سادگی‌ای که حال آدم را خوب می‌کند

چند سال پیش وقتی وارد خونه‌ی یکی از دوستان قدیمی‌ام شدم، چیزی تو فضا من رو متوقف کرد. نه به خاطر لوکس بودن وسایل یا طراحی خاص، بلکه به‌خاطر یه چیز ساده‌تر: آرامش.

مبلمان ساده‌ای داشت. نه نقش و نگار، نه فرم‌های عجیب. فقط خطوط نرم، رنگ‌های خنثی، و چوب‌هایی که حس زندگی می‌دادن. همه‌چی جوری چیده شده بود که انگار می‌خواستی بیشتر بمونی، بیشتر بشینی، حتی بیشتر فکر کنی.

اونجا بود که فهمیدم طراحی داخلی، اگه درست انجام بشه، فقط زیبا نیست؛ آرام‌بخشه.

بعدها اسم برندهایی مثل هوم‌فرم بهم خورد. برندهایی که بر پایه همین ایده کار می‌کنن: طراحی مینیمال، متریال طبیعی، و مبلمانی که بیشتر از اینکه «به چشم بیاد»، توی دل می‌شینه. نه اینکه ساده‌سازی کنن، نه؛ بلکه هر چیزی که لازمه رو نگه می‌دارن و باقی رو حذف می‌کنن. به‌همین خاطر، مبلمان‌هاشون مثل یه موسیقی آرومه. هیچ‌چیز اضافه‌ای نیست، اما همه‌چی سر جاشه.

مثلاً کاناپه‌های L ساده با پارچه‌های مات و رنگ خنثی‌شون نه فقط یه جای نشستن بودن، بلکه یه قطعه از روح فضا رو تشکیل می‌دادن. یا میزهای چوبی که رد بافت چوب توشون مونده بود؛ بی‌نقش و نگار، اما پر از زندگی.

ما معمولاً دنبال چیزهایی می‌گردیم که چشم رو بگیرن، ولی گاهی وقتا اون چیزی که چشممون رو آروم می‌کنه، همون چیزیه که خیلی تو ذوق نمی‌زنه.

طراحی مینیمال به‌نظر ساده‌ست، ولی فهمش زمان می‌بره. برندهایی مثل هوم‌فرم دارن نشون می‌دن که چطور می‌شه با حذف چیزهای اضافی، به یک زبان طراحی خالص رسید. زبانی که نه بلند صحبت می‌کنه، نه خودش رو تحمیل می‌کنه؛ فقط هست.

وقتی خونه‌مون رو با چیزهایی پر می‌کنیم که واقعاً «ما» هستن، دیگه لازم نیست هر روز دنبال تغییر و تعویض باشیم.
اون چیزی که قراره تو خونه موندگار بشه، باید اول توی حس‌مون موندگار بشه.