? فحاشی به مدت طولانی به عنوان یک موضوع تحقیقات جدی رد می شد زیرا تصور می شد که صرفاً نشانه ای از پرخاشگری، تسلط ضعیف زبانی یا حتی هوش پایین است. ما اکنون شواهد بسیار زیادی داریم که این دیدگاه را به چالش می کشد و ما را وادار می کند تا در ماهیت و قدرت فحاشی تجدید نظر کنیم.
?چه طرفدار فحش دادن باشیم و چه نباشیم، احتمالاً بسیاری از ما هر از گاهی به آن متوسل می شویم. برای تخمین قدرت فحش دادن و تعیین اینکه از کجا آمده است، اخیراً بیش از 100 مقاله دانشگاهی در این زمینه از رشته‌های مختلف بررسی کردیم. این مطالعه که در Lingua منتشر شده است، نشان می‌دهد که استفاده از کلمات رکیک می‌تواند عمیقاً بر نحوه تفکر، عمل و ارتباط ما با یکدیگر تأثیر بگذارد.
? مردم اغلب فحاشی را با کاتارسیس(Catharsis): آزادسازی احساسات قوی مرتبط می دانند. این روش ارتباط برقرار کردن به صورت غیر قابل انکاری با سایر اشکال استفاده از زبان متفاوت و قدرتمندتر است. جالب اینجاست که برای گویندگان چند زبانه، کاتارسیس هنگام فحش دادن به زبان اول تقریباً بیشتر از هر زبانی است که بعداً آموخته شده است.
? فحش دادن احساسات را برمی انگیزد. این را می توان در پاسخ های خودمختار مانند افزایش تعریق و گاهی اوقات افزایش ضربان قلب مشاهده کرد. این تغییرات نشان می دهد که فحش دادن می تواند عملکرد "ستیز یا گریز" را فعال کند.
? تحقیقات علوم اعصاب نشان می دهد که فحش دادن ممکن است در قسمت های مختلف مغز از سایر مناطق گفتاری باشد. به طور خاص، ممکن است بخش‌هایی از «سیستم لیمبیک» (شامل اجزایی به نام عقده‌های قاعده ای و آمیگدال) را فعال کند. این ساختارهای عمیق در جنبه هایی از حافظه و پردازش احساسات دخالت دارند که غریزی هستند و مهار آن ها دشوار است. این ممکن است توضیح دهد که چرا فحش دادن در افرادی که دچار آسیب مغزی شده اند و در نتیجه در صحبت کردن مشکل دارند، دست نخورده باقی می ماند.
? آزمایشات مبتنی بر آزمایشگاه نیز اثرات شناختی را نشان می دهد. ما می دانیم که کلمات دشنام توجه بیشتری را به خود جلب می کنند و بهتر از کلمات دیگر به خاطر سپرده می شوند. اما آنها همچنین در پردازش شناختی کلمات دیگر نیز دخالت می‌کنند - بنابراین به نظر می‌رسد که فحش دادن گاهی اوقات می‌تواند راه تفکر را نیز مختل کند.
? با این حال ممکن است بعضی مواقع فحاشی ارزش استفاده را داشته باشد! در آزمایش‌هایی که از افراد خواسته می‌شود دست خود را در آب یخی فرو کنند، فحش دادن باعث تسکین درد می‌شود. در این مطالعات، گفتن یک واژه دشنام در مقایسه با کلمات خنثی منجر به تحمل درد بیشتر و آستانه درد بالاتر می شود. مطالعات دیگر افزایش قدرت بدنی را در افراد پس از فحش دادن نشان داده شده است.
? اما فحش دادن فقط بر نفس فیزیکی و ذهنی ما تأثیر نمی گذارد، بلکه بر روابط ما با دیگران نیز تأثیر می گذارد. تحقیقات در زمینه ارتباطات و زبان شناسی مجموعه ای از اهداف اجتماعیِ قابل تمایز فحش دادن را نشان داده است - از ابراز پرخاشگری و ایجاد توهین تا پیوند اجتماعی، طنز و داستان گویی. بد زبانی حتی می تواند به ما در مدیریت هویت و نشان دادن صمیمیت و اعتماد و همچنین افزایش توجه و تسلط بر افراد دیگر کمک کند.
