نویسنده : دکتر ارسلان زینالی
تاریخ: یازدهم اسفند 1403
پیکان زمان، با ریشه‌های سنتی در ترمودینامیک و کیهان‌شناسی، همچنان یکی از ژرف‌ترین معماهای فیزیک است. این مقاله یک سنتز انقلابی ارائه می‌دهد: ناهمسانی زمانی از برهم‌کنش ناهمدوسی کوانتومی، محدودیت‌های اطلاعاتی، و شرایط مرزی کیهانی پدید می‌آید، با آگاهی به عنوان میانجی تجربه زمانی. با ادغام این حوزه‌ها، چارچوبی ارائه می‌شود که در آن پیکان زمان بنیادی نیست، بلکه از معماری اطلاعاتی جهان و تعامل آن با ناظران سرچشمه می‌گیرد. این مدل پارادایم‌های کلاسیک را به چالش کشیده، پیش‌بینی‌های آزمون‌پذیر و پیامدهای فلسفی برای اراده آزاد، علیت، و خود واقعیت ارائه می‌دهد.
پیکان زمان در قوانین بنیادی فیزیک نامتقارن است، اما منشأ این ناهمسانی همچنان بحث‌برانگیز است. ما چهار لایه کلیدی را یکپارچه می‌کنیم:
· ناهمدوسی کوانتومی (تبدیل فرآیندهای برگشت‌پذیر به برگشت‌ناپذیر)
· محدودیت‌های اطلاعاتی (اصل لاندوئر و آنتروپی به عنوان هزینه محاسباتی)
· شرایط اولیه کیهانی(مهبانگ کم‌آنتروپی)
· ادراک آگاهانه(ساختار زمانی ذهن)
فرضیه مرکزی: پیکان زمان یک ویژگی ذاتی نیست، بلکه خاصیتی پدیدآمده از تعامل سلسله‌مراتبی این لایه‌هاست.
۲. ناهمدوسی کوانتومی و برگشت‌ناپذیری
با استفاده از معادله لیندبلاد برای محیط‌های کیهانی:
این تفاوت با رصدهای JWST/LISA از ابرروشن‌های کوانتومی آزمون‌پذیر است.
با اصل هولوگرافیک اصلاح‌شده:
قانون مور کیهانی پیشنهاد می‌کند:
مغز به عنوان ماشین استنتاج بیزی زمانی با معادله انرژی آزاد:
پارامترهای کلیدی:
