درود بر شما !
چندی پیش که داشتم از چینش کتاب هایم در کتابخانه لذت می بردم ، چشمم به یک کتاب قدیمی خورد "نسخه هایی برای زندگی ". کتابی که روزگاری مرا تحت تاثیر قرار داد و باعث شد دید بهتری به زندگی داشته باشم ، پس تصمیم گرفتم اندکی درباره ی این کتاب روانشناسی مفید بنویسم تا شاید گستره ی دید شما را بازتر کنم و مفید واقع شوم.
نوزادی را در یک جمعیت عظیم، بالا نگه دارید ، واکنش ها چه خواهد بود؟ صدای ذوق کردن مردم را خواهید شنید ، لبخند می زنند و با اشتیاق به نوزاد خیره می شوند .چرا مردم چنین واکنشی نشان می دهند ؟آنها چه می بینند؟ یک اثر هنری با توانایی نامحدود در برابر دیدگان خود دارند . یک اثر هنری که با کنجکاوی به دنیای بیرون خیره شده ، تلاش می کند کارهای ناچیزی انجام دهد که گاه ناموفق خواهد بود ، اما باز هم زیباست . هنگامی که به این نکته بیندیشید که چگونه یک سلول تبدیل به چنین کودکی شده است،متوجه خواهید شد که آفرینش خارق العاده ای در جلوی دیدگان شما قرار دارد ، غنچه ای زیبا که از یک دانه ی کوچک روییده است .
پس چرا هنگامی که بزرگ میشویم ، این حس شگفتی را نسبت به خود از دست میدهیم؟همگی ما روزی نوزادان نازنینی بودیم . منظورم این نیست که الزاما بی نقص و بامزه بودیم ،بلکه نازنین بودیم . موجود کاملی نبودیم ، پر از نقص و ایراد و بسیار ناتوان از انجام کارهای کوچک. هرکسی با دیدن کارهایمان لبخند می زد و یک ماچ حواله مان می کرد ، نه به خاطر اینکه زیبا بودیم ، حاضرین در جمعیت بخاطر شکل ظاهری نوزاد ذوق نمی کنند؛بلکه به دلیل طبیعت الهی او این کار را می کنند.
ما زیبایی فطری نوزادان را حس می کنیم اما بنا به دلایلی این حس شگفتی را نسبت به خود و سایر نوزادان دیروز فراموش کردیم. مگر ما همان نوزاد دیروز نیستیم که پراز نشاط و شوق برای زندگی بود و برایش مهم نبود که شکست می خورد؟ فراموش کردیم که زیبایی ما به ناقص بودن ماست ، به تلاش برای یادگرفتن و وفق دادن خود ، فراموش کردیم که زیبایی ما به ظاهر و موفقیت نیست ، بلکه به جستجو و شکست خوردن و کنجکاو بودن است .هرچند یک ویولن استرادی وریوس هم گاهی از کوک خارج میشود اما به هرحال استرادی وریوس است و می توان دوباره آن را کوک کرد .
ما باید خود را همانگونه نگاه کنیم که هنرمندان به آثار هنری خود می نگرند .آنها درک می کنند که آفرینش با عمل کردن و پیشرفت درهم آمیخته است . میتوانید بر یک بوم سفید نقاشی کنید ، میتوانید گل را بر چرخ سفالگری قرار دهید و می توانید با همان احساس آفرینش مداوم خود را از نو خلق کنید ، به شرطی که به یاد داشته باشید که زندگی را به صورت نوزاد آغاز کرده اید و آن حس نوزادی را در خود زنده نگه دارید .
حالا دوباره به خود و اعمالتان نگاه کنید ، چه می بینید؟
( اگر مطلب برایتان مفید بود ، حتما به من اطلاع دهید تا به نوشتن این گونه مطلب ها ادامه دهم .)
تا درودی دیگر بدرود !
