قبلا یه دوستی داشتم میگفت تا قبل ۴۰ هر کاری میخوای بکنی هر زوری میخوای بزنی به هر چی میخوای برسی انجامش بده که بعدش بسیار مشکله.الان من تو سن ۴۲ سالگی اینو کاملا میفهمم.یه زمانی بیدارموندن برام راحت بود میتونستم راحت شب ۳ ساعت بخوابم و روز هم کار کنم.تند راه میرفتم و از اینکه آروم یکی کاری رو انجام بدم بدم می اومد.الان دیگه نمیتونم تند راه برم علاقه هم به تند رفتن ندارم.الان متوجه شدم سطح انرژی روزانه ام کمتر شده و دیگه دنبال مهارت آموزی خاصی نمیرم.بنظرم آدم باید قبل ۳۵ مهارتهای شغلی اش رو یاد بگیره و به جای مطلوبی که مد نظرش هست برسه بعدش دیگه سخت میشه.حافظه کمتر یاری میکنه و بعضی اوقات مبهوت میشم که چرا فامیلی یه نفر یادم نمیاد!
الان اگه کناری بشینم دیگه حوصله ام سر نمیره بنظرم درونگراتر شدم و خیلی تلاش نمیکنم چیزی رو برای کسی ثابت کنم.
