ترجمه مقاله پاول گراهام در سال ۲۰۰۶ ( در ابتدا در tumblr منتشر شده بود . اما با وجود فیلتر بود این سرویس در ایران و ناتوانی خانواده برای دسترسی با اینجا منتقل کردم)
برای انجام کاری خوب باید آن را دوست داشته باشید. این ایده کاملا بدیع نیست. ما آن را به هفت کلمه خلاصه کرده ایم: “آنچه را که دوست داری انجام بده.” اما فقط گفتن این موضوع به دیگران کافی نیست. انجام کاری که دوست دارید پیچیده است.
این ایده با چیزی که بیشتر ما در کودکی یاد می‌گیریم بیگانه است. وقتی بچه بودم، به نظر می رسید کار و تفریح طبق تعریف متضاد هستند. زندگی دو حالت داشت: بعضی مواقع بزرگترها تو را وادار به انجام کارهایی می کردند که اسمش کار بود. بقیه زمان ها می توانستی کاری را که می خواستی انجام دهی و به آن بازی می گفتند. گاهی اوقات کارهایی که بزرگسالان شما را وادار میکردند انجام دهید سرگرم‌کننده بود، همانطور که گاهی اوقات بازی کردن جالب نبود - برای مثال، اگر زمین خوردید و به خودتان صدمه می‌زدید. اما به جز این چند مورد غیرعادی، کار تقریباً غیر مفرح تعریف می‌شد.
و به نظر تصادفی نبود. به طور ضمنی، مدرسه خسته کننده بود، زیرا آماده سازی برای کار بزرگسالان بود.
در آن زمان دنیا به دو گروه بزرگسالان و کودکان تقسیم شد. بزرگسالان، مانند نوعی نژاد نفرین شده، باید کار می کردند. بچه‌ها این کار را نمی‌کردند، اما باید به مدرسه می‌رفتند، که نسخه‌ای از کار بود که قرار بود ما را برای کار واقعی آماده کند. از آنجایی که ما از مدرسه بیزار بودیم، بزرگترها همگی قبول داشتند که کار بزرگسالان بدتر است و کار ما آسانتر است.
به طور ضمنی به نظر میرسید معلمان هم همگی این باور را داشتند که کار مفرح نیست . که غافلگیر کننده هم نبود . کار برای بیشترشان مفرح نبود. چرا ما به جای بازی کردن وسطی باید مرکز استان ها را حفظ می کردیم به همان دلیلی که آنها به جای دراز کشیدن در ساحل می بایست از عده‌ای کودک مراقبت می کردند. شما نمیتوانستید کاری که میخواهید را انجام دهید .
من نمی گویم باید به نونهالان اجازه داده شود که هر آنچه میخواهند انجام دهند. آنها شاید مجبور به انجام کارهایی شوند. اما اگر ما آنها را مجبور می کنیم که روی کار های سطحی کار کنند ، هوشمندانه است که به آنها بگوییم کسل آور بودن به معنای با کیفیت بودن یک کار نیست ، و در واقع دلیل اینکه الان مجبور هستند کارهای خسته کننده را انجام دهند این است که بعدا بتوانند کارهایی بکنند که جالب تر است.[۱]
یک بار، زمانی که حدود 9 یا 10 ساله بودم، پدرم به من گفت که وقتی بزرگ شدم می‌توانم هر آنچه می‌خواهم باشم، تا زمانی که از آن لذت ببرم. من آن را دقیقاً به خاطر می آورم چون بسیار غیرعادی به نظر می رسید. مثل این بود که بگویند از آب خشک استفاده کن. هر فکری که راجع منظورش به ذهنم می رسید ابدا این نبود که کار میتواند مفرح (در حد بازی مفرح )باشد . فهم آن برای من سالها زمان برد.
حرفه ها
در دوران دبیرستان، چشم انداز یک شغل واقعی در افق بود. بزرگسالان گاهی اوقات می آمدند تا در مورد کارشان با ما صحبت کنند یا ما به دیدن آنها در محل کارشان می رفتیم. همیشه فکر می شد که از کاری که انجام می دهند لذت می برند. در نگاهی به گذشته، فکر می‌کنم یکی ممکن است لذت می برده: خلبان جت خصوصی مثلاً. اما فکر نمی کنم مدیر بانک واقعاً چنین بوده.
دلیل اصلی اینکه همه آنها جوری رفتار میکردند که انگار شغلشان را دوست دارند احتمالا این قرار داد طبقه متوسط و بالا بود که باید اینطور می بود. اینکه بگویی از شغلت تنفر داری فقط برای حرفه ات بد نبود بلکه یک شرمندگی اجتماعی بود .
