لحظاتی هست که درد بر ما حاکم می شود،رنج هایی فراتر از حجم وجود...انگار تنها می شویم در مقابل حجم وسیع درد و رنج
انگار کائنات کلیک کرده باشند روی تک تک سلول های وجود یک انسان،هر لحظه موشکی به سمت ما پرتاب می شود،هر لحظه سمت و سویی از وجودمان را جدا می کند و می برد.اعماق وجودمان و بیخ و بن بودنمان را نشانه می گیرد.معتقدم زیر آسمان هر موجودی به نام آدمی به گونه ای زجر می کشد،به گونه ای درد و رنج را احساس می کند...
چه زیبا و اعجاب برانگیز است آن آیه کوچکی از قرآن که خداوند می فرماید و ما انسان را در رنج آفریدیم...
از خود و از شما می پرسم چرا؟
وجود مرا حیرت،بهت و تمام بود و نبود فلسفه در بر می گیرد پس از خواندن این آیه.آیه ای که سالهاست روی آن تمرکز کرده ام برای درک گوشه ی ناچیزی از معنای حیرت آورش اما دریغ از ذره ای درکش...
ادامه دارد.
