در حالی که خیلی کسل بودم و تقریبا هیچ کاری برام لذتبخش نبود یادم اومد که تصمیم داشتم کوله‌پشتی۹۷ام رو بنویسم. امیدوارم بتونم قلمم رو جوری کنترل کنم که دقیقا بازتاب حال ناخوشم نباشه بلکه یه تصویر عمومی از خودم رو منعکس بکنه. بارها و بارها دیدم با تفاوت احوال و روحیه خیلی چیزا تغییر می‌کنه؛ نتایج تست‌ها، نگاه به مسائل، خلاقیت‌ها و خیلی موارد دیگه. در یک کلام انگیزه‌ی کنونی بسیار تعیین‌کننده است.
البته شاید همین نوشتن حالم رو بهتر کرد. کسی چه می‌دونه؟
ولی همین باعث شد برای راحتی خودم ۳ تا سوال کوله‌پشتی رو کپی کنم تو این نوشته و زیرش جواب بدم. البته شاید در پایان پاکش کنم.
مهم‌ترین درسی که سال ۹۶ به من داد این بود که عیبی نداره اگه گاهی یه چیزی رو امتحان کنی و بچشی ببینی چه طعمی داره ولی در نهایت باید تمام تمرکزت روی یه چیز خاص باشه تا بتونی اون رو به جایی برسونی و هر وقت حس کردی که دیگه تا هر جا که لازم بوده پیش بردیش اون موقع می‌تونی بری مرحله‌ی بعد. باید تقدم و تاخر یه سری چیزا رو رعایت کرد وگرنه به هیچ دردی نخواهند خورد. اگرچه توی زندگی ممکنه یه جاهایی آدم مجبور باشه چند تا چیز رو به صورت موازی پیش ببره چون همه به یک اندازه اهمیت حیاتی دارن. این جاست که دستیابی به مرحله‌ی بعدی تنها با برنامه‌ریزی میسر میشه.
بعضی وقتا یا باید یک کاری رو شروع نکنی یا اگه تا وسطش رفتی دیگه همون رو ادامه بدی وگرنه میشه از این جا رونده و از اون جا مونده!
۲. برای حرکت در مسیر زندگی باید سبک و چابک بود. چه مواردی را از کوله‌ی خود خارج می‌کنید که در سال ۹۶ باقی بماند و شما سبک‌تر حرکت کنید؟ چیزهایی که از کوله خارج می‌کنید مثلا می‌تواند تجربیات ناخوشایند یا ناراحتی‌ها باشد.
خودم رو از هرگونه‌ی رابطه، مسئولیت، فعالیت و راه یک‌طرفه که منفعتی در جهت تحقق اهدافم در ۵ سال آینده نداشته باشه پاک می‌کنم چرا که فقط سرعت و انرژی من رو در پیمودن راه خواهند گرفت بدون این که انگیزه یا رضایت‌خاطری رو به من اضافه کنن.
۳. فرض کنید در پایان سال ۹۷ بیشتر آن فردی شده‌اید که شبیه خود ایده‌آل شما است. در این صورت چه ویژگی‌ها و رفتارهایی باید در شما تقویت شود؟ چه چیزهایی را در کوله‌ی خود می‌گذارید که کمک می‌کند این ویژگی‌ها در شما تقویت شود؟
اگه هدف‌گذاری من برای سال ۹۷ به اندازه‌ی کافی واقع‌بینانه بوده باشه و به درستی به برنامه‌هام عمل کرده باشم، حجم انبوهی به تجربیاتم اضافه میشن که اهمیتشون حتی از تجربیات گذشته بیشتره و موقعیت سال‌های آینده‌ی من رو تعیین خواهد کرد. انتظارم اینه که اون موقع اعتماد به نفس بیشتر، رضایت‌مندی بیشتر و استقلال بیشتری رو برای خودم فراهم آورده باشم.
چیزی که منو در رسیدن به این ایده‌آل همراهی خواهد کرد وجود دوستان دلسوزی خواهد بود که منو راهنمایی می‌کنن تا تلاش‌های خودم رو در هر لحظه بهینه‌سازی کنم و مسیرم رو در هر گام بازنگری کنم.
اما هیچ یک از این‌ها دستیافتنی نخواهد بود مگر با باور به هدف و استقامت در تلاش
و البته، عدم رخداد حوادث غیرمترقبه‌ی طبیعی و غیرطبیعی در محیط پیرامون
دلم میخواد وقتی برمیگردم و این متن رو میخونم عوض این که دلم بخواد پاکش کنم، یک لبخند بزرگ از رضایت روی لبم بشینه؛
ولی تنها گذر زمان روشنگر آینده خواهد بود...
