وقتی Miguel Vallinas عکاس و تبلیغاتچی اسپانیایی تصمیم گرفت یک پروژه تبلیغاتی را تبدیل به نمایشگاهی متفاوت بکنه , اصلا فکر نمیکرد که باید آماج حملات و تشویقهای باور نکردنی و متفاوتی قرار بگیره. پروزه ای تحت عنوان Segundas Pieles یا پوست دوم که با پوشاندن لباس بر تن حیوانات نگاهی نو بر گستره تفاوت های و شباهت های حیوانات و انسانها گذاشت. میگوئل جدا از ایده درخشان و اجرای خیره کننده اش به تمامی جوانب عکاسی نگاهی متفاوت داشت. این که مدل ها نباید پوست انسانی خود را بروز دهند و چه بهتر که دستکش بپوشند و دست در جیب کنند. پز مدل ها یک استایل کلاسیک با نور پردازی ساده که از دو نور سافت تشکیل شده باعث این شده که توجه ما بیشتر به ظاهر آراسته حیوان عزیز متمایل شود! چرا میگم حیوان عزیز؟ . نه این که من جزو حامیان سرسخت هر جنبنده ای در جهان هستم ,خیر! حیوانات میگوئل واقعا عزیز و دوست داشتنی هستند.
خر شالگردن پوش میگوئل برای من حضور یک آرتیست است که در خیابان در حال قدم زدن است. کلاغ آبی پوش او همان دخترک جانوریست که منتظر متلک پسران در خیابان است تا حقش را با قارقارش کف دست او بگذارد. میمون پلیور پوش او همان زن آراسته ایست که در میهمانی های ما میخواهد صدای دلکش داشته باشد و با ضرب و زور لباسهای مزون وارداتی جزیی شخصیت برای خود بخرد! قوی زیبای قرمز پوشش همان دختر رعنای قد بلند من است که مجبورم پشتش بکوبم تا صاف بایستد. کل اسپرت پوشش مهندس جوان وب نوردیست که شاخش موجبات جذب قوچ مونثی خواهد شد. گاو میشش که الله و اکبر حی و حاضر در همه جا یافت میشود و صد حیف که میشود گاو بود و خوشتیپ و گاو نبود و نفهم ! و نگاه مردانه سگ بارانی پوشش که وقار مردانه یک جنتلمن را دارد.
میگوئل برایم عکاسیست که کلام "مرگ عکاسی" را محو میکند. میگوئل پوست دوم را نخست در تن خود کرده و سپس در تن مدل هایش. شاید قلعه حیوانات جرج اورول در این زمینه به یاری میگوئل آمده.
در رمان قلعه ی حیوانات فرامین هفت گانه ای است که نویسنده رمان در اثر خود لحاظ نموده است. این فرامین عبارتند از:
۱) هر چه دوپاست دشمن است
۲) هر چه چهار پاست یا بال دارد، دوست است.
۳) هیچ حیوانی لباس نمی پوشد.
۴) هیچ حیوانی بر تخت نمی خوابد.
۵) هیچ حیوانی الکل نمی نوشد.
۶) هیچ حیوانی حیوان کشی نمی کند.
۷) همه ی حیوانات برابرند.
این فرامین اگرچه برای حیوانات اعمال شده اند ولی در بن مفهوم با انسان دیروزی و امروزی مرتبط می شوند.از این منظر رمان قلعه ی حیوانات نوعی ناتورالیسم معنایی است. رمان از بستری کاملاً رئالیسم شکل می گیرد ولی پیامد مفهومی آن نوعی ناتورالیسم معنایی را به تصویر می کشد. ناتورالیسم معنایی بدین خاطر که مفاهیم و مصادیقی که رمان را در جاده ی فهم و اندیشه هدایت می کنند، دو موالید از چهار نوع موالیدی است که دنیای طبیعی و خاکی را شکل می دهند. می توان گفت رمان از حیث ساختار و معنا از دو سبک واقع گرایی و فرا واقع گرایی با بهره گیری از طبیعت شکل و شمایل گرفته است.پس چرا نباید تصاویر میگوئل والیناس از این ناتورالیسم بهره نبرد؟
عکاسی امروزه جدا از حضور همه جایی دوربین های دیجیتال ,خود توانسته به انسانها روش هایی را بیاموزد تا کلام نابی را در دست بگیرند که شاید در دهه های گذشته امکان پذیر نبود . گاهی ابزار و برش و مانیپالیشن عکسها ژانگولری در دست افرادی میشود که بدون فهم و مطالعه میخواهند چیزی را بروز دهند که کاملا بی هویت و پوچ است. تو نمیتوانی بدون خواندن رمان قلعه حیوانات و فهم فلسفه ناب اورول عکاس ناب شوی. داشتن لنز فلان و دوربین آنچنانی دیگر مزیت نیست. عکاس باید خود را در گستره وسیع ادبیات و شعر و فلسفه و هنر غرق کند و بدون مطالعه فقط یک ابزار بی مصرف و چندش آوریست که بعد از مدتی حتی توانایی چکاندن دگمه شاترش را هم به اپلیکیشن های بی مصرف عکاسی میسپارد تا در اینستاگرام بیکاران برایش لاو ارسال کنند و طرف هم با بلغور کردن کلماتی چون : اینستالیشن و فتو آرت و هزار درد دیگر که فهمی از آن ندارد , فقط خود را گول بزند و یه مشت احمق چلمنگ مثل خودش را به عنوان افزاینده آمار بازدیدکنندگان همراه کند.
کمی به پوست دوم خودمان فکر کنیم !
