آخرین نوشته ۱۲ روز پیش. پس ۱۲ روز طول میکشه تا کم کم بفهمی که از نظم خارج شدی و بازم با یک حال کلافه و اسفراغی دوباره سعی کنی برگردی به روتین سازنده. ۱۲ روزی که اگر ازت بپرسم چیکار کردی؟ به احتمال زیاد میگی نمیدونم. حقم داری. چون ننوشتی چیزی. چون زندگی نکردی که بخوای بنویسی. چون شل کرده بودی. یا داشتی کم کم شل میکردی. یا میخواستی ببینی اگر یه ذره شل کنی چی میشه؟ دیدی چی شد؟؟ اینجوری میشه. کلافه میشی. نه درست کار میکنی. نه درست استراحت میکنی. نه تفریح میکنی. هیچی. فقط وجود داری. فقط هستی. همین. مثل موجودی توی کارتت. هست ولی نمیدونی چیکار کنی باهاش. هر روز روی این کره خاکی هستی ولی نمیدونی چیکار کنی. برنامه ای برای بودنت نداری. چون شرایط یکم بهتر شده به خودت اجازه میدی یه کوچولو شل کنی. همین که یه کوچولو شل میکنی, یه کوچولو نشیمن گاهت جا باز میکن. اینجوری میشه که بعد ۱۲ روز به خودت میای میبینی ساعت ۴ بعدازظهر هست و تو هیچکاری نکردی. انگار نه انگار که برنامه دری. انگار نه انگار که قراره مهارت یاد بگیری. انگار نه انگار که ماه بعد امتحان زبان داری. انگار نه انگار که ۵ روز دیگه موعد قسطته. چرا؟
دیگه میدونم چرا. چون هواست پرت شده. چون فکر کردی با یه ساعت دیر بیدار شدن هم میشه به چیزایی که میخوای برسی. ولی کور خوندی. با یه ساعت دیر بیدار شدن میشی همون عطایی که قبلا بودی. اتفاقا باید یه ساعت دیگه هم زودتر بیدار شی. اتفاقا الان که قلق همه کارات و پیدا کردی و واسه خودت عادت ها و روتین خوب ساختی الان باید بازم عادت های خوب دیگه به این روتین اضافه کنی. عادت های جدی تر. عادت هایی که تا آخر عمر باهات بیان. رفتار هایی که بتونی زندگیتو روشون بسازی. نه اینکه شل کنی! شل کردن چی میخواد به تو بده؟؟؟ جز اینکه ماتحتتو گشادتر کن تا دسته بیل های بزرگتر و پهن تری توش جا شه.
اینکه آدم مسئولیت خودش و قبول کن و خودش تصمیم بگیره میخواد با روزش و با زندگیش چیکار کن واقعا کار سختیه. هرکسی تحمل این بار مسئولیت رو نداریه. هرکسی توانایی تحمل این حد از عدم قطعیت و تصمیم گیری رو نداره. اینکه به هیچکس جز خودت مجبور نباشی چشم بگی کاری نیست که هرکسی بتون انجامش بده. بیشتر آدم هارو اگر به حال خودشون رها کنی یه جا میشینن و سر خودشون و با دم دستی ترین حواسپرتی ها گرم میکنن.
اگر تا اینجا اومدی باقی راه رو هم برو. ادامه بده. کم نیار. شل نکن. فکر نکن رسیدی. فکر نکن یادگرفتی. فکر نکن تونستی. فکر نکن دیگه به کسی نیاز نداری. فکر نکن راهش و پیدا کردی. نه...! فقط ادامه بده.
ادامه بده. شروع کن. بساز. نشون بده. اصلاح کن. خودتو به چالش بکش. به ایده هات کالبد بده. به خودت و ایده هات ارزش بده. بهشون اجازه زندگی بده. بکششون بیرون از توی مغزت و بهشون زندگی بده. بزار بقیه هم ببینن. اونقدر شجاع باش که خودت و دربرابر انتقاد دیگران قرار بدی. اونقدر شجاع باش که بتونی چیزی باشی که دوست داری. اونقدر شجاع باش که نخوای هیچوقت شل کنی یا حتی بهش فکر هم بکنی.
دوست من, روزی که در اون تلاشی نکرده باشی رو زنده نبودی. کاش فقط زنده نبودی, نه! روزی که برای خودت نجنگیده باشی رو در اسارت خودت گذروندی. اسیر بودی. کاش بمیری ولی اسیر نشی. بجنگ دوست خوب من. ما با این جنگ هاست که هر روز زنده ایم. هر روز بجنگ تا جنگجوی ماهری بشی. هر روز تلاش کن تا هر روز رو زندگی کرده باشی. نه برای اینکه به آرزوهات برسی! نه... قبل رسیدن, زندگی کن. بجنگ تا زندگی کرده باشی. بجنگ و دست از جنگیدن نکش تا هر اتفاقی هم افتاد تو آماده باشی.
بلند شو دوست من. بلند شو و ادامه بده. حتی اگر ساعت ۱۷:۰۴ است. بلند شو زندگی کن.
