يهويي تالاپي مياي اين دنيا! اصلا خبرم نداري كه كجا بودي و الان كجا اومدي. خداييش يكمي ظلمه كه بدون خبر بندازنت اين دنيا. حتي بهت نميگن چي شد. انگار براشون مهم نيست. خيلي نامردن. آخه همينجوري يهويي! آدم يه جايي ميخواد بره از روز قبلش نه از يكي دو ساعت قبلش كه برنامه ريزي ميكنه. ميدونه ميخواد چيكار كنه. اونوقت تو اين موضوع به اين مهمي هيچي بهت نميگن! من فكر كنم از قصد اينكارو ميكنن. حتي از قصد حافظه ات رو هم پاك ميكنن. فكر كنم جاي قبليمون بهتر از اينجاست، نميخوان تو ذوقمون بخوره. البته فقط يه فكره ها. چون اگه جاي قبلي بدتر بود بهمون ميگفتن تا ذوق مرگ بشيم وقتي ميايم اينجا. اصلا چرا بچه اي كه بدنيا مياد گريه ميكنه؟ نكنه تو ضمير ناخودآگاهش فهميده قضيه چيه؟! شايد تو پاك كردن حافظمون خيلي دقت به خرج ندادن. يه جايي سوتي دادن. سيستم يه باگي يه جايي داره. خوب كار نميكنه. والله اون لحظه اي كه به دنيا مي اومديم ميخنديديم ديگه. چه مرگمونه كه گريه ميكنيم؟ يه مرگيمون هست. يه چيزيمون ميشه. چيزخورمون كردن. باور كن. ديديد وقتي بچه به دنيا مياد دكتره دوتا در كونش ميزنه تا صداي بچه در بياد؟ ما از روز اول با دركوني آشنا ميشيم و ميفهميم اينجا جاي گوزيدن نيست. پس جاي چيه؟ اين سوالي است كه كلي فيلسوف و مذهبي و عالم رو سركار گذاشته. چهار پنج هزار ساله كه دنبال جوابشن. هنوزم نرسيدن. هر كي برا خودش نظريه صادر ميكنه. اين يكي اون يكي رو محكوم ميكنه. حتي سر اين موضوع همديگرو جر ميدن، جنگ ميكنن، شكنجه ميدن، ميكشن. همه چي سر همين سواله. مي بينيد. وقتي همه چي واضح و روشن نباشه، اين بلاها سرمون مياد. اگه از اولش يه برگه دستمون ميدادن و سوال و جوابارو روش مينوشتن حداقل اين جر دادنا و پاچه ورماليها كمتر ميشد. بدترين وضعيت براي آدمي تو آچمز موندنه. آدم بيچاره كس گيجه گرفته و هاج و واج اينور اونورو نگاه ميكنه و نميدونه قراره چي بشه. كسي هم نيست كه جواب قانع كننده اي بهش بده. آخه همه مثل خودشن فقط بعضيا يكمي بيشتر فكر ميكنن و برا خودشون نتيجه گيري ميكنن. شايد بهتر باشه دنبال جواب اين سوال نباشيم. تو يه مسير رودخونه افتاديم و بايد تا تهش بريم. تهشم نميدونيم چي ميشه و كي ميرسيم. از اين مسير لذت ببريم تا برسيم به جايي كه نميدونيم كجاست. شايد جواب اين سوال اين باشه: it is non-of your business. به همين سادگي.