چرا تظاهر به دوست داشتن کاری که انجام می دهید متعارف است؟ جمله اول این مقاله توضیح می دهد که چرا. اگر باید کاری را دوست داشته باشید تا آن را به خوبی انجام دهید، موفق ترین افراد همگی کاری را که انجام می دهند دوست خواهند داشت. سنت طبقه متوسط رو به بالا از اینجا سرچشمه می گیرد. همانطور که خانه‌ها در سرتاسر آمریکا مملو از صندلی‌هایی هستند بدون اینکه صاحب‌شان بدانند، تقلیدی درجه n ام از صندلی‌هایی است که 250 سال پیش برای پادشاهان فرانسوی طراحی شده‌اند، نگرش‌های مرسوم در مورد کار هم، بدون اینکه صاحبان آنها بدانند، درجه n هستند. تقلید از نگرش افرادی که کارهای بزرگ انجام داده اند.
چه دستورالعملی برای بیگانه سازی. بیشتر کودکان زمانی که به سنی می رسند که به این فکر کنند که چه کاری را انجام دهند به طور کامل گمراه شده اند. مدرسه آنها را طوری تربیت کرده که کار را وظیفه ناخوشایند در نظر بگیرند. گفته میشود که داشتن شغل طاقت فرسا تر از کار مدرسه است. با این وجود همه افراد بالغ ادعا میکنند که کارشان را دوست دارند. نمی توانید کودکان را بابت این که فکر می کنند “ من مثل این آدمها نیستم ؛ من در این دنیا جایگاهی ندارم ” سرزنش کنید.
در واقع سه دروغ به آنها گفته شده است: چیزهایی که به آنها آموزش داده شده که به عنوان کار در مدرسه تلقی کنند، کار واقعی نیست. کار بزرگسالان (لزوما) بدتر از کار مدرسه نیست. و بسیاری از بزرگترهای اطرافشان دروغ می گویند وقتی می گویند از کاری که انجام می‌دهند خوششان می آید .
خطرناک ترین دروغگوها می توانند والدین خود بچه ها باشند. اگر شغلی کسل‌کننده را انتخاب کنید تا به خانواده خود استاندارد بالایی از زندگی بدهید، همانطور که بسیاری از مردم چنین می کنند، این خطر را دارید که فرزندانتان را با این ایده که کار خسته‌کننده است آلوده کنید. [۲] شاید برای بچه ها در این مورد بهتر بود که والدین اینقدر فداکار نبودند. پدر و مادری که نمونه ای از عشق به کارشان باشد، ممکن است بیشتر از یک خانه گران قیمت به فرزندانشان کمک کنند.[۳]
زمانی که در کالج بودم، ایده کار سرانجام از ایده امرار معاش رها شد. آنگاه سوال مهم این نبود که چگونه پول در بیاورم، بلکه روی چه چیزی کار کنم. در حالت ایده‌آل، اینها همزمان بودند، اما برخی از موارد با مرزی دیدنی (مانند انیشتین در اداره ثبت اختراع) ثابت کردند که یکی نیستند.
تعریف کار اکنون این بود که کمکی اصیل به جهان داشته باشیم و در این فرآیند گرسنگی نکشیم. اما پس از سالها عادت، ایده‌ی من درباره کار همچنان بخش بزرگی از درد را شامل می‌شد. به نظر میرسید که کار هنوز به نظم و انضباط نیاز دارد، زیرا فقط مشکلات سخت نتایج بزرگی به بار می‌آورد و مشکلات سخت نمی‌توانند به معنای واقعی کلمه سرگرم کننده باشند. مطمئناً یکی باید خود را مجبور می کرد که روی آنها کار کند.
اگر فکر می کنید قرار است چیزی دردناک باشد، کمتر متوجه خواهید شد که آیا آن را اشتباه انجام می دهید. این تقریباً تجربیات من از دوره تحصیلات تکمیلی را خلاصه می کند.
حدها
چقدر قرار است کاری را که انجام می دهید دوست داشته باشید؟ نمی دانید چه زمانی جستجو را متوقف کنید، مگر اینکه این را بدانید. و اگر مانند بسیاری از مردم، آن را دست کم بگیرید، خیلی زود جستجو را متوقف خواهید کرد. شما در نهایت کاری را انجام خواهید داد که توسط والدینتان برای شما انتخاب شده است، یا میل به پول درآوردن، یا پرستیژ یا اینرسی محض.
در اینجا یک حد بالا وجود دارد: کاری را که دوست دارید انجام دهید به این معنی نیست، آنچه را که بیشتر دوست دارید در این ثانیه انجام دهید، انجام دهید. حتی انیشتین هم احتمالاً لحظاتی داشت که می خواست یک فنجان قهوه بنوشد، اما به خود می گفت باید ابتدا کاری را که روی آن کار می کرد تمام کند.
وقتی در مورد افرادی می خواندم که آنقدر از کاری که انجام می دهند خوششان می آید که ترجیح نمی‌دهند کاری دیگری انجام دهند، من را گیج می کرد. به نظر نمی رسید هیچ نوع کاری وجود داشته باشد که آنقدر دوست داشته باشم. اگر این انتخاب را داشتم که (الف) ساعت بعدی را صرف کار روی چیزی کنم یا (ب) به رم تله پورت شوم و ساعت بعدی را به سرگردانی در آنجا بگذرانم، آیا کاری وجود داشت که ترجیح می دادم؟ راستش نه.
