پارتیتور یا در انگلیسی Score نت‌نوشته‌ای است که در پروسه‌ای طولانی و تدریجی شکل می‌گیرد و نهایتا منجر به ثبت موسیقی برای چند ساز که همزمان می‌نوازند، می‌شود. چرا طولانی و تدریجی؟ چون آهنگساز هنگام نوشتن یک قطعه‌ی موسیقی برای چند ساز لازم است که صفحه‌ای را فراهم کند یا داشته باشد که به تعداد سازهای مورد نظرش در آن خط موسیقی (حامل) رسم شده باشد و همه‌ی این خط‌ها از سمت چپ به هم متصل باشند.
همچنین میزان‌نما ، سلاح کلید مشترک سر همه‌ی خطوط را بنویسد و سلاح کلید سازهای انتقالی را نیز لحاظ کند. از این لحظه کار او برای آهنگسازی چه با قلم دستنویس و چه با رایانه آغاز می‌شود و او کارش را برای ثبت ایده‌هایش بر این صفحه‌ی نت‌نویسی آغاز می‌کند. آهنگساز با اصولی که از علوم هارمونی، کنترپوان، سازشناسی و ارکستراسیون آموخته است، و با اولویت ذهنیات و بداعت‌های شخصی‌اش شروع به پیش بردن پارتیتور و نوشتن دقیق خطوط هر ساز می‌کند تا کاملا مشخص کند که در هر لحظه و میزان موسیقی هر کس چه وظیفه‌ای به عهده دارد.
این مجموعه نت‌نوشته (پارتیتور) در پایان حاوی همه‌ی آن چیزهایی است که:
در ایران دسترسی به پارتیتورها برای استفاده‌ی آهنگسازان جوان و ارکسترها همیشه در اثر محدودیت‌‌هایی که کار فرهنگی را مختل می‌کند، سخت بوده است. از میان آهنگسازان ایرانی بیش از همه حسین دهلوی با هزینه‌ی شخصی به انتشار پارتیتور کارهایش همت گماشت. آهنگسازانی چون احمد پژمان (دیورتیمنتو و طرح‌های سمفونیک) ، فرهاد فخرالدینی و کامبیز روشن‌روان هم آثاری از خود منتشر کرده‌اند. پارتیتور قطعات ایرانی هم به تاسی از وضع گفته شده، کمتر در دسترس قرار گرفته است. بعضی از گروه‌نوازی‌های پرویز مشکاتیان در سال‌های اخیر به دست مخاطبان رسیده است. همچنین گروه‌نوازی‌های فرامرز پایور اخیرا توسط خانه‌ی پایور در حال انتشار هستند و تا کنون پنج ـ شش مجموعه از کارهای او از روی دستنویس‌هایش به چاپ رسیده است.
