در این مقاله می‌خواهیم بدانیم که منظور از معرفه و نکره چیست و با انواع معرفه آشنا شویم چرا که اسم‌های معرفه تعداد محدودی هستند که با دانستن آنها می توانیم اسم‌های نکره را نیز تشخیص دهیم.
یاد بگیریم که چطور آنها را ترجمه کنیم و در انتها تستی از این قسمت را باهم تحلیل کنیم.
در عنوان عامداً کلمه اسم را مطرح کرده ام چراکه در تقسیم بندی معرفه و نکره سر و کار ما با اسم ها است و به کلمات دیگر کاری نداریم.
در کلام ممکن است از کسی یا چیزی صحبت کنیم که برای ما یا برای شنونده شناخته شده باشد؛ به چنین اسم‌هایی معرفه می‌گویند.
به مثال زیر دقت کنید:
رأیتُ “الرجلَ” في الشّارع: “مرد” را در خیابان دیدم.
در این مثال ابهامی وجود ندارد و مرد برای ما و شنونده، شناس است. و اما مثال زیر:
رأیتُ “رجلاً” في الشّارع: “مردی” را در خیابان دیدم.
این مثال دارای ابهام است و از آهنگ کلمه «مردی» متوجه می شویم که برایمان ناشناس است. به اسم های ناشناس در عربی نکره می گوییم و علامت اسم های نکره تنوین است.
اسم‌های معرفه شش تا هستند اما کتاب درسی به دو مورد بیشتر اشاره نکرده است و بقیه اسم های معرفه مربوط به نظام قدیم می‌شوند:
۱) اسم علم «معرّف بالعلمیة»:
اسم هایی هستند که صرفاً متعلّق به یک شخص، چیز، و یا جای خاصی هستند.
اسم‌های شناسنامه‌ای، اسم شهرها، کشورها، رودها، کوه ها و … نمونه هایی از این مدل اسم هستند. مثال: ترکیه، مرتضی، کارون، ایران، شیراز، الله و…
تنوین مخصوص اسم‌های نکره است اما اگر اسم های علم تنوین بگیرند هیچ تاثیری بر آنها ندارد و همواره معرفه باقی می مانند.
۲) معرفه به ال:
در زبان عربی هر اسمی که «ال» داشته باشد، معرفه به «ال» است و اسم‌های نکره نیز زمانی که «ال» بگیرند، تبدیل به معرفه می‌شوند.
طالبٌ (نکره) / الطّالب (معرفه)
نکته: اسم‌های مثنی و جمع مذکر سالم توانایی تنوین گرفتن ندارند، بنابراین همین که «ال» نگیرند، نکره به حساب می‌آیند.
بد نیست در مورد معرفه‌های دیگر بدانید، با دانستن آنها در تشخیص معرفه از نکره کمتر دچار ابهام می‌شوید:
برای دیدن ادامه مطلب«تشخیص معرفه و نکره »بر روی اسم ان کلیک کنید .