اما واقعیت این است که تقریباً هر کسی ترجیح میدهد در هر لحظه در کارائیب شناور باشد، یا رابطه جنسی داشته باشد، یا غذای خوشمزه بخورد تا اینکه روی مشکلات سخت کار کند. قانون انجام کاری که دوست دارید، مدت زمان مشخصی را در نظر می گیرد. این بدان معنا نیست که کاری را انجام دهید که در این ثانیه شما را بیشتر خوشحال می کند، بلکه به این معناست که در مدت زمان طولانی تری، مانند یک هفته یا یک ماه، شما را شادتر می کند.
لذت های غیرمولد در نهایت کم رنگ می شوند. بعد از مدتی از دراز کشیدن در ساحل خسته می شوید. اگر می خواهید خوشحال بمانید، باید کاری انجام دهید.
به عنوان یک حد پایین، باید کار خود را بیشتر از هر لذت غیرمولد دوست داشته باشید. باید آنقدر از کاری که انجام می دهید خوشتان بیاید که مفهوم «زمان فراغت» اشتباه به نظر برسد. این بدان معنا نیست که شما باید تمام وقت خود را صرف کار کنید. شما فقط قبل از اینکه خسته شوید و شروع به خراب کردن کنید می توانید خیلی کار کنید. سپس کار دیگری انجام دهید حتی کاری بی فکر. اما شما این زمان را به عنوان جایزه و زمانی را که صرف کار می کنید به عنوان دردی که باید تحمل کنید، نمی دانید.
حد پایین را به دلایل عملی در آنجا قرار دادم. مشکلات وحشتناکی با به تعویق انداختن کار دارید، اگر کار شما کار مورد علاقه تان نیست. شما باید خودتان را مجبور به کار کنید و وقتی به آن متوسل می شوید، نتایج به طور مشخص پایین تر است.
برای شاد بودن فکر می کنم باید کاری را انجام دهید که نه تنها از آن لذت می برید، بلکه تحسین می کنید. باید بتوانید در پایان بگویید، وای، این خیلی باحال است. این به این معنی نیست که شما باید چیزی بسازید. اگر یاد بگیرید که چگونه گلاید سواری کنید ، یا به یک زبان خارجی روان صحبت کنید، همین کافی است تا حداقل برای مدتی بگویید، وای، خیلی جالب است. چیزی که باید وجود داشته باشد آزمایش کردن است.
بنابراین یکی از چیزهایی که کمتر از استاندارد است، به نظر من، خواندن کتاب است. به جز برخی از کتاب‌های ریاضی و علوم سخت، هیچ آزمونی وجود ندارد که چگونه یک کتاب را خوب خوانده‌اید، و به همین دلیل است که خواندن کتاب‌ها کاملاً شبیه کار نیست. شما باید با مطالبی که خوانده اید کاری انجام دهید تا احساس سازنده کنید.
فکر می‌کنم بهترین آزمون آزمونی است که جینو لی به من آموخت: سعی بر انجام کارهایی که باعث شود دوستانتان بگویند واااو. اما احتمالاً تا حدود 22 سالگی به درستی شروع به کار نخواهد کرد، زیرا اکثر مردم نمونه بزرگی برای انتخاب دوستان از میان آنها تا قبل از آن زمان نداشته اند.
سیرن‌ها[۴]
به نظر من کاری که نباید انجام دهید این است که نگران نظر هیچ کسی فراتر از دوستانتان نباشید. شما نباید نگران پرستیژ باشید. پرستیژ نظر بقیه دنیاست. وقتی میتوانید نظر افرادی را که به قضاوت آنها احترام می گذارید بپرسید.در نظر گرفتن نظرات افرادی که حتی نمی شناسید چه چیزی را اضافه می کند؟[۵]
توصیه‌ی این آسان است. پیروی از آن سخت است، به خصوص وقتی جوان هستید.[۶] پرستیژ مانند آهنربای قدرتمندی است که حتی باورهای شما را در مورد چیزهایی که از آن لذت می برید منحرف می کند. این باعث می شود که نه روی آنچه دوست دارید، بلکه روی آنچه دوست دارید که دوست داشته باشید کار کنید.
این همان چیزی است که مردم را به سمت تلاش برای نوشتن رمان سوق می دهد. آنها عاشق خواندن رمان هستند. متوجه میشوند که افرادی که آنها را می نویسند برنده جایزه نوبل می شوند. فکر می کنند چه چیزی می تواند شگفت انگیزتر از رمان نویس بودن باشد؟ اما دوست داشتن ایده رمان نویس بودن کافی نیست. اگر می خواهید در آن خوب باشید، باید کار واقعی رمان نویسی را دوست داشته باشید. شما باید دوست داشته باشید دروغ های مفصل بسازید.
