یادمه بعد از کنکور ، من تربیت معلم قبول شدم و خیلی از همکلاسی ها و دوستانم دانشگاههای دیگه.محل تحصیل ما نزدیک دانشگاه فردوسی بود و با بعضی بچه های فردوسی رفت و آمد میکردیم.یکی از هم دوره ای های ما، پسری بود به اسم علی ،فوق العاده تیزهوش بود.فکر نمیکنم در سطح ایران تو اون زمان ۵ نفر مث ایشان بود چون تو امتحانات کشوری رتبه آورد.آدم بسیار زرنگ و با اخلاقی بود تنها چیزی که توش نبود غرور بود.
چند بار ما رفتیم خوابگاهشون.یه بار من داشتم از شرایط تحصیل مون میگفتم.مثلا گفتم یکی از اساتید به دانشجویان یکی از رشته ها گفته بود تو رو خدا روزی ۱۰ دقیقه بخونید! کافیه.
چون بچه ها یقین داشتند استخدام میشن کسی درس نمیخوند.اینو تو جمع به علی گفتم.علی هم رو به من کرد و گفت: شما کار خاصی نمی کنید که درس نمیخونید.
از اون زمان تا حال ،بی حالی،کار نکردن، اهمال کاری ، تنبلی و بی عملی رو کار خاصی نمیدونم.اینکه روی مبل دراز بکشی و تخمه بخوری و فیلم نگاه کنی رو همه بلدند.اینکه بلند بشی بری ورزش ، اینکه مطالعه کنی ، پیاده روی کنی و هزار تا کار مفیده دیگه کار خاصیه.
بنظر من کار خاصی نکردن هم ، جای افتخار نداره.جایی افتخار داره که آدم یه کاری بکنه ، همه میتونن بنالند ، همه میتونن انتقاد کنن ، همه میتونن غر بزنن ، همه میتونن بقیه رو کاملا محکوم کنن ، همه میتونن خودشون رو قربانی بدونند ، همه میتونن منتظر "دیگری" باشند که بیاد و بلندشون کنه ، که بیاد اشکاشونو پاک کنه ، همه میتونن منتظر یه غول چراغ جادو باشن ، همه میتونن نقش گیر افتاده تو یه شرایط رو بازی کنن ولی همه کار خاصی نمیکنن.کار خاص رو اونهایی میکنن که این کارها رو نمیکنند.....