بررسی های دقیق تر
? علیرغم داشتن چنین تأثیر قابل توجهی بر زندگی ما، ما در حال حاضر اطلاعات کمی در مورد اینکه فحش دادن قدرت خود را از کجا می گیرد، داریم. جالب اینجاست که وقتی یک واژه ناسزا را به زبانی ناآشنا می شنویم، مانند هر کلمه دیگری به نظر می رسد و هیچ یک از این نتایج را به همراه نخواهد داشت - هیچ چیز خاصی در مورد صدای خود کلمه وجود ندارد که به طور جهانی توهین آمیز باشد.
? پس قدرت از خود کلمات نمی آید. به همان اندازه، این قدرت در معانی یا صداهای کلمه ذاتی نیست: نه تعبیرها و نه کلمات آوای مشابه چنین تأثیر عمیقی بر ما ندارند.
? یک توضیح این است: "شرطی کردن نفرت انگیز". استفاده از تنبیه برای جلوگیری از ادامه دشنام معمولاً در دوران کودکی اتفاق می افتد. این ممکن است یک ارتباط احشایی بین استفاده از زبان و پاسخ عاطفی ایجاد کند. در حالی که این فرضیه درست به نظر می رسد، اما تنها تعداد انگشت شماری از مطالعات به صورت ضعیف نقش خاطرات تنبیه دوران کودکی را بر فحش دادن بررسی کرده اند. تقریباً هیچ مطالعه تجربی در مورد پیوند بین چنین خاطراتی و پاسخ بزرگسالان به دشنام وجود ندارد.
? برای اینکه بفهمیم چرا فحش دادن چنین تأثیر عمیقی بر ما می گذارد، باید ماهیت خاطرات افراد برای فحش دادن را بررسی کنیم. فحاشی های مهم آنها چه بود؟ آیا فحش دادن همیشه عواقب ناخوشایندی مانند تنبیه به همراه داشته یا فوایدی هم داشته است؟ در مورد تجربیات مداوم مردم از فحش دادن در طول عمر چطور؟ به هر حال، تحقیقات ما نشان می دهد که فحش دادن گاهی اوقات می تواند به افراد کمک کند تا با یکدیگر پیوند برقرار کنند.
? ما فکر می‌کنیم که ممکن است فحاشی، الگوی حافظه‌ای مشابه با موسیقی را نشان دهد. ما آهنگ‌هایی را که در دوران نوجوانی به آنها گوش داده‌ایم به خاطر می‌آوریم و دوست داریم. این به این دلیل است که مانند موسیقی، احتمالاً فحش دادن در نوجوانی معنای جدیدی پیدا می کند. این یک راه مهم برای پاسخ به احساسات شدیدی است که در این دوران به آنها تمایل داریم، و عملی که نشان دهنده استقلال از والدین و ارتباط با دوستان است. بنابراین، فحش ها و آهنگ هایی که در این مدت استفاده می شود ممکن است برای همیشه با تجربیات مهم و بسیار به یاد ماندنی پیوند بخورد.
?تحقیقات همچنین باید بررسی کند که آیا ارتباطی بین خاطرات فحش دادن و تأثیرات مشاهده شده در آزمایش‌ها وجود دارد یا خیر. این می تواند نشان دهد که آیا افرادی که خاطرات مثبت بیشتری دارند نسبت به کسانی که خاطرات منفی دارند واکنش متفاوتی نشان می دهند یا خیر.
❓آخرین نکته حائز اهمیت این است که آیا فحش دادن اگر از نظر اجتماعی مقبولیت بیشتری پیدا کند و در نتیجه بار توهین آمیز خود را از دست بدهد، قدرت خود را از دست می دهد یا خیر. با این حال، در حال حاضر، فحاشی مطمئناً به عنوان یک خطای اجتماعی باقی خواهد ماند.
✍️مترجم: آرش سلطانی
?منبع: The Conversation
?تاریخ: October, 2022
#Swearing
#Social
#Communication
#The_Conversation