پرستیژ فقط یک الهام فسیل شده است. اگر کاری را به اندازه کافی خوب انجام دهید، آن را با پرستیژ خواهید کرد. بسیاری از چیزهایی که اکنون آنها را معتبر می دانیم، در ابتدا هر چیزی بودند الا این. برای مثال جاز به ذهن می آید، اگرچه تقریباً هر نوع هنری معتبری این کار را میکند. پس فقط کاری را که دوست دارید انجام دهید و اجازه دهید پرستیژ از خودش مراقبت کند.
پرستیژ مخصوصاً برای جاه طلبان خطرناک است. اگر میخواهید افراد جاه‌طلب را وادار کنید وقت خود را با انجام وظایفشان تلف کنند، راه انجام این کار این است که قلاب را با پرستیژ طعمه کنید. این راهکاری است برای ترغیب مردم به سخنرانی، نوشتن پیشگفتار، خدمت در کمیته ها، سرپرستی بخش و غیره. صرفاً اجتناب از هر کار با پرستیژ ممکن است قانون خوبی باشد. اگر بد نبود که مجبور نبودند آن را معتبر جلوه دهند.
به طور مشابه، اگر دو نوع کار را به طور مساوی تحسین می کنید، اما یکی از آنها معتبرتر است، احتمالاً باید دیگری را انتخاب کنید. نظرات شما در مورد آنچه تحسین برانگیز است همیشه کمی تحت تأثیر اعتبار قرار می گیرد، بنابراین اگر این دو برای شما برابر به نظر می رسند، احتمالاً تحسین واقعی بیشتری نسبت به مورد کم اعتبار دارید.
نیروی بزرگ دیگری که مردم را به بیراهه می برد، پول است. پول به خودی خود آنقدرها هم خطرناک نیست. وقتی کاری پرداخت خوبی دارد اما مورد تحقیر قرار می‌گیرد، مانند بازاریابی تلفنی، یا فحشا، یا ادعای حقوقی آسیب شخصی، افراد جاه‌طلب وسوسه نمی‌شوند. این نوع کار در نهایت توسط افرادی انجام می شود که «فقط در تلاش برای امرار معاش هستند». (نکته: از هر رشته ای که انجام دهندگان آن این را می گویند اجتناب کنید.) خطر زمانی است که پول با اعتبار ترکیب شود، مثلاً حقوق موسسات یا پزشکی. یک شغل نسبتاً ایمن و مرفه همراه با اعتبار پایه خودکار ،به طرز خطرناکی برای جوانی که زیاد به آنچه واقعاً دوست دارد فکر نکرده است وسوسه انگیز است.
آزمون اینکه آیا مردم عاشق کاری هستند که انجام می دهند این است که آیا آن را حتی اگر برای آن دستمزد دریافت نمی کنند - حتی اگر مجبور باشند برای امرار معاش در شغل دیگری کار کنند انجام می دهند. چه تعداد از وکلای موسسات کار فعلی خود را انجام می دهند، اگر مجبور باشند این کار را به صورت رایگان، در اوقات فراغت خود انجام دهند و در روز به عنوان پیشخدمت مشغول به کار شوند تا زندگی خود را تامین کنند؟
این آزمون به ویژه در تصمیم گیری بین انواع مختلف کار دانشگاهی مفید است، زیرا رشته ها از این نظر بسیار متفاوت هستند. اکثر ریاضیدانان خوب حتی اگر شغلی به عنوان استاد ریاضی وجود نداشته باشد، روی ریاضی کار می کنند، در حالی که در دپارتمان هایی که در انتهای طیف قرار دارند، در دسترس بودن شغل های آموزشی عامل محرک است: مردم ترجیح می دهند استاد زبان انگلیسی باشند تا در آژانس های تبلیغاتی کار کنند، و انتشار مقالات راهی برای رقابت برای چنین مشاغلی است. ریاضی بدون دپارتمان‌های ریاضی اتفاق می‌افتد، اما وجود رشته‌های انگلیسی، و در نتیجه شغل‌های آموزش آنها، باعث میشود هزاران مقاله دلخراش درباره جنسیت و هویت در رمان‌های کنراد وجود داشته باشد. هیچ کس آن کار را برای تفریح انجام نمی دهد.
توصیه های والدین وقتی به پول میرسد باعث خطا میشوند. به نظر می رسد با اطمینان می توانیم بگوییم تعداد دانش آموزانی که می خواهند رمان نویس باشند و والدینشان می خواهند آنها پزشک باشند، بیشتر از کسانی هستند که می خواهند پزشک شوند و والدینشان می خواهند رمان نویس باشند. بچه ها فکر می کنند والدینشان «مادی گرا» هستند. نه لزوماً. همه والدین تمایل دارند نسبت به فرزندانشان محافظه کارتر از خودشان رفتار کنند، فقط به این دلیل که به عنوان والدین، سهم بیشتری از خطرات دارند تا از پاداش . اگر پسر هشت ساله شما تصمیم بگیرد از درخت بلندی بالا برود، یا دختر نوجوان شما تصمیم بگیرد با پسر بد محله قرار بگذارد، شما سهمی در این هیجان و خوشی نخواهید داشت، اما اگر پسرتان بیفتد یا دخترتان باردار شود، شما. باید با عواقب آن کنار بیایید.
