احتمالا تاکنون با کلمات آدرس‌های بیت کوین سگویت (SegWit) و نِیتیو سگویت (Native SegWit) به گوشتان خورده باشد. همه می‌گویند که استفاده از آدرس نیتیو سگویت بهتر از سگویت است زیرا هزینه‌های تراکنش بیت کوین را کاهش می‌دهد، اما تعدادی از صرافی‌ها از آدرس‌های نیتیو سگویت پشتیبانی نمی‌کنند.
آدرس‌های بیت کوین چه هستند و چه نوع دارد؟ بهتر است از کدامیک از آدرس‌های بیت کوین استفاده کرد؟
برای یافتن پاسخ این پرسش‌ها، با این مقاله از «تهران ولت» همراه باشید.
برای استفاده از بیت کوین و انجام پرداخت‌های روزانه، کاربران باید به ارسال و دریافت سرمایه باشند. با این‌حال، از آنجایی که در مورد ارزهای دیجیتال حرف می‌زنیم، جایی که بیت کوین را به آن ارسال یا از آن دریافت می‌کنید، در اینترنت قرار داد و توسط رشته‌ای از اعداد و حروف نشان داده می‌شود، به این رشته، آدرس بیت کوین می‌گویند.
آدرس بیت کوین، مبدا یا مقصد یک پرداخت بیت کوین است. همانند فرستادن پول به حساب بانکی، اگر می‌خواهید بیت کوین را به کسی بفرستید، نیاز به آدرس بیت کوین والت گیرنده دارید تا بتوانید تراکنش را انجام دهید.
آدرس بیت کوین را می‌توان با دانلود یا خرید کیف پول، ایجاد کرد، کاربران می‌توانند به وسیله‌ی این آدرس به ارسال، دریافت یا ذخیره‌سازی بیت کوین اقدام کنند. همچنین این کیف پول‌های دیجیتا، کلیدهای خصوصی‌تان را ذخیره می‌کنند. تاکنون سه نوع آدرس بیت کوین مختلف در بازار وجود دارد: Segwit، Legacy و Native Segwit. قبل از آنکه به بررسی بیشتر این نوع سه آدرس بیت کوین بپردازیم، باید به دلیل ایجاد این آدرس‌ها پی ببریم.
در دوران آغازین بیت کوین، تنها یک نوع آدرس بیت کوین به نام P2PKH یا Legacy وجود داشت. با این‌حال در سال‌های 2017 و 2018، بحثی در جامعه‌ی بیت کوین در مورد اندازه بلاک بیت کوین داغ شد. دلیل این بحث این بود که هر بلوک بیت کوین در بلاک چین، اندازه‌ی یک مگابایتی داشت، بنابراین تعداد تراکنش‌هایی که می‌تواند در آن ثبت شود محدود بود. تعداد روزافزون تراکنش‌ها، موجب ازدحام شبکه‌ی بیت کوین شده بود و درنتیجه زمان‌های تایید تراکنش تا ساعت‌ها طول می‌کشید. برای حل این مشکل، جامعه‌ی بیت کوین سعی کرد بخشی از تراکنش‌ها را از طریق لایه‌ی دوم پردازش کند، بنابراین حجم کاری شبکه‌ی اصلی کاهش می‌یافت، این بخش از داده را witness data یا همان امضای تراکنش می‌گویند، SegWit مخفف segregated witness یا داده‌ی جدا شده است.
آدرس لگاسی (Legacy) یا P2PKH: آدرس لگاسی، از تابع هش اسکریپتی خاصی به نام P2PKH (Pay-to-Pubkey Hash) استفاده می‌کند، این نوع آدرس با عدد 1 شروع می‌شود، نمونه‌ای از آدرس لگاسی را در ادامه می‌بینیم: « 1BvBMSEYstWetqTFn5Au4m4GFg7xJaNVN2 ». این آدرس، اولین نمونه‌ی آدرس‌های بیت کوین است و امروزه نیز کار می‌کند.
آدرس سگویت (Segwit) یا P2SH: برخلاف آدرس لگاسی، آدرس سگویت با عدد «3» شروع می‌شود و عملکرد برتری نسبت به لگاسی دارد. سگویت از تابع اسکریپتی P2SH استفاده می‌کند که از اغلب برای آدرس‌های چند امضایی به کار می‌رود، برای مثال می‌توان از آن در تراکنشی که به چند امضا تایید نیاز داشته باشد، استفاده می‌شود. به علاوه سگویت می‌تواند از سایر تراکنش‌های غیربومی سگویت از طریق استاندار رمزنگاری به نام P2WPKH-in-P2SH پشتیبانی کند. اگرچه سگویت دارای چندین عملکرد است، اما کاربران نیازی به دانستن آنها ندارند و تنها کافی است بدانند که آیا کیف پول آنها از سگویت پشتیبانی می‌کند یا نه. همچنین از آنجایی که سگویت سافت فورکی از بیت کوین است، از نسخه‌های قبلی پشتیبانی می‌کند و کاربران می‌توانند از آدرس لگاسی به سگویت بیت کوین ارسال کنند.
