این متن معرفی مختصری است از رجال و اماکن تاریخی دوره قاجار که با باغات پیرامون خیابان امیریه آن زمان و ولیعصر فعلی مرتبط بوده اند
حدّ فاصل دروازه قدیم و دروازه جدید قزوین، جایی که امروز از بین خیابان‌های بشیری و شیخ بهایی و قزوین از سمت شمال، خیابان فروزش و مدرس از جنوب، خیابان وزیری از شرق و خیابان برادران جوادیان از غرب محصور شده است، باغ بزرگی وجود داشته است به نام جنت گلشن. پیش از گسترش و امتداد یافتن خیابان ولیعصر (عج) کنونی تا میدان راه آهن، باغ جنت گلشن حد جنوبی این خیابان بوده و خیابان به ورودی باغ منتهی می‌شده است. در حقیقت آن بخش از خیابان ولیعصر (عج) که مابین پل امیربهادر و چهارراه معزالسلطان واقع شده است، زمانی خیابان اصلی باغ جنت گلشن بوده و حدّ فاصل پل امیربهادر تا میدان منیریه نیز خیابان باغ جنت نام داشته است.
اگرچه امروزه هیچ اثری از این باغ باقی نمانده است، اما با مراجعه به نقشه عبدالغفار می‌توان مشاهده کرد که باغ جنت گلشن حوض بزرگی داشته که به گواه دوستعلی‌خان معیرالممالک «حوض وسیعی و مثمن با لبه مرمر» بوده و «پیوسته دو سنگ آب زلال از دهانه سنگی وسط آن می‌جوشید و چهار فواره دور آن به آسمان می‌جهید». اطراف این حوض سروهای نسبتاً کهنسالی وجود داشته است و یک ردیف از این درختان، در اطراف خیابان منتهی به عمارت اصلی کاشته شده بودند؛ درخت‌هایی که بعدها با چنارهای معروف خیابان ولیعصر (عج) جایگزین شدند. باغ جنت گلشن در روزگار اوج خود از زیباترین باغ‌های شهر تهران بوده که «آن قدر انواع گل و از هر نوع آن به حد وفور در این باغ بود که صحن آن را می‌توان گلباران گفت». این باغ که در ابتدا به شاهزاده فرهاد میرزا معتمدالدوله تعلق داشته است، بعد از مرگ وی به فرزندش عبدالعلی میرزا احتشام الدوله می‌رسد.