انضباط
با وجود چنین نیروهای قدرتمندی که ما را به بیراهه می کشند، تعجب آور نیست که کشف آنچه که دوست داریم روی آن کار کنیم بسیار سخت است. اکثر مردم در دوران کودکی با پذیرش این اصل که کار = درد است، محکوم به فنا هستند. کسانی که از این کار فرار می کنند تقریباً همه با پرستیژ یا پول فریب می خورند و طرف سنگ ها میروند[۷]. چند نفر چیزی را کشف می کنند که دوست دارند روی آن کار کنند؟ چند صد هزار، شاید، از میلیاردها.
پیدا کردن کاری که دوستش دارید سخت است. این باید باشد، اینطور تعداد کمی پیدا میکنند. پس این وظیفه را دست کم نگیرید. و اگر هنوز موفق نشده اید، احساس بدی نداشته باشید. در واقع، اگر به خود اعتراف کنید که ناراضی هستید، یک قدم جلوتر از اکثر افرادی هستید که هنوز در انکار هستند. اگر با همکارانی احاطه شده‌اید که ادعا میکنند از کاری که به نظر شما تحقیرآمیز است، لذت می‌برند، احتمالاً به خودشان دروغ می‌گویند. نه لزوما، اما احتمالا.
اگرچه انجام کار بزرگ به نظم کمتری نسبت به آنچه مردم فکر می کنند نیاز دارد - زیرا راه انجام کار بزرگ این است که چیزی را پیدا کنید که آنقدر دوست دارید که مجبور نباشید خود را مجبور به انجام آن کنید - پیدا کردن کاری که دوست دارید معمولاً به نظم نیاز دارد. برخی از افراد به اندازه کافی خوش شانس هستند که سن 12 سالگی می‌دانند چه کاری میخواهند انجام دهند، و طوری به نرمی در مسیری مستقیم حرکت میکنند که انگار روی ریل راه آهن هستند. اما این یک استثنا به نظر می رسد. اغلب افرادی که کارهای بزرگ انجام می دهند، مسیر شغلی مشابه با مسیر توپ پینگ پنگ دارند. آنها به مدرسه می روند تا A را مطالعه کنند، ترک تحصیل می کنند و شغل B را پیدا می کنند و برای C مشهور می شوند،بعد از اینکه در کناری پی آن را می گیرند.
گاهی پریدن از کاری به کار دیگر نشانه انرژی است و گاهی نشانه تنبلی. آیا در حال ترک تحصیل هستید یا با جسارت مسیر جدیدی را در پیش می گیرید؟ شما اغلب نمی توانید به خودتان بگویید. به نظر میرسد بسیاری از افرادی که بعداً کارهای بزرگ انجام می‌دهند، در همان اوایل زمانی که در تلاش برای یافتن جایگاه خود هستند، ناامید میشوند.
آیا آزمونی وجود دارد که بتوانید از آن برای صادق نگه داشتن خود استفاده کنید؟ یکی این است که سعی کنید در هر کاری که انجام می دهید،آن را به خوبی انجام دهید، حتی اگر آن را دوست ندارید. آن وقت حداقل متوجه می شوید که از نارضایتی به عنوان بهانه ای برای تنبلی استفاده نمی کنید. شاید مهمتر از آن، عادت به انجام کارها به خوبی پیدا کنید.
تست دیگری که می توانید استفاده کنید این است: همیشه تولید کنید. به عنوان مثال، اگر یک کار روزانه دارید که آن را جدی نمی گیرید زیرا قصد دارید رمان نویس شوید، آیا تولید می کنید؟ آیا صفحات داستانی می نویسید، هرچند بد؟ تا زمانی که در حال تولید هستید، خواهید دانست که صرفاً از دید مبهم رمان بزرگی که قصد دارید روزی بنویسید، به عنوان یک ماده افیونی استفاده نمی کنید. نمای آن با نقص بسیار محسوسی که آنچه که در واقع می نویسید مسدود خواهد شد.
«همیشه تولید کن» همچنین یک اکتشافی برای یافتن کاری است که دوست دارید. اگر خود را تحت این قید قرار دهید، به طور خودکار شما را از چیزهایی که فکر می کنید قرار است روی آنها کار کنید دور می کند، به سمت چیزهایی که واقعاً دوست دارید. “همیشه تولید کن” کار زندگی شما را کشف خواهد کرد، همانطور که آب، با کمک گرانش، سوراخ سقف شما را پیدا می کند.
