در پاسخ کسانی که می‌گویند، «تفکر مردم افغانستان طالبانی ست و هر چه بر سرش بیآید حقش است»، باید گفت پس من و تو هم که بال بال می‌زنیم برای شکست ج.ا، حتما عاشق تفکر ج.ا هستیم که ایران هنوز در اشغال این نسل‌کشان ست؟! منظورت همین است دیگر؟ خلایق هر چه لایق؟ برای همین است که تو هر چقدر می‌دوی به جایی نمی‌رسی؟ چون شایسته‌ی هدفت نیستی؟
ساده است، آمریکا که همواره به بهانه‌های گوناگون آسیا و خاورمیانه را حیاط‌خلوت خود کرده است، نیروهایش را از افغانستان برده و خلأ قدرت باید پر شود. دولت افغانستان ضعیف است و نمی‌تواند در برابر طالبان و متحدان منطقه‌ای‌اش مثل ج.ا و چه‌بسا دولت بایدن ایستادگی کند. پس طالبان هر روز بیشتر پیش می‌رود و مردم بیشتری را گرفتار خود می‌کند. بی‌گمان مسائل عمیق‌تری هم در پس بازگشت این گروه بنیادگرا هست که در آینده روشن‌تر خواهد شد. اما برخورد تمسخرآمیز ایرانیان حق‌به‌جانب با این رویداد غم‌انگیز تهوع‌آور است. یک هفته است که اینجا و آنجا به دیدگاه‌های مردم خودمان درباره‌ی افغانستان و طالبان برمی‌خورم و با خود می‌گویم قطعا رمز شکست‌های ما نفهمیدن و همدلی‌نداشتن با مردمان دیگر خاورمیانه است.
مردم غرب که ما مردم را با حکومت‌هایمان می‌شناسند و خودمان را به رسمیت نمی‌شناسند. خودمان هم خودمان را با قوم و زبان و سنت و مذهب دسته‌بندی می‌کنیم که قشنگ تکه‌پاره بمانیم. هر کس هم جوال‌دوز به دست می‌گیرد که گسست‌ها را بدوزد برچسب خیانت به دسته‌بندی‌ها بر او می‌چسبانیم. اگر افغان‌ها[1] مخالف تفکر طالبانی نبودند، دهه‌ها با کوچ و خانه‌به‌دوشی دست‌به‌گریبان نبودند. تنها شمای ایرانی نیستید که با سنت‌های مزخرف می‌جنگید، تقریبا همه‌ی مردم خاورمیانه در چنین جنگ‌هایی به سر می‌برند. ولی یادتان باشد جهان منهای خاورمیانه است، هیچکس به کمک ما خاورمیانه‌ای‌ها نخواهد آمد. حتا کوچندگان خاورمیانه هم چندان به بازگشت به آن نمی‌اندیشند. جهان مدرن همواره نیازمند گونه‌ای خاورمیانه است. کشورهای سنت‌زده‌ای که جنگ‌های فرقه‌ای در آنها ابدی و جاودان ست. در اینجا جنگ‌های صلیبی نباید به پایان برسد.
یادداشت:
1. شاید شما ندانید ولی واژه‌ی افغانی مانند جهود (یهودی) واژه‌ای توهین‌آمیز است. به جای آن افغان یا افغانستانی بگویید.
