همه ی ما در یک دورانی حداقل یک بار با منظومه شمسی رو به رو شده ایم .
منظومه شمسی از هشت سیاره تشکیل شده است
که هرکدام ویژگی های خود را دارند .
( عطارد ، زهره ، زمین ، مریخ ، مشتری ، زحل ،
اورانوس ، نپتون )
ولی من می‌خواهم اینبار درباره اورانوس بنویسم .
اورانوس سیاره هفتم در منظومه شمسی است که
جزو سیارات بیرونی و در نتیجه گازی است.
شمارو نمیدونم ولی من این بخش رو دوست دارم.
اورانوس منظومه ای از حلقه های باریکی دارد که
از حلقه های زحل ساده تر و از حلقه های مشتری و
نپتون پیچیده تر هست.
بیشتر حلقه ها از ذرات بزرگ با ذرات کوچکتر تشکیل
شده .
۱۳ حلقه ی شناخته شده از حلقه های گرد زحل تیره
هستند که تصور میرود در آن ترکیبات شیمیایی غنی از
کربن مانند متان و یخ آب باشد .
۱۳ قمر کوچک دربین این حلقه ها به دور اورانوس
می‌چرخند که باعث میشود دیگر اجرام سامانه
اورانوسی در مدار حفظ شوند.
پنج قمر ( میراندا ، آریل ، اومبریل ، تیتانیا ، اوبرون )
قمر های اصلی هستند.
روی سطح اومبریل نشانه هایی از یخ فشان ها که
باعث بازسازی سطح این قمر درگذشته شده است
به چشم میخورد که یا در زمان تشکیل قمر ها که
حرارت زیاد بوده فعالیت میکردند یا نیروی کشندی
آنها را به وجود آورده اند .
۹ قمر بیرونی کوچکتر دنباله دارهایی هستند که در
میدان گرانش اورانوس مقید شده اند.
بعد از کشف شدن اسامی آنها را از رمان شکسپیر و الکساندر پوپ گرفته اند.