البته، فهمیدن اینکه روی چه چیزی دوست دارید کار کنید به این معنی نیست که باید روی آن کار کنید. این یک سوال جداگانه است. و اگر جاه طلب هستید، باید آنها را از هم جدا نگه دارید: باید تلاشی آگاهانه انجام دهید تا ایده های خود را در مورد آنچه می خواهید به چیزی که ممکن به نظر می رسد آلوده نشود. [۸]
جدا نگه داشتن آنها دردناک است، زیرا مشاهده شکاف بین آنها دردناک است. بنابراین اکثر مردم پیشگیرانه انتظارات خود را پایین می آورند. به عنوان مثال، اگر از افراد تصادفی در خیابان بپرسید که آیا میخواهند بتوانند مانند لئوناردو نقاشی بکشند، متوجه می‌شوید که بیشتر آنها چیزی مانند “اوه، من نمی‌توانم نقاشی کنم” می‌گویند. این بیشتر بیانیه قصد است تا واقعیت. یعنی من سعی نمی کنم زیرا واقعیت این است که اگر شما یک فرد تصادفی را از خیابان خارج کنید و به نحوی او را وادار کنید تا در طول بیست سال آینده تا آنجا که ممکن است در نقاشی کشیدن کار کنند، به طرز شگفت انگیزی پیشرفت خواهد کرد. اما به تلاش اخلاقی زیادی نیاز دارد. این به معنای هر روز خیره شدن در چشمان شکست برای سال هاست. و بنابراین برای محافظت از خود مردم می گویند “من نمی توانم”.
یکی دیگر از جمله های مرتبطی که اغلب می شنوید این است که هرکسی نمی تواند کاری را که دوست دارد انجام دهد - اینکه شخصی باید کارهای ناخوشایند را انجام دهد. واقعا؟ چطور آنها را مجبور میکنی؟ در ایالات متحده تنها مکانیزم برای وادار کردن مردم به انجام کارهای ناخوشایند، قانون وظیفه عمومی است که بیش از 30 سال است که از آن استفاده نشده است. تنها کاری که می توانیم انجام دهیم این است که مردم را با پول و اعتبار به انجام کارهای ناخوشایند، تشویق کنیم.
اگر کاری باشد که مردم هنوز انجام ندهند، به نظر می رسد که جامعه فقط باید بدون آن کار کند. این همان اتفاقی است که در مورد خدمتکاران خانگی رخ داد. برای هزاران سال، این مثال متعارف کاری بود که “کسی باید انجام می داد”. و با این حال، در اواسط قرن بیستم، خدمتکاران عملاً در کشورهای ثروتمند ناپدید شدند، و ثروتمندان مجبور به انجام این کار بودند.
بنابراین، در حالی که ممکن است برخی از کارها وجود داشته باشد که کسی باید انجام دهد، این احتمال وجود دارد که هرکسی که در مورد هر شغل خاصی بگوید اشتباه می کند. اکثر مشاغل ناخوشایند یا خودکار می شوند یا اگر کسی مایل به انجام آنها نباشد، لغو می شوند.
دو مسیر
با این حال، یک مفهوم دیگر از “همه نمی توانند کاری را که دوست دارند انجام دهند” وجود دارد که بسیار درست است. یک نفر باید امرار معاش کند و دریافت حقوق برای انجام کاری که دوستش دارید سخت است. دو مسیر برای رسیدن به آن مقصد وجود دارد:
مسیر ارگانیک: با برجسته‌تر شدن، به تدریج بخش‌هایی از شغل خود را که دوست دارید به قیمت آنهایی که دوست ندارید، افزایش دهید.
مسیر دو شغله: کار کردن در کارهایی که دوست ندارید برای دریافت پول برای کار کردن روی کارهایی که دوست دارید.
مسیر ارگانیک بیشتر رایج است. این به طور طبیعی برای هر کسی که کار خوب انجام می دهد اتفاق می افتد. یک معمار جوان باید هر کاری را که میتواند انجام دهد، انجام دهد، اما اگر به خوبی کار کند، به تدریج در موقعیتی قرار می‌گیرد که از بین پروژه‌ها انتخاب کند. عیب این مسیر کندی و نامطمئن بودن آن است. حتی تصدی نیز آزادی واقعی نیست.
مسیر دو شغله بسته به مدت زمانی که در یک زمان برای پول کار می کنید، انواع مختلفی دارد. در یک افراط، «کار روزانه» است، که در آن ساعات منظمی را در یک شغل کار میکنید تا پول در بیاورید، و در اوقات فراغت خود روی چیزی که دوست دارید کار میکنید. در نقطه مقابل، شما روی چیزی کار می کنید تا زمانی که آنقدر به دست آورید که مجبور نباشید دوباره برای پول کار کنید.
مسیر دو کاره کمتر از مسیر ارگانیک رایج است، زیرا نیاز به انتخاب عمدی دارد. خطرناک تر هم هست با بالا رفتن سن، زندگی گران‌تر میشود، بنابراین به راحتی میتوانید بیشتر از آنچه که در شغل پولی انتظار دارید، مشغول کار شوید. بدتر از آن، هر کاری که روی آن کار کنید شما را تغییر می دهد. اگر برای مدت طولانی روی چیزهای خسته کننده کار کنید، مغز شما را پوسیده می کند. و مشاغل پردرآمد خطرناک ترین هستند، زیرا به توجه کامل شما نیاز دارند.
