حسن یزدانی، نمی بازد. حتا وقتی در چند ثانیه آخر بر اثر یک اتقاق، امتیاز از دست داد و برنده فینال نشد، برای من یکی که بازنده نبود. یزدانی بعد از رضا زاده، مهم ترین "کاراکتر" المپیکی و ورزشی ماست. روحیه اش همان چیزی است که ایرانی ها برای یک ورزشکار الگو می پسندند و عملکرد و دقت و جدیتش می تواند الگویی باشد برای تک تک افراد جامعه ما. مهم تر از همه نق نزدن و بهانه نیاوردن و باورکردن واقعیت است. حسن یزدانی، تنها نماینده ی ورزش ایران نیست، اما تنها "کاراکتر" المپیکی ایران است. هنوز راه نرفته زیاد دارد و حتماً رکوردهای دیگری را جا به جا خواهد کرد. تجربه نشان داده عملکرد ورزشکارها در المپیک تا حد زیادی به وضع و اوضاع آن کشور بر می گردد. در یکی از سخت ترین شرایط مملکت که در ظاهر جنگی نیست، اما در واقع اوضاع جنگی است. از کرونا تا تحریم ها و بیماری های اقتصادی و هزار ریز و درشت دیگر و مهم تر از همه، جامعه ای در آستانه ی تغییر. یادمان باشد ورزشکارانی که لباس المپیک به تن می کنند، از همین کشور به ژاپن پرواز کرده اند. با تمام این دغدغه ها و مشکلات و نگرانی ها و دشمنی ها و سیاسی کاری ها تلاش می کنند بهترین شان را ارائه دهند، فقط به عشق ایران. به عشق این پرچم و مردمی که به آنها دل بسته اند. به غرور ملی دلبسته و شاید در این شرایط بیشتر نیازمندند. این المپیک برای آنها مثل المپیک های قبلی نیست. چه آنهایی که مدال گرفتند و چه آنهایی که تنها رکوردهایشان را بهتر کردند، هر کدام برای این کشور جنگینده اند و امیدوارم مردم شرایط شان را درک کنند و این المپیک را با بقیه مسابقات مقایسه نکنند. همه از قهرمانان محبوب مان بهترین نتیجه را انتظار داریم اما گاهی لازم است مثل حسن یزدانی، پذیرش و رویارویی با واقعیت را هم تمرین کنیم. برای من یکی از درس های المپیک توکیو همین بوده.
