همراه با همه گیری COVID-19 حوزه معماری نیز با چالش های مختلف و غیرقابل پیش بینی روبرو شده گرچه ممکن است این زمان طولانی نباشد ، اما زمان مناسبی برای پیش بینی موقعیت های ناشناخته احتمالی در آینده و نحوه واکنش به آنها است.
تا حالا به فضاهایی که تمایل دارید اونجا زندگی یا کار کنید، فکر کردید؟
در سال 1933 معمار و طراح فنلاندی هوگو آلوار هنریک آلتو به همراه همسر خود آینو طراحی و ساخت بیمارستان Paimio را به اتمام رساندند. این بیمارستان مخصوص درمان بیماران مبتلا به سل بود. و تمام مشخصه هایی که اکنون به عنوان معماری مدرن می شناسیم در دهه بیست میلادی را دارا بود اما هدف اصلی این ساختمان، عملکرد آن به عنوان یک ابزار پزشکی بود. به عنوان مثال منابع نور خارجی، خارج از میدان دید بیمار بود و منبع گرمایشی به سمت پای بیماران تعبیه شده بود زیرا یکی از علائم این بیماری تب و پاهای سرد است. نور آفتاب روی تخت بیماران بخشی از درمان بود چون نور آفتاب در از بین بردن باکتری سل موثر است. در واقع معماری این بیمارستان بخشی از درمان بود. بطوریکه استاد پرینستون در کتاب تاریخ تجدیدنظر خود با عنوان «معماری اشعه ایکس» نوشت "سل به مدرن شدن معماری کمک کرد."
در ماه های اخیر، ما به مقطعی از بیماری و معماری رسیده ایم که ترس از آلوده شدن و بیماری ما را کنترل می کند که می خواهیم در چه فضاهایی قرار بگیریم. همانطور که سل مدرنیسم را شکل داد تجربه جمعی ما از ماهها اقامت در داخل خانه بر آینده نزدیک معماری نیز تاثیر می گذارد. در این دوران خانه ها مکانی امن برای ما هستند و فضاهای عمومی وسایل حمل و نقل جمعی مکانی خطرناک به حساب می آیند. بنابراین این تجربه دردناک تاثیری عمیق بر معماری داخلی و خارجی خواهد گذاشت.
فضای خانه
قرنطینه باعث می شود همه کارکنان شرکت ها و ادارات که حضورشان غیر ضروری است در خانه بیشتر بمانند و محیط آن را بیشتر درک کنند. تمام احتیاجات یک خانه اینجا نمایان می شود. مثل کمبود نور در روز، تعداد اتاق ها، تعداد سرویس بهداشتی و حتی فضای سبز
فضا همان چیزیست که معماران باید به آن فکر کنند. قرنطینه باعث می شود از وسایل خانه خسته شوید چون دائم به جزییات آنها فکر می کنید.و به مرور از آنها خود متنفر می شوید اگر وسایل کمتری داشته باشید حس آزادتری دارید.
وقتی کودکان در یک خانه بطور همزمان جلسات مدرسه و چت ویدیویی را انجام می دهند عایق صوتی و تقسیمات آگوستیک اهمیت بیشتری می یابد زیرا تمام طول روز، افراد خانواده کنار هم هستند. کمبود حریم خصوصی و آرام در برخی خانه ها هنگام صحبت کردن با تلفن، استراحت، مطالعه و... تمام این محدودیت ها باعث شده تا معماران در مورد طراحی فضا برای مشتریان خود تجدید نظر کنند. این بیماری پایان دنیا نیست اما مردم هنگام ارزیابی طراحی خانه خود آن را درنظر خواهند گرفت و با دیدن هر فضایی به سرعت تصور می کنیم که ماه ها در آنجا گرفتار شدن به چه صورت خواهد بود. در طراحی فضای داخلی خانه سعی شده آشپزخانه، اتاق ناهارخوری و نشیمن به جای اینکه در کنار هم قرار گیرند از هم جدا باشند. سعی شده که اتاق خواب ها با یکدیگر فاصله داشته باشند. و یک سینک در کنار درب ورودی برای شستن دستها تعبیه شود.
