آنچه در افغانستان اتفاق افتاده - و در حال رخ دادن است- تکرار مکرر و چندین باره ی افتضاح آمریکایی-غربی (جهان آزاد؟) در به ارمغان بردن سوغاتی شوم به نام "دموکراسی وارداتی" است. تمام کشورهایی که در قرن پیش برای پاره کردن زنجیرهای استعمار تلاش کرده اند در نهایت با همین فاجعه در اشکال گوناگون مواجه شده اند. از ویتنام تا اندونزی و الجزایر و مصر و عراق و افغانستان و ایران و هند و پاکستان و چین و ژاپن. خلاصه هر که نخواسته باج بدهد خسارت پرداخت کرده اما خسارت اصلی را آن کشورهایی پرداخت می کنند که درس نمی گیرند و تغییر نمی کنند و هر چند دهه یکبار دوباره دچار بحرانهایی خسارت زا می شوند که کشورشان را به نابودی می کشاند و این بحران ها در واقع حاصل دسترنج مردمان است که دود می شود و به هوا می رود.
اگر افغانستان (حتا این اسم هم استعماری است و از پشتون دوستی و پشتون بازی های انگلیسی ها و بعد هم آمریکایی هاست) در آینده تلاش کند بعد از ایران، پاکستان و (تا حدودی) ترکیه، در صف کشورهایی قرار گیرد که ارتش و نیروهای مسلح مستقل و واقعاً ملی دارند، می تواند به ساختن آینده ی کشور امیدوار باشد.هر چند که مشکل فقر جمعیت و کمبود زیر ساخت ها جدی است. اما اگر بخواهند مثل دوره قبل طالبان تحت تاثیر عربستان و مصر باشد و دوباره ارتشی مستشاری داشته باشد، یک دهه بعد دوباره جنگی دیگر و شکستی و سقوطی در راه است.
یک مرور سریع بر کارنامه ارتش های مستشاری در خاورمیانه نشان می دهد این ارتش های تحقیر شده و توسری خور هیچ کاربردی که ندارند هیچ، در اولین فرصت امکان تبدیل به نیروی ضد ملی را هم دارا هستند. مثل آنچه در مصر اتفاق افتاد و ارتش مستشاری آمریکا اخوان المسلمین را از ریشه زد و بیداری اسلامی در مصر به تسلط دوباره دیکتاتوری دست نشانده آمریکا منتهی شد. ارتش مستشاری آمریکا برای پهلوی دوم در آغاز جنگ را خاطرتان هست؟چقدر کارایی داشت؟از یک طرف کودتای ضد ملی نوژه را در خود پرورد و از طرف دیگر در نیروی زمینی کاملا فلج و از کار افتاده بود و دو سال طول کشید تا سرپا شود. ارتش مستشاری که برای رضا آلاشتی ساخته بودند هم که یک تیر به اشغالگران ایران شلیک نکرد. یا چرا راه دور برویم؟ همین ارتش مستشاری عربستان و امارات (و اردن یواشکی) در برابر حوثی های بی امکانات و تجهیزات چند سال است که به فلاکت افتاده و حالا صدای "شکر خوردیم" شان در باتلاق یمن طنین انداز شده؟ یا ارتش مشتشاری کویت که فکر کنم یک دقیقه و ده ثانیه در مقابل ارتش بعثی ها دوام داشت. همه نمونه ها را مرور کنید تا برسید به همین (مثلا) ارتش افغانستان. با آنهمه تجیهیزات و سروشکلی شبیه نیروهای دلتا فورس که در واقع اندازه یه سرباز صفر ایرانی با یه باتوم ساده هم کارایی ندارند. چرا؟ چون انگیزه و ذهنیت و هدفی برای جنگیدن ندارند. این فروپاشی های ارتش های مستشاری ساخت غرب باید درس عبرتی برای دیگر کشورها باشد که بفهمند ارتش نیروی منحصراً ملی است. جنگیدن به جز اسلحه غیرت و انگیزه می خواهد و مهمتر از همه در اینجا (حوزه تمدنی ایران بزرگ را می گویم ،کل خاورمیانه را کاری ندارم) هیچ سربازی انقدر بی غیرت نیست که زیر نظر مستشار و فرمانده آمریکایی و غربی کار کند و از آنها دستور بگیرد. آنقدر که اینجا خرابکاری کرده اید کسی چشم دیدنتان را ندارد چه برسد به دستور گرفتن از شما. (تفاوت نیروی مستشاری ایران در سوریه و عراق را می توانید با این نمونه ها مقایسه کنید تا متوجه شوید مساله مستشاری نیست،نیت و اهداف کشورهای دعوت شده به عنوان مستشار مهم است. ) هر کسی در این اقلیم حکمرانی می کند یا می خواهد در این ناحیه دخالت کند باید بداند که ما مثل سوئدی ها و نروژی ها و لهستانی ها و بقیه بره های اروپایی و آسیای شرقی که به نوازشی و با یک سیستم دفاع موشکی رام شویم و امنیت و آینده کشورمان را به شما یانکی ها (که اسم خوتان را گذاشته اید جهان آزاد) بسپاریم. اینجا جای شما نیست. متاسفم که کوبا و کشورهای بیدار شده ی آمریکای لاتین حتا در خلیج خوک ها هم برایتان امنیت نگذاشته اند و گرنه پیشنها می دادم بروید همان جا.
تصویر فرودگاه کابل تصویر زنده ی فجایع دخالت آمریکا و غرب در نقاط دیگر جهان است ولی تلاش استعمارگران سابق برای تسلط بر کشورها به بهانه واردات دموکراسی و آزادی غربی پایان نخواهد یافت. همین حالا چند کشور دیگر در معرض چنین فروپاشی هایی هستند. جبهه استعمارگران از هیچ تلاشی چه نظامی و چه رسانه ای برای تسط بیشتر و استثمار دست برنخواهد داشت. در این جنگ اگر مهاجم نباشی، اگر عقب بنشینی و گول کت و شلوار و ظاهر متمدنانه طرف مقابل را بخوری، جنگ را باخته ای. طرف مقابل ظاهری متمدن اما باطنی عقب مانده و استعمارگر (برگرفته از فرهنگ فئودالی قرن هفده و بورژوازی قرن هجده و نوزده) دارد. روبه روی ما دریوزگانی هستند که کشورهایشان هنوز در قرن بیست و یکم مجلس اعیان و عوام دارند و پول مالیات دهنده ای بدبخت را خرج تخم و ترکه ملکه و شاهزاده هایی می کنند که تفاله الیگارشی عقب مانده قرن شانزدهم است و بعد ادعای تمدن و پیشرفت و جهان آزار دارند. (خیلی بلدی برو خودت رو -مثل ایرلند جنوبی- از زیر یوغ ملکه و دربارش و اعیان زاده ها و القاب متعفنشون آزاد کن ) باید آگاه باشیم در این رویارویی حتا لحظه ای غفلت، به فاجعه ای تبدیل خواهد شد که جبرانش سالها زمان می برد و عمرها می گیرد و نسل ها را فرسوده می کند. تنها راه گسترش آگاهی انقلابی در برابر دشمن همیشه در کمین است.
