عرضه اولیه سکه (ICO) یا Initial Coin Offering، روشی برای تأمین مالی پروژه‌های بلاک‌چینی از طریق فروش توکن‌های دیجیتال به سرمایه‌گذاران است. در این روش، پروژه یک ارز دیجیتال جدید (توکن) ایجاد می‌کند و آن را به سرمایه‌گذاران در ازای دریافت پول نقد یا ارز دیجیتال دیگری مانند بیت‌کوین یا اتریوم می‌فروشد.
ایده عرضه اولیه سکه برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ توسط پروژه Mastercoin مطرح شد. اما اولین ICO موفق در سال ۲۰۱۴ با عرضه Ethereum صورت گرفت که بیش از ۱۸ میلیون دلار سرمایه جمع‌آوری کرد. از آن زمان، ICOها به یک روش محبوب برای تأمین مالی پروژه‌های بلاک‌چین تبدیل شده‌اند؛ به‌طوری‌که در سال ۲۰۱۷، بیش از ۴ میلیارد دلار از طریق ICOها جمع‌آوری شد.
مزایا برای پروژه‌ها:
دسترسی سریع به سرمایه: ICOها امکان جمع‌آوری سریع و آسان سرمایه مورد نیاز برای توسعه و راه‌اندازی پروژه را فراهم می‌کنند.
عدم نیاز به واسطه: برخلاف روش‌های سنتی تأمین مالی، ICOها نیازی به واسطه‌ها یا سرمایه‌گذاران خطرپذیر سنتی ندارند.
ایجاد جامعه: ICOها می‌توانند به ایجاد یک جامعه حامیان و کاربران برای پروژه کمک کنند.
انعطاف‌پذیری: ICOها از نظر ساختار و قوانین حاکم، انعطاف‌پذیری بیشتری نسبت به روش‌های سنتی تأمین مالی دارند.
مزایا برای سرمایه‌گذاران:
فرصت سرمایه‌گذاری در پروژه‌های نوآورانه: ICOها به سرمایه‌گذاران این امکان را می‌دهند تا در پروژه‌های نوآورانه در مراحل اولیه توسعه آنها سرمایه‌گذاری کنند.
پتانسیل بازدهی بالا: ICOها می‌توانند بازدهی بالایی را برای سرمایه‌گذاران به ارمغان بیاورند، به‌خصوص اگر پروژه موفق باشد.
دسترسی آسان: ICOها معمولاً برای سرمایه‌گذاران خرد در سراسر جهان قابل دسترس هستند.
معایب برای پروژه‌ها:
ریسک کلاهبرداری: ICOها به دلیل عدم وجود مقررات و نظارت کافی، در معرض خطر کلاهبرداری هستند.
فشار برای موفقیت: پروژه‌ها پس از ICO با فشار زیادی برای موفقیت و ارائه نتایج مطلوب به سرمایه‌گذاران روبرو هستند.
عدم قطعیت قانونی: وضعیت قانونی ICOها در بسیاری از کشورها هنوز نامشخص است.
معایب برای سرمایه‌گذاران:
ریسک بالا: سرمایه‌گذاری در ICOها با ریسک بالایی همراه است، زیرا بسیاری از پروژه‌ها در مراحل اولیه توسعه خود هستند و ممکن است شکست بخورند.
نقدینگی پایین: توکن‌های ICO معمولاً نقدینگی پایینی دارند و به‌راحتی قابل فروش در بازار نیستند.
فقدان شفافیت: برخی از پروژه‌های ICO اطلاعات ناکافی یا گمراه‌کننده در اختیار سرمایه‌گذاران قرار می‌دهند.
دشواری در ارزیابی پروژه: ارزیابی ارزش واقعی یک پروژه در مراحل اولیه توسعه می‌تواند برای سرمایه‌گذاران دشوار باشد.
ظهور فناوری بلاک‌چین انقلابی در دنیای مالی و اقتصادی ایجاد کرده است. این فناوری زیربنای ارزهای دیجیتال مانند بیت‌کوین و اتریوم است و امکان ایجاد برنامه‌های غیرمتمرکز (DApp) و قراردادهای هوشمند را فراهم می‌کند. یکی از مهم‌ترین تحولاتی که بلاک‌چین به ارمغان آورده است، ظهور پروژه‌های نوآورانه در حوزه‌های مختلف از جمله امور مالی، زنجیره تأمین، اینترنت اشیاء و بازی است. این پروژه‌ها برای توسعه و راه‌اندازی نیازمند تأمین مالی هستند.