هانس میر (Hannes Meyer) معمار باهاوس در مقاله خود با عنوان «دنیای جدید» نوشت: "هر عصر شکل خاص خود را می طلبد." و نه حداقل وجود (existence minimum) و نه حداکثر وجود (existence maximum) کاملا کارساز نیست.
فضای کار
کوید 19 خواستار طراحی پیشگیرانه است. ماسک ها و دستکش ها مانند پوست بدن از ما محافظت می کنند. در فروشگاه و رستوران فاصله اجتماعی را رعایت می کنیم. یک رستوران هلندی غرفه های شیشه ای شبیه گلخانه ساخته تا مشتریانش با آسودگی خاطر غذا بخورند. یک کافه آلمانی بوسیله رشته نخهایی فاصله گذاری اجتماعی را نشان می دهد تا مشتریان زیاد بهم نزدیک نشوند. در واقع اینها نشان دهنده یک دستورالعمل است که نباید زیاد بهم نزدیک شوید.
در فضای ادارات و شرکت ها نیز تغییرات اساسی به چشم می خورد. صندلی های اتاق کنفرانس کمتر شده و هنگام خارج شدن باید در جهت عقربه های ساعت خارج شوند تا به یکدیگر برخورد نکنند. بسیاری از کارکنان ادارات و شرکت ها بصورت دورکار از خانه کارها را پیگیری می کنند. و تعداد افراد معدودی که در شرکتها هستند با فاصله هر کدام در یک اتاق مجزا مشغول به کار هستند. با زدن برچسب بر روی کف پوش ها و یا کشیدن دیوارهای شیشه ای مقررات سختگیرانه ای برای ایجاد فاصله تعیین کرده اند.
فضای شهری
همانطور که از نقص و نیازهای منازل مسکونی خود باخبر شدیم با محدودیت فضای عمومی نیز روبرو هستیم. پیاده رو های باریک که فقط مناسب عبور یک یا دو نفر است که با حالت دفاعی از کنار هم عبور می کنند. زیرساخت هایی مانند پارک ها، استخرها، سواحل و زمین های بازی و همه امکاناتی که زندگی متراکم شهری را قابل تحمل می کند با حضور در آنها با خطر بیماری مواجه می شویم. در شهرهای بسیاری در سراسر دنیا اقداماتی جهت گسترش فضای عمومی صورت گرفته است به عنوان مثال در نیویورک چهل مایل از خیابان را به پیاده رو ها اضافه کرده اند. شهر لندن در حال ایجاد شبکه گسترده ای از مسیرهای جدید دوچرخه سواری است.
جمع بندی: همراه با همه گیری COVID-19 حوزه معماری نیز با چالش های مختلف و غیرقابل پیش بینی روبرو شده گرچه ممکن است این زمان طولانی نباشد ، اما زمان مناسبی برای پیش بینی موقعیت های ناشناخته احتمالی در آینده و نحوه واکنش به آنها است.
با این رویکرد، توجه به فضای داخلی خانه و دکوراسیون آن بیشتر از قبل خواهد شد.
تغییر شکل چیدمان خانه ها با رعایت فاصله از یکدیگر کاربرد بیشتری پیدا خواهد کرد.
متریالی که از شیوع بیماری به داخل منزل جلوگیری می کند استفاده بیشتری خواهد داشت.
جهت ایجاد فاصله اجتماعی در طراحی فضاهای سبز عمومی، پیاده رو ها، ایستگاه های مترو و ... تغییر اساسی ایجاد خواهد شد.
فضای دفترکار و نحوه ارتباط کارمندان را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد.
منبع: www.newyorker.com
