در انیمیشن باب اسفنجی Sponge Bobکاراکتری هست به نام سندی Sandy که سنجابی ست که در مجاورت دریا زندگی می کند.هرگاه او به زیر دریا و به دیدار دوستش باب می آید، لباسی شبیه فضا نوردان به عنوان لباس غواصی بر تن دارد که حباب بزرگ شیشه ای آن دور سرش را گرفته است. در نقطه مقابل هم هنگامی که باب به جنگل و دیدار او می روند حبابی بر سر دارند که پر از آب است. گویا فقط در این حباب که هریک از دنیای خود به همراه آورده اند می توانند در دنیای غریبه در امان باشند.
طبق تعریفی ،فضای جمعی جاییست که آنرا با غریبه ها سهیم هستیم. اما همه ما با این موضوع به راحتی کنار نمی آییم و در حضور در فضاهای جمعی یا عمومی سعی می کنیم گوشه ای از خلوت شخصی خود را با خود ببریم تا در حباب این خلوت در امان باشیم.
استفاده از هدفون و گوش دادن به موسیقی به نظر من نوعی از این خلوت همراه است. نوعی فضای شخصی صوتی که همهمه و صداهای غریبه و کنترل نشده فضاهای عمومی بدین ترتیب در حبابی از صداهای منتخب فضای شخصی و در حریم شخصی کم‌رنگ می‌شوند.
در اینجا نقطه تمایز هدفون و سمعک مشخص می شود. در تبلیغات سمعک ها هرچه بیشتر بر نامریی بودن و کوچک بودن آنها تاکید می شود به نحوی که شخص حامل آنها بدون هیچ علامت بیرونی بتواند در اجتماع حاضر شده و بدون آنکه نشانه ای از ضعف در فضای جمعی سهیم گردد.
اما روند طراحی و تبلیغات هدفونها به گونه ای دیگر است. اگر به محصولات نامهای جدید تجاری جدید هدفون بنگریم از سیم سفید آیفون تا گوشی های بزرگ با رنگهای شاخص و تند بیتز Beats، همه و همه همچون تابلوی مزاحم نشوید Don't Disturb این پیغام را به غریبه ها منتقل می کند که من در فضای جمعی شما فقط حضوری فیزیکی دارم و چیزی را با شما به اشتراک نگذاشته ام و نمی خواهم در صداهای شما سهیم باشم. من در حباب خودم هستم.
*پنج سال پیش -سال 93- وقتی که برای خرید اینترنتی هدفون به سایت‌های فروش آنلاین سر زدم بر خلاف سلیقه‌ی من اغلب محصولات بسیار بزرگ و با رنگهای تند بودند و با خودم فکر کردم که این ویژگی‌ها چرا اینقدر محبوب هستند.آن سال‌ها در محل کار سابقم تعداد همکاران و صدای محیط به شکلی زیاد شد که لازم بود برای حفظ تمرکز تقریبا در تمام روز هدفون بر گوش داشته باشیم، نکته‌ی جالب این بود که وقتی که هدفون می‌زدم علاوه بر کاهش صدای زمینه‌ای محیط، مراجعات همکاران هم بسیار کم می‌شد و گاهی می‌دیدم که مدت زیادی است بدون اینکه به چیزی گوش بدهم هدفون بر گوش دارم. همان سال این مطلب را نوشتم.
