بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین
اگر عازم سفر اربعین هستند، بد نیست برای برنامه ریزی در مسیر پیاده روی موارد زیر را در نظر داشته باشید.
عموماً ایرانی ها مسیر نجف تا کربلا را برای پیاده روی انتخاب می کنند. این مسیر کمتر از 80 کیلومتر است. در مسیر ستونهای شماره گذاری شده قرار دارد که تعداد آنها از ابتدای جاده تا حرم امام حسین علیه السلام 1452 ستون می باشد. فاصله هر دو ستون -که اصطلاحاً به آنها رکن می گویند- 50 متر می باشد. اگر از حرم امام علی علیه السلام شروع به حرکت کنید علاوه بر مسافت فوق تا ابتدای جاده حدود 100 رکن دیگر را باید طی کنید.
تقریباً در تمام مسیر موکبهایی برای پذیرایی از زائرین فعال هستند. در این موکبها غذا، جای خواب و سرویس بهداشتی فراهم است.
به طور نرمال پیاده روی سه روز طول می کشد. حدوداً باید 20 تا 25 ساعت مفید پیاده روی داشته باشید.
بهترین حالت برای پیاده روی حرکت تقریباً پیوسته با استراحت های کوتاه است. مثلاً هر 50 رکن یا 100 رکن با همراهان تان قرار استراحت کوتاه بگذارید. با توجه به شلوغی مسیر ممکن است در راه همدیگر را گم کنید. در این صورت سر قرار همه به هم خواهند رسید. بهتر است در رکنهای با اعداد رند مثل 250، 500 یا 1000 قرار نگذارید. چون این رکنها شلوغتر می شوند.
شبها خلوت تر و برای پیاده روی مناسبتر است. برخی از موکبها، شبها هم از زائرین با چای، شیر و ... پذیرایی می کنند.
هر 50 رکن (معادل 2.5 کیلومتر) یا 100 رکن (معادل 5 کیلومتر) یک قرار استراحت 10 تا 20 دقیقه ای مناسب است.
برای جلوگیری از گرفتگی عضلات مخصوصاً عضلات پا در استراحتهای کوتاه نرمشهای کششی انجام بدهید. بهتر است جورابها در بیاورید. کف و انگشتان پا را تمیز کنید و ماساژ بدهید. تمیز کردن و شستشوی پا به جلوگیری از تاول زدن کمک می کند.
غیر از توقف شبانه برای یک یا دو استراحت طولانی تر مثلاً یک یا دو ساعته برنامه ریزی کنید. در استراحتهای طولانی تر حتی الامکان بخوابید و پاها را به دیوار تکیه بدهید تا خون در پاهای شما جمع نشود. هیچ فرصتی را برای شستن پاها و قسمتهایی از بدن که ممکن است عرق سوز شوند از دست ندهید.
در طول سفر و پیاده روی ختم صلوات، زیارت عاشورا با صد لعن و سلام و دعای عهد و دعای فرج را فراموش نکنید. خیلی از آشنایان و اموات چشم به راه خیرات شما هستند. بد نیست فاصله هر دو رکن را به نام یکی از ایشان نیت کنید و صوابش را به وی هدیه نمایید.
بسیاری از موکبها جای خواب برای زائرین فراهم کرده اند. اگر می خواهید به راحتی در موکبهای جای خواب پیدا کنید باید قبل از غروب اقدام کنید. مثلاً ساعت 5 به استراحتگاه بروید و ساعت 3 بامداد مجدداً حرکت کنید.
برخی از روستاها اطراف برای بردن زائرین به منزلهایشان که اصطلاحاً «مبیت» گفته می شود، کنار جاده می آیند. این خادمین را در تقاطع جاده های فرعی با جاده اصلی می توانید پیدا کنید. اگر به مبیت رفتید، خوب است از خادمان خالص امام حسین علیه السلام با هدیه ای قدردانی کنید.
انواع خوردنیها و آشامیدنیهای ایرانی و عراقی در مسیر موجود است. غذاهایی مثل قیمه نجفی، فلافل، املت، نیمرو، تخم مرغ آب پز، پلو گوشت و لوبیا، قرمه سبزی، ماهی، مرغ، کوبیده، کباب ترکی، لب لبی (یک غذای عراقی با نخود)، آش (به قول عراقیها شوربا)، شله زرد، حریره، پنیر، میوه و انواع خرما و نوشیدنیهایی مثل آب بسته بندی شده، چای، قهوه، شیر، انواع شربت، دوغ و ... در مسیر ارائه می شوند.
تقریباً از دو ساعت قبل از اذان ظهر نهار توزیع می شود! تهیه نهار قبل از اذان ظهر آسانتر به نظر می رسد.
تبعاً شرایط سفر مخصوصاً در یک کشور دیگر با شرایط خانه خودمان متفاوت است. بنابراین باید وسواس را کنار بگذاریم و خدای نکرده به زائران یا خادمان شریف امام حسین علیه السلام بی احترامی نکنیم.
رعایت بهداشت در مورد خوردنیهای که پخته یا جوشانده نمی شوند، مثل آب اهمیت بیشتری دارد. آب بسته بندی شده در مسیر به اندازه کافی در دسترس است. با گرمتر شدن هوا احتمال فاسد شدن و ضرورت رعایت بهداشت افزایش می یابد.
بهتر است کمی عسل (ترجیحاً در بسته بندی های تیوپی) با خود داشته باشید. در اینصورت اگر گرسنه شدید کافی است کمی نان تهیه کنید.
با توجه به وجود گرد و خاک در مسیر و احتمال بیماری از مصرف لیمو، شلغم، ماست، میوه و استنشاق دود اسفند استقبال کنید.
کمی تنقلات مثل خرمای خشک، مویز، انجیر،توت، مغز بادام همراه داشته باشید. آب نبات هم برای جلوگیری از افت قند مناسب است. آلو بخارا به تغییر ذایقه و تنظیم مزاج کمک می کند.
اگر در مسیر در رکنهای مشخص قرار بگذارید، ان شا الله همراهنتان را گم نخواهید کرد. در صورتی که بیش از حد صبر کردید و همراهتان نیامد، یک نفر را با تلفن همراه به قرار بعدی بفرستید. گاهی افراد به اشتباه یک قرار را رد می کنند.
لازم است در تیم حداقل یکی دو نفر اصلی سیم کارت عراقی داشته باشند. چون سیم کارتهای عراقی آنتن دهی مطمئن تری دارند. بهتر است همه شماره تلفن همراه همدیگر را داشته باشید. اگر گم شدید با یکی از نفرات اصلی تماس بگیرید. اگر سیم کارت خودتان آنتن نداشت از یک نفر گوشی قرض بگیرید.
در صورتی که نتوانستید با همراهان تان تماس بگیرید، با خانواده خودتان در ایران تماس بگیرید و از طریق آنها قراری را هماهنگ کنید. بهتر است خانواده شما به بقیه خانواده هایی که ممکن است همراهان تان با آنها تماس بگیرند، اطلاع بدهند. بنابراین باید قبل از سفر شماره تلفن خانواده هایتان را تبادل کنید.
