تاحالا قطعه ایی را در طبیعت رها شده دیده اید،یه اسکلت فلزی به جا مانده از یک ساختمان قدیمی، آهن با آن ظاهر خشک وسخت ،ببینید چطور تسلیم نیروی زمان بر روی خود شده است . داستان ما هم از همینجا شروع می شود،این تصور رویا گونه ایی که ما از تاثیر خودمان بر روی زندگی داریم کم بی راه نیست،با دیدن تصاویر آهن پاره های رها شده ، مگه ما از فلز سخت تریم ،شاید بگین انسان تفکرش است که بر روی جهان تاثیر می گذارد نه جسم آن، من اینجا اولین مشت رو نثار افکار شما می کنم، که فکر ما هم تحت تاثیر محیط است، نه یه کم ،بلکه خیلی زیاد تر از آن چیزی که فکرش رو بکنید. حالا براتون می گم چطوری ،تمام ما هر روز خودمان را درگیر فعالیتهایی می کنیم که بهشون عادت کردیم .دیدن تلوزیون_گوش کردن به موسقی_تلفن زدن و.....الا ماشاالله،انسانی با چنین حد وابستگی را دیده اید ؟ بله خودمان هستیم،پس چطور این انسان می تواند بر روی جهان خود تاثیر بگزارد، جواب اینجاست ، زندگی بر روی ما اثر می گزارد نه ما بر روی آن،جالبه؟
بگزارید یک نوشیدنی مهمانتان کنم تا کمی بیشتر براتون بگم،4.6 میلیار سال زمین در حال زندگیست.
اگر این سیاره را انسانی فرض کنیم با این سن و تجربه ،آیا باز هم می توانیم بش بگیم که ما بر روی تو تاثیر می گزاریم، این رو به خاطر داشته باشیم که این جهان بسیار بزرگتر از آن چیزیست که تصور می کنیم،سوار شدن بر این جریان که نامش زندگیست امکان پذیر نیست ،واین تصور که ما برای زندگی یمان تصمیم می گیریم اشتباه است ،وهمین تفکر باعث شده استراب و افسردگی به دنیای ما راه پیدا کنه،اگر این مهارت را پیدا کنیم که خود را در جریان باد شدید زندگی قرار دهیم به آرامش می رسیم و هیچ اتفاقی نه ما را زیاد ناراحت می کند نه خوشحال وتبدیل به انسان مفید تری خواهیم شد ودست از تلاش کردن برای اینده ایی بهتر دست می کشیم ومی گزاریم این زندگی در ما جریان پیدا کند.و در واقع هر لحظه ایی از این جهان را خواهیم فهمید.
