در کودکی هایم گاهی مسئولیت تحویل و تعویض رمان های امانتی کتابخانه توسط خواهرم به من سپرده میشد. در آن زمان برای شیطنت و آزار ، چندصفحه اخر کتاب را می‌خواندم و این میشد دست آویزی برای باج گیری از خواهرم ;)
چندسال بعد که حدودا 12 13 ساله بودم کتاب و به خصوص رمان خواندن راه گریزی شد برای فرار از مشکلات و راه عبوری برای رسیدن به دنیای تخیل.در حالی که در خانه بودی روحت و ذهنت در عمق داستان ها و حوادث انان غرق میشد...
آز انجا علاقه من به کتاب هر روز بیشتر و بیشتر شد و گه گاهی بقول اساتید، دست به قلم هم میشدم و احوالاتم را به کاغذ می کشیدم...
کتاب خواندن ، یک سرگرمی بی دردسر، کم خرج و بدون حاشیه در شرایط زندگی آن موقع من حساب میشد ، یعنی دقیقا تکه سرگرمی پازل ان موقع فقط با کتاب پر می شد
حال سوالی که پیش می اید اگر من در شرایط دیگری بودم هم به کتاب پناه میبردم؟
اگر خانواده متمولی داشتم که به اسب سواری، مسافرت های لاکچری و ... علاقه مند بودند یا اگر در بین ماشین های روز دنیا میچرخیدم چه؟!
یا اگر خانواده ما اهل هنر ، موسیقی ، ورزش و ... بودند من بازهم به کتاب و نوشتن روی می اوردم؟!
کمی فراتر برویم اگر در قاره ای دیگر به دنیا می امدم چه علایق و توانایی هایی داشتم؟!
آیا آریا استارک با آریا شجریان ، آریا ترامپ ، آریا سونگ جو یا یک آریا ، زاده قبایل افریقا یکسان است؟!
تصور کنید هرکدام از ما خانواده ، جامعه یا محیط متفاوت تری نسبت به اکنون مان داشتیم چه تغییراتی در علایق و توانایی هایمان ایجاد می شد؟!
پس کلمه و معنای "استعداد" کجا قرار می گیرد؟!
استعداد را معمولا برای یک توانایی به کار میگیریم که از روز اول و بدو تولد در فرد وجود دارد و شخص هیچ دخل و تصرفی در ان ندارد ، اگر قرار به بودنش باشد همیشه هست وگرنه که هیچ وقت به وجود نمی اید ...
به نظر من این تعریف اشتباه است و اساسا کلمه "استعداد" به مفهوم بالا که در ذهن اکثر ما تثبیت شده ، غلط است.
استعدادی که ما از ان حرف میزنیم چیزی نیس جز توانایی و علاقه که 99درصدش را محیط و شرایط اطراف ما تعیین می کنند و از ابتدای زندگی تا حتی دوران جوانی در کسب این توانایی ها و علاقه ها، آنچنان اختیاری نداریم چون ریشه اصلی آن در کودکی ، دوران اوج بی اختیاری و سرگردانی فرد، شکل می گیرد ...
خوشحال میشم نظر شما رو بدونم ! :)
