استاد بدیع الزمان فروزانفر عادت داشت هر کتاب و نوشته ای را با جملات دعائیّه به اتمام برساند. امضای فروزانفر دعاهای خاص خودش بود، انگار حالا که نگارش کتاب به پایان رسیده تازه خود را مستحق دعایی در حق خود می داند. رفتاری که از سلوک و شخصیت ایشان خارج نیست و مثل هر نکته ای در زندگی پر بارشان درسی است برای آیندگان، گنجی است نهان در پس کلمات. برخی از این عبارات که ممکن است برایتان جالب باشد و کتابها :
- اصلح الله حاله و مآله (در اکثر کتاب ها و مقالات)
-اللهم اغفر ذُنوبَه و وَفّقِهُ لِما تُحِبُ و ترضی ( پایان فیه ما فیه )
-عفاالله عَن آثامه ( شرح مثنوی جلد اول )
-اَقال الله عَثَراتِه ( شرح مثنوی جلد سوم )
-غفرالله ذُنوبِه و رحِمَه و رحِمَ والدیه ( ماخذ قصص مثنوی)
-بعون الله تعالی و توفیقه (پایان احادیث مثنوی-تصویر زیر)
