کتاب «داده‌های مشتری و حریم خصوصی» توسط اندرو برت، دنیل دوبریگوسکی، لزلی کی. جان، موریس استاک نوشته شده است. خانم شراره شبل الحکما هم با مهارت خاصی این کتاب را ترجمه کرده‌اند. ناشر فارسی کتاب انتشارات راه پرداخت است. کتاب در 120 صفحه و 10 قسمت منتشر شده و قیمت نسخه چاپی آن 54 هزار تومان و نسخه الکترونیکی 32500 تومان است.
باید قبول کنیم که غول‌های فناوری نظیر گوگل، فیس‌بوک، مایکروسافت، توئیتر و ... داده‌های ما را جمع آوری کرده و از این داده‌ها درآمدی عظیم برای خود ایجاد کرده‌اند. چند سالی است که موضوع استفاده از داده‌های کاربران در بین متخصصان فناوری و حقوق بسیار داغ شده و اعتراض‌ها بالا گرفته است. عدم وجود دستورالعمل‌ها و مقررات شفاف در استفاده از اطلاعات کاربران سبب شده شرکت‌های بزرگ سودهای کلانی را به جیب بزنند. چالش‌های اخلاقی و مسئولیت‌پذیری در قبال داده‌های مشتریان اهم مطالب ذکر شده در این کتاب هستند.
بریده‌‌ای از کتاب:
همانطور که این کتاب بیان می‌کند حس بی‌اعتمادی عمومی مردم جهان نسبت به شرکت‌های فناوری آن‌چنان زیاد شده که می‌تواند همه این سازمان‌های داده بنیان را در معرض خطر قرار دهد.
واژه پارادوکس حریم خصوصی یعنی افراد نسبت به شرایط‌شان نگران هستند اما برای بهبود آن هیچ تلاشی نمی‌کنند و تغییری در رفتار شان به وجود نمی‌آورند.
وقتی شما به شرکتی اعتماد می‌کنید به آن شرکت اطلاعات بیشتری از حریم خصوصی خود می‌دهید و وقتی آن شرکت اطلاعات بیشتری از شما داشته باشد احتمال سوء استفاده از دیتا بیشتر می‌شود.
هر چه تجاوز‌های بیشتری به حریم خصوصی صورت بگیرد و اطلاعات افراد علنی‌تر شود آنها ارزش کمتری به حریم خصوصی خود می دهند.
ماهیت به ظاهر کوتاه مدت تعاملات دیجیتال ما را فریب می‌دهد تحقیقاتی که صورت پذیرفته نشان می‌دهد فناوری‌های اشتراک‌گذاری موقت مانند استوری‌های اینستاگرام و اسنپ چت که پست شما را بعد از مدتی پاک می‌کنند باعث می‌شود افراد بی پروا تر رفتار کنند و حقایق بیشتری را از زندگی خودشان به اشتراک بگذارند اما آسیبی که ممکن است با این کار به محبوبیت شان بزنند به هیچ وجه زود گذر نیست و به احتمال زیاد در ذهن دیگران می ماند.
انحصار طلبان داده هیچگاه نمی‌گویند که چه داده‌هایی جمع آوری شده و چگونه از آنها استفاده می‌شود و چون هیچ فشار رقابتی احساس نمی‌کنند مجبور نیستند سیاست‌های مبهم حریم خصوصی‌شان را تغییر دهند.
برخی روش‌های آنلاین به صورت آشکارا وظیفه امانت داری اطلاعات را نقض می‌کنند برای مثال اگر نرم افزار ویز به من بگوید بهترین مسیر برای رسیدن به مقصد فلان جاده است و بخواهد از این طریق مرا از کنار رستوران برگر کینگ عبور دهد تا احتمالاً غذایم را از آنجا بخورم و برای این خاطر از برگر کینگ درصد بگیرد مشخصاً ویز منافع خود را به منافع مشتری خود ارجحیت داده و بر خلاف وظیفه امانتداری عمل کرده است.
