انسان معمولا زمانی احساس «استغنی» می کند که میخواهد یک کار بزرگ را شروع کند و به سمت یک هدف عالی برود. یعنی دقیقا آن جایی که باید این حس را کنار بگذارد.
استغنی، کبر یا غرور نیست و همینطور استغنی اعتماد به نفس هم نیست، استغنی «من می توانم» هم نیست، استغنی هیچ کدام از این ها نیست اگر چه به همه این ها شبیه است، تفکیک استغنی از این امور تفکیک سختی است و اگر سعی کنیم آنرا تعریف کنیم ممکن است با یکی از این خلقیات اشتباه شود، استغنی را فقط باید حس کرد و این حس را تنها می توان توصیف کرد.
حس استغنی یعنی "من یک راهی دارم، راهم را خودم می روم، به هیچ کس هم نیاز ندارم، نیاز ندارم که هیچ، اهمیتی هم به کسی نمیدهم، دیگران هستند که باید به من نیاز داشته باشند چون من مرکز حرکت هستم، من هستم که اتفاقات را رقم میزم" و از این دست افکار.
شاید استغنی را بتوان نوعی جمود دانست...
اما استغنی زمانی که در یک جامعه رخنه می کند، هر چقدر هم که آن جامعه مبانی مستحکم و اهداف والا داشته باشد، حرکت جامعه را کند و متوقف می کند.
استغنی در جامعه به نوعی خود مرکز بینی منجر می شود یعنی من مسیرم را می روم دیگران هم بیایند از من یاد بگیرند! من نیازی به آنها ندارم.
استغنی باعث می شود اتفاقات اطرافمان را نبینیم، و اگر هم ببینیم با نوعی خود مرکز بینی با آنها مواجه شویم و همین امر باعث می شود اگر چیزی را در مسیر حرکت خود دیدیم آنرا مصادره کنیم.
استغنی باعث میشود اگر عملی را از دیگران دیدیم که در مسیر حرکت ما بود، آن حرکت را میراث خود بدانیم.
استغنی باعث می شود اتفاقات دور و برمان را نبینیم و آنها را نفهمیم...
تذکر1:احساس استغنی در جامعه به این معنی نیست که من هستم که بر روی جوامع دیگر و مسیر آنها اثر می گذارم و آنها باید بیایند از من یاد بگیرند بکه به این معنی است که من کاری به کار جوامع دیگر ندارم، من هیچ اهمیتی به اهداف و مسیر آنها و اعمالشان نمی دهم و همینطور هرگز نیاز ندارم که از آنها چیزی یاد بگیرم.
تذکر2: استغنی ربطی به حقانیت یک جامعه، یک حرکت و یک هدف ندارد چون اگر جامعه ای دچار استغنی شود عملا خودش را زندانی کرده، یا زندانی مرز های خویش و یا زندانی افکار خویش، و یا هر دو!
پی نوشت: من معتقدم جامعه ی ما به سمت «استغنی» حرکت می کند(اگر تا الآن آنرا دچار این عارضه ندانیم!)، اگر هم با این عقیده مخالف باشیم باید از حرکت به سوی آن جلوگیری کنیم.
