نیازی نیست هر اثر هنری‌ای را تعبیر و تفسیر کنیم و بکر بودنش را از بین ببریم. فیلم تکان‌دهنده‌ی ژووافسکیِ لهستانی، تسخیر (Possession، ۱۹۸۱) چنین خاصیتی دارد؛ پر از رمز و راز و به شکل بی‌رحمانه‌ای خشن و زننده. فیلمی که حتی یک لحظه هم متوقف نمی‌شود و چنان ذهن را تسخیر می‌کند که بعد از پایانش باید کمی بنشینید، مکث کنید و دنیای غریب‌ش را درون‌تان هضم کنید. طبعاً نوشتن درباره‌ی چنین فیلم عجیبی، ساده نیست و چنان که گفتم، نیازی هم به این کار نداریم. بلکه حس و حال توصیف‌ناشدنیِ فیلم، تمام آن چیزی‌ست که باید دریافت کنیم. این اثر آنقدر بزرگ است که پای خود را به دیگر جنبه‌های هنر هم باز می‌کند. به‌گونه‌ای که گروه تریپ‌هاپ شناخته‌شده‌ی Massive Attack در ساخت یکی از موزیک‌ویدیوهای خود یعنی Voodoo In My Blood از آن الهام میگیرد.
داستان این ترک حول یک تفکر توهم‌آور و ترسناک برای شخصیت اصلی می‌چرخد که از رابطه‌ای جدید، هرچند خوب یا بد می‌ترسد. اتفاقی که در موزیک‌ویدیو به رباتی تشبیه می‌شود که او را کنترل می‌کند.
