میلگرد و آرماتور ها جزو اجزای اساسی و جدانشدنی ساختمان های بتنی و فلزی هستند. اما مهمترین سوالی که در این زمنیه وجد دارد این است که اساساً تفاوت اصلی آرماتور با میلگرد چیست؟
در سال 1800 میلادی جوزف لوئیس (Joseph Louis) برای نخستین بار پی برد که با افزودن میله های فولادی نازکی به بتن میتوان مقاومت آن را در رویارویی با نیروهای کششی تا حد قابل توجهی افزایش داد و در نهایت سازهای ساخت که هم در برابر نیروهای کششی و هم نیروهای فشاری مقاومت چشمگیری داشت باشد.
به تدریج استفاده از این میله های فولادی افزایش پیدا کرد و شرکتهای ساختمانی نیز تصمیم به استفاده از این محصول در سازه های خود گرفتند. اما هنوز روش استانداردی برای تولید میلگرد وجود نداشت.
میلگرد ها بدون استاندارد مشترکی تولید می شدند تا اینکه در سال 1878 میلادی اولین سیستم برای تولید استاندارد این میله های فولادی نازک توسط تادئوس هیات (Thaddeus Hyatt) ارائه شد.
محبوبیت این فرآیند در سال 1900 میلادی به تدریج افزایش یافت تا جائیکه در دهه 1950 اکثر شرکتهای ساخت و ساز در ایالات متحده آمریکا از میلگرد به منظور تقویت بتن در سازه های خود استفاده میکردند.
البته فرآیند ساخت میلگردی که تادئوس ارائه داد، طی سالها تکمیل شد و بهبود پیدا کرد تا در نهایت منجر به فرآیندی بهینه برای ساخت محصولی باکیفیت برای تقویت بتن شد.
میلگرد از سازه ها در مقابل نیروهای کششی محافظت می کند. از این محصول برای تقویت بتن استفاده می شود.
میلگردها از لحاظ ظاهری به ۳ دسته تقسیم بندی می شوند :
از نظر نوع نیز ۶ نوع مشترک دارند که شامل اروپایی، فولاد کربن، اپوکسی پوشش داده شده، گالوانیزه ، فایبرگلاس لیمر و فولاد ضد زنگ می شود
برای دانستن نقش میلگرد در بتن ابتدا بیایید نگاهی به اختلاف بین آرماتور و میلگرد بیندازیم. آرماتور در واقع سازه تغییر شکل یافته میلگرد است. به عبارت دیگر هنگامی که میلگرد دستخوش تغییراتی شده و آماده بتن ریزی بشود با نام آرماتور شناخته می شود.
برای تهیه آرماتور میلگردها را به اشکال مختلفی به هم جوش زده و یک سازه اسکلت مانند تولید می کنند که به آن آرماتور گفته می شود. کار تهیه آرماتور را به اصطلاح آرماتوربندی می گویند.
در نهایت بتن روی آرماتور ریخته شده که به این فرایند نیز بتن ریزی گفته می شود. بتن های تهیه شده به این شکل چندین برابر مستحکم تر و مقاوم تر از بتن معمولی بدون آرماتور می باشند.
نقش میلگرد در بتن
میلگرد به هدف تقویت بتن درون آن قرار می گیرد. میلگرد با عیار و درجات مختلفی از فولاد و به صورت آجدار تهیه و تولید می شود. آج های میلگرد باعث می شوند محکم تر درون بتن قرار گرفته و احتمال شکستن بتن را به شدت پایین می آورد.
همان طور که تا الآن متوجه شدیم نقش میلگرد در بتن بسیار حیاتی است. بتن بسیار مستحکم بوده و زیر فشارهای گوناگون ساختمان به خوبی عمل می کند. ولی اگر بر مرکز بتن فشار وارد آید، این ماده مستحکم به راحتی تحت فشار وارده شکسته می شود.
به عنوان مثال یک تیر بتنی را در یک اسکلت بتنی تصور کنید. این تیر بتنی فقط از دو طرف توسط ستون هایی گرفته شده است در حالی که در قسمت های میانی تیر بتنی هیچ ستونی وجود ندارد.
حالا اگر بر قسمت های میانی این تیر هرگونه فشاری وارد شود، نتیجه روشن است و تیر بتنی قطعاً از وسط نصف می‌شود. برای جلوگیری از این اتفاق تیر بتنی با میلگردهای آجدار مسلح می شود.
بتنی که به وسیله میلگرد تقویت شده باشد دیگر هیچ گونه فشاری نمی تواند آن را بشکند. زیرا فشار توسط میلگرد جذب شده و خنثی می شود بدون اینکه به خود بتن صدمه‌ای وارد شود.
یکی دیگر از نقش های میلگرد در بتن کم کردن ضخامت بتن است. با وجود میلگرد درون بتن دیگر نیازی به بتن ریزی ضخیم نیست زیرا میلگرد، بتن را آنقدر مستحکم می کند که دیگر نیازی به ضخامت بالای بتن نباشد.
بتن که دارای خواص شکنندگی دارد با اجرای میلگرد در آن، خاصیت ترک خوردگی بتن کاهش پیدا خواهد کرد، ضمن آنکه نصب آن هم راحت است. علاوه بر آن میلگرد در بتن علاوه بر مستحکم کردن بتن و سازه ساخته شده با بتن، باعث صرفه جویی در هزینه ها نیز می شود.