مزیت مسیر دو کاره این است که به شما امکان می دهد از روی موانع بپرید. چشم انداز مشاغل احتمالی هموار نیست. دیوارهایی با ارتفاع های مختلف بین انواع مختلف کار وجود دارد. [۹] ترفند به حداکثر رساندن بخش‌هایی از شغلتان که دوست دارید میتواند شما را از معماری به طراحی محصول برساند، اما احتمالاً نه به موسیقی. اگر با انجام یک کار پول به دست آورید و سپس روی کار دیگری کار کنید، آزادی انتخاب بیشتری خواهید داشت.
کدام مسیر را باید طی کرد؟ این بستگی به میزان اطمینان شما از کاری که میخواهید انجام دهید، میزان مهارت شما در پذیرش سفارشات، میزان ریسکی که میتوانید انجام دهید و احتمال پرداخت هر کسی (در طول عمر شما) برای کاری که میخواهید انجام دهید، دارد. اگر از حوزه کلی که میخواهید در آن کار کنید مطمئن هستید و این چیزی است که مردم احتمالاً به شما پول می‌دهند، احتمالاً باید مسیر ارگانیک را انتخاب کنید. اما اگر نمی‌دانید روی چه چیزی میخواهید کار کنید یا دوست ندارید سفارش دریافت کنید، ممکن است بخواهید مسیر دو شغله را انتخاب کنید، اگر میتوانید ریسک را تحمل کنید.
زود تصمیم نگیرید بچه‌هایی که زود می‌دانند چه کاری میخواهند انجام دهند، تأثیرگذار به نظر می‌رسند، گویی که قبل از بچه‌های دیگر پاسخ یک سوال ریاضی را دریافت کرده‌اند. آنها قطعاً پاسخی دارند، اما احتمال اشتباه وجود دارد.
یکی از دوستان من که یک دکتر کاملا موفق است مدام از شغلش شکایت می کند. وقتی افرادی که متقاضی دانشکده پزشکی هستند از او راهنمایی می خواهند، او می خواهد آنها را تکان دهد و فریاد بزند “این کار را نکن!” (اما او هرگز این کار را نمی کند.) چگونه او وارد این مشکل شد؟ در دبیرستان او قبلاً می خواست دکتر شود. و او آنقدر جاه طلب و مصمم است که بر هر مانعی در این راه غلبه کرد - از جمله، متاسفانه، دوست نداشتن آن.
حالا او زندگی ای دارد که یک بچه دبیرستانی برایش انتخاب کرده است.
وقتی جوان هستید، این تصور به شما داده می شود که اطلاعات کافی برای انجام هر انتخاب قبل از نیاز به آن را به دست خواهید آورد. اما مطمئناً در مورد کار اینطور نیست. وقتی تصمیم میگیرید چه کاری انجام دهید، باید بر روی اطلاعاتی عمل کنید که به طور مسخره ای ناقصند. حتی در کالج هم نمی‌دانید که انواع مختلف کار چگونه است. در بهترین حالت ممکن است چند دوره کارآموزی داشته باشید، اما همه شغل ها دوره کارآموزی را ارائه نمی دهند، و آنهایی که می دهند، بیشتر از آنچه چوب‌نگه‌دار بودن در مورد بیسبال به شما می آموزد، در مورد کار به شما یاد نمی دهند.
در طراحی زندگی ها، مانند طراحی بسیاری از چیزهای دیگر، اگر از رسانه های انعطاف پذیر استفاده کنید، نتایج بهتری می گیرید. بنابراین، مگر اینکه نسبتاً مطمئن باشید که چه کاری میخواهید انجام دهید، بهترین گزینه ممکن است انتخاب نوعی از کار باشد که میتواند به یک حرفه ارگانیک یا دو شغله تبدیل شود. این احتمالاً بخشی از دلیلی بود که من کامپیوتر را انتخاب کردم. شما می توانید یک استاد باشید، یا پول زیادی به دست آورید، یا آن را به انواع مختلف کار تبدیل کنید.
