سالها قبل وبلاگ نویسی میکردم،یک جور معدن محدودی در عین نامحدودی داشت.دوستان محدود ناشناخته وبلاگ نویس داشتم.وبلاگ نویسی دلخوشی های محدودی هم داشت.آن وقت ها اینستاگرامی در کار نبود یا حداقل به شدت امروز نبود.حتی تلگرام نبود ،در کل شبکه های اجتماعی به گستردگی امروز نبودند.فیسبوک دنیای جدیدی به ما عرضه کرد که از وبلاگ نویسی به آنجا مهاجرت کردیم.
خاطرات دوست داشتنی از فیسبوک دارم.
با رشد و پیدایش اینستاگرام و تلگرام و...دوباره ما فیسبوک را ترک کردیم.
رفتیم جایی که همه بودن ؛
همه چی بود
همه کس بود.
ما هم بودیم.
یک اجتماع گسترده از انسانها
با احساسات و اقدامات انتشار یافته گسترده تر.
تا این حد همه چی بودن نیاز و لازم ما نبود،در صورتی که فکر میکردیم این نیاز ماست.
برای همین فکر میکنم ؛
باید از جاهایی که همه چیز رو باهم دارند یکم گریخت و فاصله داشت،چون این چیزی بیش از نیاز ما است.
شاید بایستی جایی بود که همه چیز و همه کس به طرز اندکی هستند.
باید به عوالم گذشته برگشتی دوباره داشت.
