قولنامه سندی است که در آن دو یا چند نفر به انجام امری یا عدم انجام امری متعهد می‌شوند. قولنامه در قانون مدنی ایران تعریف نشده است، اما از نظر عرفی به سندی گفته می‌شود که در آن طرفین معامله در مورد موضوع معامله و شرایط آن توافق می‌کنند.
قولنامه می‌تواند در مورد هر موضوعی تنظیم شود، اما معمولاً در مورد معاملات املاک، خودروها و سایر اموال غیرمنقول استفاده می‌شود.
آثار حقوقی قولنامه
قولنامه آثار حقوقی زیر را دارد:
انواع قولنامه
قولنامه‌ها را می‌توان بر اساس عوامل مختلف، به انواع مختلفی تقسیم کرد. از جمله:
قولنامه قطعی
قولنامه قطعی قولنامه‌ای است که در آن طرفین معامله بدون قید و شرط به انجام معامله متعهد می‌شوند. به این معنا که طرفین معامله حق فسخ معامله را ندارند.
قولنامه مشروط
قولنامه مشروط قولنامه‌ای است که در آن انجام معامله منوط به تحقق یا عدم تحقق شرطی است. به این معنا که اگر شرط محقق شود، معامله انجام می‌شود و اگر محقق نشود، معامله انجام نمی‌شود.
قولنامه با حق فسخ
قولنامه با حق فسخ قولنامه‌ای است که در آن هر یک از طرفین معامله حق فسخ معامله را دارند. به این معنا که هر یک از طرفین معامله می‌تواند در هر زمان و بدون دلیل، معامله را فسخ کند.
قولنامه عادی
قولنامه عادی قولنامه‌ای است که در دفاتر اسناد رسمی تنظیم نمی‌شود. این نوع قولنامه از نظر قانونی معتبر است، اما در صورت بروز اختلاف، اثبات آن در دادگاه دشوارتر است.
قولنامه رسمی
قولنامه رسمی قولنامه‌ای است که در دفاتر اسناد رسمی تنظیم می‌شود. این نوع قولنامه از نظر قانونی معتبرتر از قولنامه عادی است و اثبات آن در دادگاه آسان‌تر است.
نتیجه‌گیری
قولنامه سندی است که آثار حقوقی مهمی دارد. بنابراین، در هنگام تنظیم قولنامه باید دقت لازم را داشته باشید و تمام شرایط معامله را در آن ذکر کنید. همچنین، بهتر است قولنامه را در قالب قولنامه رسمی تنظیم کنید تا از اعتبار بیشتری برخوردار باشد.
