در تعریف حق شرط میتوان اشاره کرد اعلامیه اي است یک جانبه که هر دولت به وقت امضا یا تصویب یا پذیرش معاهده یا الحاق به آن، یا هنگامی که در قبال معاهده اي اعلام جانشینی می کند، یا در هر زمانی که در معاهده پیش بینی شده باشد ، صادر می کند و بدان وسیله محتوا یا دامنه ي تعهداتی را که به سبب آن معاهده برایش به وجود می آید، محدود ساخته یا تقلیل می دهد
اما باید توجه داشت که امکان اعمال شرط بر کلیه ي معاهدات بین المللی وجود ندارد. اول این که حق شرط بر معاهدات دوجانبه به دلیل این که به شکل یکطرفه باعث تغییر معاهده می شود معنا و مفهومی ندارد، هم چنین حق شرط بر معاهدات چند جانبه قانون ساز و معاهداتی که در بر دارنده قواعد آمره می باشند نیز جاي تردید و تأمل است ، زیرا چنین عملی با هدف و موضوع این گونه معاهدات در ناهماهنگی محض است. در مقابل اعمال شرط بر معاهدات چند جانبه و قراردادي امکانپذیر می باشد
با توجه به این نکته که منشور سازمان ملل متحد در واقع یک عهدنامه چند جانبه است و حاوي مفادي است که باید بر تمام دولت هاي عضو به یک نحو اجرا گردد پس ماهیت اساسنامه سازمان ملل متحد ، در حکم قانون می باشد و به گونه ای میتوان گفت که ماهیت آمره دارد و امکان اعمال شرط برای آن وجود ندارد.
نکته ی دیگری که باید به آن توجه داشت این است که اساسنامه سازمان هاي بین المللی، عهدنامه در حکم قانون محسوب می شوند و هم چنین منشأ شخصیت حقوقی سازمان هامی باشند . اساسنامه سازمان ها معمولا داراي مقررات مختلفی از جمله مقررات مربوط به نقش سازمان ، یا به بیان دیگر تعیین صلاحیت سازمان، مقررات مربوط به تعیین عناصر اصلی تشکیلاتی سازمان ، شرایط پذیرش، شخصیت حقوقی، ماهیت و تشکیلات ارگان ها ي تصمیم گیرنده و اداري ، مقررات مربوط به اصول فعالیت ارگان ها ي سازمان از جمله تشریفات راي گیري، چگونگی به اجرا در آوردن تصمیمات و ... می باشند.حال چنان چه اساسنامه در مورد اعمال شرط و شرایط آن سکوت کرده باشد، به نظر می رسد در صورت اعمال شرط نسبت به آن دسته از مقررات اساسنامه که مربوط به شخصیت حقوقی سازمان است باعث ایجاد عدم یکپارچگی در شخصیت حقوقی سازمان بین المللی خواهد شد.
در آخر باید اشاره کرد تا به حال هیچ کشوری در پذیرش اساسنامه سازمان ملل متحد قائل به حق شرط نشده است.
