من طی چهار پنج سال در فرایند بزرگ شدن تبدیل شدم به تمام اون چیزی که مسخره میکردم.شاید حتی بعضی وقت ها در حسرت اون چیزها...
هرکسی که تو مهمونی میرقصید رو نگاه میکردم و تو دلم قاه قاه میخندیدم... حالا این منم که باید ادما رو تو مهمونی بردارم ببرم وسط
چیزی نمیگفتم اما لااقل تو ذهنم فکر میکردم که چرا این احمقا با این همه خودکار رنگی رنگی و خط خوش و اینا میخوان دفتراشونو پر کنن؟ مگه خودکار مهمه؟ مگه محتوا نباید مهم باشه؟
به یوگا احترام نمیذاشتم... این کارا چیه انجام میدین؟ این ورزش فقط ورزش پیرزن پیرمرداست! من و تو رو چه به این کارا
درسته که ادما ادعا میکنن با پیر شدن عقلشون کامل تر میشه اما من حسش میکنم که مغزم بیشتر و بیشتر تحلیل میره ... شاید به خاطر شرایط سخت کنونی(!) باشه شایدم من دارم محلول میشم. به هر حال اگر این روند قراره فقط سیر نزولی رو طی کنه، پس چه بهتر که برای یه مدت مغزمو خاموش کنم؟ با بدنم زندگی کنم تا ببینم چی میشه؟
............در ادامه‌ی بحث ؛
فیلم tony erdmann به جرات خفنترینه! راجع به پدریه که میره پیش دخترش...اما دخترش سرش شلوغه و تبدیل به یک لیبرال پول پرست شده گذرهای کوتاه و مثلا عمیق بر مفاهیم فمینیستی ... اشتباهاتی که انسان ها مرتکب میشن ...جهان پول محور اروپایی و درسته که کمدیه ... اما من با این فیلم گریه کردم چون اگر همچین کمدی‌ای قرار نیست مارو بگریونه پس با چی گریه کنیم؟ با فیلم notebook!(اونم یکم ناراحت کننده بود، نبود؟)
به قول کسی انگار این خانم به خاطر شغلش تمام لحظه های عمرش در حال اجرا بوده. تولد ، خرید ، رابطه،دوستی ، همکار ... با همه در حال اجرا و پرفورمنس بود اما با پدرش نمیتونست باشه و همین باعث شد که اونقدر غمگین در آخر هم رو بغل کنن.
اونجایی که خانومه مجبور به خوندن یه اهنگ مسخره شد خودم رو کاملا دیدم ... نمیدونم فقط من بودم یا این حسی بود که قرار بوده به همه القا بشه.
دیگه چی؟این فیلم کاندیدای اسکار و گلدن گلوب (۲۰۱۶و۲۰۱۷) بود اما اولین بار رو در بخش فیلم خارجی زبان به فروشنده‌ی اصغر فرهادی باخت( که از نظر من و دیگر دوستان ، این جایزه کاملا سیاسی داده شد ...) و جایزه‌ی گلدن گلوب رو هم به her باخت! نمیتونم بگم این باخت هم سیاسی بود اما باز هم ناعادلانه بود خب!کارگردان المانیش مارن آده:
پی نوشت فکر کنم این باشه :“انقدر طول کشید پخش این نوشته که فکر نکنم دیگه کسی باشه که هنوز این فیلم رو ندیده باشه.”
نظرتون راجع بهش چی بود؟ برای جامعه‌ی ایران زیادی بورژواطور بود؟ یا قابل درک؟ ما تو زندگی واقعی نمیبینیم همچین چیزی؟ میبینیم؟ شما دیدین؟
در مورد درجه فیلم : من یه R بزرگ بهش میدم.
ضمنا من کلا سینمای اروپا رو دوست دارم...نمیشه گفت کاری با مغزت نداره اما لااقل مثل هالیوود بهت کلیشه های جنسیتی تزریق نمیکنه. البته هالیوودم بخش بخشه! باید بگردی دنبال بخشای خوبش
تا درودی دیگر بدرود.