آدرس نیتیو سگویت (Native Segwit) یا Bech32: این آدرس بیت کوین که با نام Bech32 شناخته شده است، برخلاف سایر آدرس‌ها که با عدد شروع می‌شوند، با عبارت « bc1 » شروع شده، مثالی از این نوع آدرس را در ادامه می‌بینیم: « bc1qar0srrr7xfkvy5l643lydnw9re59gtzzwf5mdq ». این فرمت آدرس توسط اغلب والت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری پشتیبانی می‌شود، با این‌حال تعدادی اندکی از صرافی‌ها از آن پشتیبانی می‌کنند. اگرچه بیشتر پلتفرم‌های ترید امکان ارسال بیت کوین به آدرس Bec32 را می‌دهند اما امکان دریافت بیت کوین از این آدرس را ندارند. در حال حاضر بیش از 11 درصد کل بیت کوین‌ها در آدرس‌های نیتیو سگویت ذخیره شده‌اند.
در ادامه به بررسی بیشتر آدرس‌های سگویت و نیتیو سگویت می‌پردازیم.
در تمامی تراکنش‌های روی بلاک چین، امضاهای دیجیتال حدود 65 درصد از کل فضا را به خود اختصاص می‌دهند. سگویت تلاش می‌کند با در نظر نگرفتن داده‌ی متصل به امضا، فضاهای استفاده شده را کاهش دهد. در این روش امضا از ورودی به انتهای تراکنش انتقال داده می‌شود، این‌کار معادل افزایش فضای یک مگابایتی بلاک تا چهار مگابایت است. از جمله کیف پول‌های سخت افزاری که از سگویت پشتیبانی می‌کنند می‌توان به لجر نانو و ترزور و از والت‌های نرم‌افزاری به الکتروم و سامورائی اشاره کرد.
مزایا:
کاهش هزینه‌ی تراکنش.
کاهش زمان تراکنش.
کاهش بار شبکه‌ی بیت کوین.
شامل روش‌های ضد کلاهبرداری است.
معایب:
بهکارگیری سگویت کاری پیچیده است.
باعث ابهام کاربران می‌شود.
در برابر حمله‌های جدید DDOS ضعیف است.
اشتباهیدر این سیستم باعث مشکل در کل سیستم خواهد شد.
قدم بعدی توجه بع تفاوت سگویت با سگویت نیتیو سگویت یا سگویت بومی است. به زبان ساده، نیتیو سگویت، نسخه‌ی ارتقایافته‌ی سگویت است. در نسخه‌ی جدید سگویت، بهره‌ی‌وری استفاده از بلاک‌ها بهتر شده و این امر در کارمزد و سرعت تراکنش خود را نشان داده است. در ادامه به بررسی تفاوت‌های این آدرس‌ها می‌پردازیم:
پشتیبانی از والت: تمامی آدرس‌های بیت کوین از یکدیگر پشتیبانی می‌کنند، یعنی می‌توان از آدرسی به دیگری بیت کوین فرستاد، با این‌حال این امر بستگی به این دارد که آیا والت شما از تمامی این آدرس‌های پشتیبانی می‌کند یا نه. اغلب دیده شده که والت‌ها از نیتیو سگویت پشتیبانی نمی‌کند. بنابراین بهتر است این پشتیبانی از این آدرس را در والت خود بررسی کنید.
بازده: سگویت از نظر بازده بهتر از لگاسی است، زیرا امضای تراکنش را از داده‌ی تراکنش جدا می‌کند. این بدین معنی است که کاربران سگویت در مقایسه با لگاسی، کارمزد کمتری را پرداخت می‌کنند. همچنین از آنجایی که فضای بلاک بیشتر و داده‌های تراکنش بیشتری را در خود نگه می‌دارد، سرعت تراکنش‌ها بیشتر شده است. علاوه بر موارد گفته شده، چون امضا از داده‌های تراکنش حذف شده است، فرد مخرب نمی‌توانند در امضاها دستکاری کند.
هزینه‌های تراکنش: نیتیو سگویت آخرین نسخه از آدرس‌های بیت کوین است. باید توجه داشت که کارمزدها در سگویت بهتر از لگاسی و در نیتیو سگویت از همه کمتر است. با مقایسه‌ی سگویت و سگویت بومی می‌توان گفت به دلیل حجم بلاک بیشتر و کارمزد کمتر، سگویت بومی برنده است.
امنیت: جدا کردن امضاها از داده‌های تراکنش، باعث شفاف‌تر شدن و بهبودن امنیت می‌شود. در حالتی که امضا جدا شده است، هکرها سخت‌تر می‌توانند امضا را دستکاری کنند.
