درز انقطاع و نیاز به آن در ساختمان‌ها به دلیل ویژگی‌های مختلف ساختاری برای پیشگیری از خسارت و برخورد در زمان زلزله ضروری است. استاندارد ۲۸۰۰ ایران این نکته را مدنظر دارد و بر اساس آن، استفاده از درز انقطاع برای همه ساختمان‌ها الزامی است.
این درزها با استفاده از مصالح مناسب با مقاومت کافی اجرا می‌شوند تا بعد از وقوع زلزله، جایگزینی و بهسازی ساده‌تری امکان‌پذیر باشد. استاندارد ۲۸۰۰ مشخصات خاصی را برای رعایت در درز انقطاع تعیین کرده است، از جمله مقدار جلو آمدگی یا فرو رفتگی در پلان و فواصل بین دو سقف در یک طبقه.
در ساختمان‌های با پلان‌های پیچیده، مشکلاتی مانند پیچش سازه وجود دارد که با استفاده از روش درز انقطاع کنترل می‌شوند. این روش با تقسیم ساختمان به بخش‌های منظم، مسائل پیچیدگی را کاهش داده و به ایجاد پلان‌های منظم کمک می‌کند.
عدم استفاده از درز انقطاع در ساختمان‌ها می‌تواند به برخورد ساختمان‌های مجاور در زمان زلزله و ایجاد خسارات جدی منجر شود. برآورد نیروهای ایجاد شده در این برخوردات، خسارات مختلفی از جمله خرابی‌های هندسی و جابجایی سازه‌ها را ایجاد می‌کند.
برای جلوگیری از برخورد ساختمان‌ها در زمان زلزله، محاسبه فاصله صحیح بین ساختمان‌ها ضروری است. این محاسبات می‌توانند با استفاده از نرم‌افزارهای مدل‌سازی سازه انجام شده و نیروهای ناشی از برخورد در المان‌های مختلف سازه محاسبه شده و خسارات به حداقل ممکن رسانده شوند.
استاندارد 2800 برای محاسبه درز انقطاع در ساختمان‌ها با ارتفاع 8 طبقه و کمتر بر اساس ارتفاع هر طبقه از زمین مجاور، حداقل فاصله را تعیین می‌کند. برای ساختمان‌های با بیش از 8 طبقه و ساختمان‌های با اهمیت خاص، عرض درز انقطاع با توجه به تغییر مکان جانبی غیرخطی طرح و اثر پی - دلتا محاسبه می‌شود.
با استفاده از فرمول محاسبه درز انقطاع می‌توان این فاصله را به‌صورت دقیق و با توجه به ویژگی‌های ساختمان محاسبه کرد. این محاسبات به مهندسان کمک می‌کند تا ساختمان‌ها را به‌گونه‌ای طراحی کنند که در مواجه با زلزله خسارت به حداقل رسانده شود.