روش‌های سنتی تأمین مالی مانند سرمایه‌گذاران خطرپذیر یا وام‌های بانکی ممکن است برای این پروژه‌های نوآورانه که در مراحل اولیه توسعه خود هستند، مناسب نباشند. در اینجاست که عرضه اولیه سکه (ICO) به‌عنوان یک روش نوین تأمین مالی وارد عمل می‌شود. ICOها با ایجاد یک پل ارتباطی بین پروژه‌های بلاک‌چین و سرمایه‌گذاران، امکان تأمین سرمایه مورد نیاز برای توسعه این پروژه‌ها را فراهم می‌کنند.
با گذشت زمان و تکامل فضای بلاک‌چین، انواع مختلفی از ICOها پدید آمده‌اند که هرکدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند. برخی از رایج‌ترین انواع ICOها عبارتند از:
عرضه اولیه توکن کاربردی (Utility Token Offering – ITO): در این نوع ICO، توکن‌های فروخته‌شده به سرمایه‌گذاران، امکان دسترسی به خدمات یا محصولات پروژه را در آینده فراهم می‌کنند. برای مثال، یک پروژه بلاک‌چین که قصد راه‌اندازی یک پلتفرم استریمینگ غیرمتمرکز را دارد، می‌تواند از طریق ITO توکن‌هایی را به فروش برساند که به دارندگان آن امکان دسترسی به محتوای اختصاصی یا تخفیف در هزینه اشتراک را می‌دهد.
عرضه اولیه توکن سهام (Security Token Offering – STO): در این نوع ICO، توکن‌های فروخته‌شده در واقع نوعی اوراق بهادار محسوب می‌شوند و به سرمایه‌گذاران حقوق مالکیت یا حق دریافت سود از پروژه را اعطا می‌کنند. STOها از نظر قوانین و مقررات با سایر انواع ICOها تفاوت‌هایی دارند و معمولاً تحت نظارت نهادهای مالی قرار می‌گیرند.
عرضه اولیه صرافی (Initial Exchange Offering – IEO): در این نوع ICO، پروژه‌ها با همکاری صرافی‌های ارز دیجیتال، توکن‌های خود را به فروش می‌رسانند. صرافی‌ها در فرآیند IEO نقش واسطه را ایفا می‌کنند و از نظر امنیتی و مشروعیت پروژه‌ها، بررسی‌های لازم را انجام می‌دهند.
توکنومیک (Tokenomics) یکی از ارکان اصلی یک ICO موفق است. توکنومیک به طراحی مدل اقتصادی پروژه و مشخص کردن ویژگی‌های توکن، از جمله عرضه کل، توزیع توکن، نحوه استفاده از توکن و مدل حاکمیتی (در صورت وجود) اشاره می‌کند.
مدل توکنومیک باید به گونه‌ای طراحی شود که هم برای پروژه و هم برای سرمایه‌گذاران منافع بلندمدت ایجاد کند. برخی از عوامل کلیدی که در طراحی توکنومیک باید مورد توجه قرار گیرند عبارتند از:
عرضه کل توکن: حداکثر تعداد توکن‌هایی که در طول عمر پروژه قابل ایجاد است.
توزیع توکن: نحوه توزیع توکن‌ها بین تیم توسعه‌دهنده، سرمایه‌گذاران، مشاوران و سایر ذینفعان پروژه.
کاربردهای توکن: نحوه استفاده از توکن برای دسترسی به خدمات یا محصولات پروژه و یا مشارکت در حاکمیت آن.
برنامه توزیع توکن (Token Vesting Schedule): برنامه‌ای که مشخص می‌کند توکن‌های فروخته‌شده به سرمایه‌گذاران در چه بازه زمانی و با چه شرایطی قابل برداشت هستند.
مدل توکنومیک شفاف و منصفانه، اعتماد سرمایه‌گذاران را جلب می‌کند و به موفقیت‌آمیز بودن ICO کمک شایانی می‌نماید.
منبع: B2n.ir/q51653