همچنین عاقلانه است که در اوایل به دنبال شغلی بگردید که به شما امکان انجام کارهای مختلف را بدهد تا بتوانید سریعتر یاد بگیرید که انواع مختلف کار چگونه است. برعکس، نسخه افراطی مسیر دو شغله خطرناک است، زیرا چیزهایی را که دوست دارید به شما یاد می دهد. اگر به مدت ده سال برای معامله گر اوراق قرضه سخت کار می کنید و فکر می کنید که وقتی پول کافی داشته باشید کار را رها می کنید و رمان می نویسید، چه اتفاقی می افتد وقتی ترک می کنید و سپس متوجه می شوید که در واقع رمان نوشتن را دوست ندارید؟
اکثر مردم می گویند، من آن مشکل را قبول می کنم. یک میلیون دلار به من بده تا بفهمم چه کار کنم. اما سخت تر از آن چیزی است که به نظر می رسد. محدودیت ها به زندگی شما شکل می دهند. آنها را حذف کنید و اکثر مردم نمی دانند چه کاری باید انجام دهند: ببینید چه اتفاقی برای کسانی می افتد که برنده بخت آزمایی می شوند یا پول را به ارث می برند. همانطور که همه فکر میکنند امنیت مالی میخواهند، خوشحال‌ترین افراد کسانی نیستند که آن را دارند، بلکه کسانی هستند که کاری را که انجام می‌دهند دوست دارند. بنابراین طرحی که نوید آزادی به قیمت دانستن اینکه با آن چه باید کرد میدهد ممکن است آنقدر که به نظر می رسد خوب نباشد.
هر مسیری را که انتخاب میکنید، انتظار مبارزه را داشته باشید. پیدا کردن کاری که دوست دارید بسیار دشوار است. اکثر مردم شکست می خورند. حتی اگر موفق شوید، به ندرت پیش می آید که تا سی یا چهل سالگی روی آنچه می خواهید کار کنید. اما اگر مقصد را در چشم داشته باشید، احتمال رسیدن به آن بیشتر خواهد بود. اگر می‌دانید که میتوانید کار را دوست داشته باشید، به خط پایان نزدیکید ، و اگر بدانید چه کاری را دوست دارید، عملاً در آنجا هستید.
یادداشت‌ها
۱- در حال حاضر ما برعکس عمل می‌کنیم: وقتی بچه‌ها را مجبور می‌کنیم کارهای خسته‌کننده‌ای مانند تمرین‌های حسابی انجام دهند، به جای اینکه رک و پوست کنده اعتراف کنیم که خسته‌کننده است، سعی می‌کنیم آن را با تزئینات سطحی پنهان کنیم.
۲- یکی از پدرها درباره یک پدیده مرتبط به من گفت: او متوجه شد که از خانواده اش پنهان می کند که چقدر کارش را دوست دارد. وقتی می‌خواست شنبه به سر کار برود، راحت‌تر می‌توانست بگوید که دلایلی «مجبور بود»، تا اینکه اعتراف کند که ترجیح میدهد کار کند تا در خانه بماند.
۳- چیزی مشابه در حومه شهر اتفاق می افتد. والدین به حومه شهر نقل مکان می کنند تا فرزندان خود را در محیطی امن بزرگ کنند، اما حومه شهر آنقدر کسل کننده و مصنوعی هستند که تا پانزده سالگی بچه ها متقاعد می شوند که تمام دنیا خسته کننده است.
۴- سیرن یا سایرن در اساطیر یونان موجودیست گاها با بدن پرنده و سر یک زن یا گاها در به شکل یک زن ،که برای ملوانان آواز میخواندند وآنهارا اغوا میکردند و به طرف صخره ها می کشند.
۵-من نمی گویم دوستان باید تنها مخاطب کار شما باشند. هر چه به افراد بیشتری بتوانید کمک کنید، بهتر است. اما دوستان باید قطب نمای شما باشند.
۶- دونالد هال گفت که شاعران جوان اشتباه میکنند که اینقدر به انتشار علاقه دارند. اما می توانید تصور کنید که برای یک جوان 24 ساله چاپ یک شعر در نیویورکر چه کاری میکند. اکنون برای افرادی که او در مهمانی ها ملاقات می کند، او یک شاعر واقعی است. در واقع او بهتر یا بدتر از قبل نیست، اما برای مخاطبان بی‌اطلاعی مانند آن، تأیید یک مقام رسمی تفاوت را ایجاد میکند. بنابراین مشکل سخت‌تر از آن چیزی است که هال می‌داند. دلیل اینکه جوانان اینقدر به پرستیژ اهمیت می دهند این است که افرادی را که آنها میخواهند تحت تاثیرشان قرار دهند، چندان فهمیده نیستند.
۷- اشاره به اغوا شدن توسط سیرن‌ها و به سمت صخره ها رفتن به مانند ملوانان در اساطیر یونانی
۸- این با این اصل هم‌شکل است که باید از آلوده شدن باورهای خود در مورد اینکه چیزها چگونه هستند با اینکه چگونه می خواهید باشند جلوگیری کنید. اکثر مردم اجازه می‌دهند که آنها به‌طور بی‌حرمتی مخلوط شوند. محبوبیت مستمر دین بارزترین شاخص آن است.
۹-استعاره دقیق تر این است که بگوییم نمودار مشاغل به خوبی به هم مرتبط نیستند.
از تروور بلکول، دن فریدمن، سارا هارلین، جسیکا لیوینگستون، جکی مک‌دوناف، رابرت موریس، پیتر نورویگ، دیوید اسلو، و آرون سوارتز برای خواندن پیش‌نویس‌های این مقاله تشکر می‌کنم.
