش سمیه به دست قریش به شدیدترین وجه شکنجه شدند تا از اسلام روگردان شوند و دست آخر همشدند نخستين شهداي اسلام و در اثر این شکنجه‌ها جان دادند.
كسي كه مشرکان، آن را نیز وادار به ناسزاگویی به پیامبر صل الله عليه کردند، اما پیامبر صل الله عليه عذر او را پذیرفت و به او فرمود اگر دیگربارنیز مجبورش کردند، به وجود مبارکشان ناسزا بگويد. در پی همین ماجراهم بود که این آیه نازل شد: «هر کس پس از ایمان آوردن خود، به خدا کفرورزد [عذابى سخت خواهد داشت] مگر آن‌کس که مجبور شده ولی قلبش بهایمان اطمینان دارد. لیکن هر که سینه‌اش به کفر گشاده گردد خشم خدا برآنان است و برایشان عذابى بزرگ خواهد بود»؛ كسي كه حتم دارم تا به اينجا او را شناخته باشيد آن قدر كه نامش بر سر زبان ها است و همه آرزویشان است براي امام زمانشان چون «عمار» باشند...
حالا نوبت سخني رسيده است كه به گمانم غافلگيرتان كند، صحبت ازجوان بيست و يك ساله اي كه آسيب پا و كشكك زانوي عمل كرده اشيادگار روز هاي كشتي گرفتنش بود و براي همين نمي توانست خيلي خوب بدود؛ جواني كه يك كوله از كتاب و درس و لوازم محل تحصیلش، يكانگشتر با عبارت حك شده رفع الله رایت العباس و يك دست لباس معمولي وگرم كن بر تن، تنها داشته هايش در يك بعد از ظهر بود؛ جواني متولد همينروز هاي گرم اول تير سال هزار و سيصد و هشتاد كه به نقل از يك استادعزيز از عمار براي امام زمانش عزيزتر شد؛ چه امامي؟ امامي غايب! مگرممكن است؟!
پيشتر از آيه گفتم و اجبار به ناسزا به پيامبر، حال ميخواهم از دست نامردو كف خيابان و چاقو بگويم، از جسم نيم جاني كه از شدت خرد شدن انگشت هايي كه حائل سر شدند نشد انگشتر را در بيمارستان از دستدر بیاورند و انگشت را برش دادند، از«آرمان عزيز» كه محبوبش امان نامهقبول نكرد و مردانه دست و چشم و مشك و سر داد و او هم به همان طريقبود و به دهانش اجازه نداد يك كلام از «خامنه اي عزيز» كوتاه بيايد؛ خامنه ي عزيزي كه نه پيغمبر بلكه نائب برحق امام زمانش است و دستآخر پزشك قانوني علت مرگش را نوشت چيزي كه وجه شبه با محبوبششد؛ ضربه به سر براي كسي كه همه رفقايش مي دانستند عاشق حضرت ابوالفضل بود…
ریحانه آنالویی
